กำราบเด็กดื้อ
2822 คำ
ผมเคยคิดว่า การเจอกับส้มจี๊ดอีกครั้งอะไรจะง่ายขึ้น กว่าตอนที่เธอยังเป็นเด็กแต่เปล่าเลย ทุกอย่างยังเหมือนเด็กเธอยังเป็นเด็กที่ดื้อรันเถียงหัวชนฝา เกลียดคนเข้ากระดูกดำที่เปลี่ยนไปคงหน้าตารูปร่างของเธอมากกว่า แต่ที่ผมไม่ชอบมากที่สุดคงเป็นเสื้อผ้าที่เธอใส่มาเที่ยว เธออายุแค่สิบเก้าแต่กลับแต่งตัวมาเที่ยวแบบนี้ถ้าเกิดโดนลากไปข่มขืนจะทำยังไงเด็กอย่างเธอคงยังไม่ทันคิดถึง เสียจากให้เรื่องมันเกิดขึ้นซะก่อนถึงจะคิดได้
"แล้วคิดว่าอาชอบเด็กอย่างเธอเหรอ ดื้อก็ดื้อผู้ใหญ่เตือนก็ไม่ฟังเพราะแบบนี้ไงเลยไม่น่ารัก"
"ถ้าไม่ชอบ คุณอาก็ไม่ต้องยุ่ง ไม่อยากน่ารัก"
"ลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนตายพ่อกับแม่ของเธอ ฝากให้อาดูแลเธอต่อ" ไฟขยับเข้าไปใกล้ส้มจี๊ดเขาขมวดคิ้ว
"......." ก็ไม่ได้บอกให้ดูแลไปตลอดชีวิตสักหน่อย เมียจะไม่แต่งเหรอ ลูกจะไม่มีรึไง เกลียดคุณอา เกลียดๆ
"อยากว่าอาก็ว่าออกมาเลย ไม่ต้องไปบ่นในใจ" ส้มจี๊ดชะงักเธอกอดอกแน่น
"พักที่ไหน?" เสียงทุ้มถามส้มจี๊ดกัดริมฝีปากแน่น
"...."
"อย่าให้ อา ต้องใช้ไม้แข็งกับส้มจี๊ดนะ บอกมาว่าพักที่ไหน" ส้มจี๊ดขึงตามองไฟเธอกำหมัดแน่น ไฟปรายตามองมือของเธอก่อนที่เขาจะยกยิ้มกวน
"....." ต่อไปนี้ฉันจะปราบเด็กดื้ออย่างเธอเอง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ที่คอนโดส้มจี๊ด
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เรียกได้ว่าเขาเป็นฝันร้ายของฉันเลยก็ว่าได้ ผู้ชายที่ฉันอยากลืมมากที่สุด เขาชื่อไฟ หรืออาไฟ เจ้าของไร่กุหลาบหรือเจ้าของไร่สวนผึ้ง นิสัยเจ้าระเบียบ ตัวสูง ผิวเข้ม ผมสั่นสีดำ ไว้หนวดเหมือนคนแก่คราวพ่อก็แน่ล่ะ อาไฟอายุ36ปีแล้วคนแก่ดีๆนี้เอง
"นั่นอะไร?" ผมเดินมาแย่งเสื้อในมือส้มจี๊ดที่ไม่ต้องเรียกว่าเสื้อผ้าเพราะมันสั้นเกินไป ขืนให้เธอไปใส่ที่ไร่มีหวังคนงานผู้ชายน้ำลายไหลยืดกันยาว
"เสื้อผ้าไง ดูไม่ออกเหรอ โง่จริง"
"แบบนี้เขาไม่เรียกว่าเสื้อผ้า เขาเรียกว่าเศษผ้า เอาไปทิ้งไม่ต้องเอาไป" ผมดุคนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจเธอรีบแย่งเสื้อในมือผมกลับไป
