ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้าตามเดิม ส่วนเธอก็ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับดึงผ้าห่มมาปิดร่างที่เปลือยเปล่า ผมแอบชำเรืองสายตามองเธอ ก็พอรู้ได้ว่า มินลดาเธอร้องไห้ แต่ผมไม่ใจอ่อนที่จะปล่อยเธอไปหรอกนะ ในเมื่อโอกาสของผมวิ่งมาหาผมแล้ว
หลังจากที่เราทั้งคู่ทำธุระส่วนตัวในม่านรูดเรียบร้อยผมก็พาเธอออกจากสถานที่นั้น มินลดาไม่แม้แต่จะมองหน้าผม เธอเบี่ยงหน้าหนีผม มองออกไปนอกตัวรถอยู่แบบนั้น ส่วนผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้ เพราะคุยกับเธอเธอก็ไม่ยอมคุยกับผม จนกระทั่งรถยนต์ของผม วิ่งมาถึงบริษัท ผมก็เลี้ยวเข้าจอดในที่จอดส่วนตัว ก่อนจะรีบคว้ามือเธอไว้แน่น
"ไม่ต้องขึ้นไป พี่อนุญาตให้เธอลางานครึ่งวัน กับไปพักผ่อนเถอะ" เชื่อไหมว่า สิ่งที่ผมพูดไปนั้นเหมือนผมคุยกับลมกับฝนไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งนั้น ก่อนที่ประโยคถัดมาของผมจะทำให้เธอต้องหันมามอง
"แล้ว พรุ่งนี้หวังว่าเธอจะมาทำงานปกติ อย่าให้พี่ต้องบ