"แต่ส้มจี๊ดจะเอา คุณอาเลิกบังคับส้มจี๊ดสักที"
"เถียงเหรอ เดี๋ยวนี้เถียงเก่งเหลือเกินนะ"
"ก็มีปากนิ ทำไมจะเถียงไม่ได้ ไม่ได้เป็นใบ้สักหน่อย คุณอาก็เหมือนกันนั่นล่ะ ขี้บ่นเหมือนคนแก่เลยไม่สิ ก็แก่แล้วนิมีผมหงอกด้วย"
"มีหงอกด้วย!" ไฟเท้าสะเอวเขาปรายตามองเห็นไม้แขวนเสื้อ ส้มจี๊ดปรายตามองตามเธอรีบแย่งไม้แขวนเสื้อจากมือแต่มันก็ช้าเกินไป เธอพลาดท่าเสียทีแย่งไม่ทันทำให้โดนไม้แขวนผ้าฟาดเข้าที่ก้น เพี๊ยะ
"โอ๊ย คุณอาส้มจี๊ดเจ็บนะ" มือเล็กลูบก้นเล็กเบาๆแล้วขยับถอยห่าง
"เจ็บเหรอ ถ้ายังเถียงอีกจะตีหนักกว่านี้"
"ส้มจี๊ดเกลียดอาไฟ โอ๊ยมันเจ็บนะ" เพี๊ยะ ส้มจี๊ดกระโดดหนี ไฟเดินเข้าไปหาเขาคว้าข้อมือเล็กก่อนจะลากเธอไปอยู่มุมห้อง
"ยืนอยู่มุมนี้ จนกว่าจะสำนึกเข้าใจไหม" ไฟบอกเสียงเข้มน้ำเสียงของเขาจริงจังจนส้มจี๊ดไม่กล้าสบตากับเขา ไฟเดินไปเก็บเสื้อผ้าให้ส้มจี๊ด เขาชะงักเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีเล็กน้อยเหมือนชุดชั้นในของเธอติดมือของเขา เขารีบหลับตาแล้วเก็บมันยัดใส่กระเป๋า แล้วแอบปรายตามองส้มจี๊ดที่ยืนนิ่งในมุมเด็กดื้อเมื่อเก็บเสื้อผ้าเสร็จก็เดินมากระชากข้อมือเล็กให้เดินตาม
"จะรีบไปเลี้ยงวัวหรือไง" กึก ไฟที่กำลังเดินหยุดหันมามองส้มจี๊ด เธอค่อยๆยกมือขึ้นแล้วตบปากตัวเอง ไฟเปิดประตูให้ส้มจี๊ดขึ้นไปนั่งก่อนที่เขาจะปิดประตูแล้วเดินไปที่ฝั่งคนขับ ส้มจี๊ดรีบค้นหากระเป๋าเธอยิ้มดีใจเมื่อมีหนทางรอดแต่ทว่า หนทางรอดที่มีเพียงสว่างอันน้อยนิดกับหายลับไป เมื่อไฟแย่งมือถือไปจากมือของเธอ
"คุณอา เอาคืนมานะ"
"ต่อไปนี้ ห้ามใช้มือถือจนกว่าส้มจี๊ดจะเชื่อฟังอามากกว่านี้"
"ส้มจี๊ดไม่ใช่สัตว์ที่ต้องเชื่อฟังใคร" เธอยอมเขาง่ายๆที่ไหนลูกยื่นมือออกไปขอมือถือคืน แต่กับถูกไฟตีมือเล็กจนเธอรีบชักมือกลับ
"วัยต่อต้านเหรอ รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าอาพูดจริงทำจริง ตอนนี้โทษของเด็กดื้อคือนั่งอยู่นิ่งๆ แล้วรูดซิปปากให้สนิทเข้าใจไหม" ไฟบีบคางเล็กก่อนที่เขาจะรูดซิปปากเธอ
"เป็นเด็กดื้อของอานะดีแล้ว เข้าใจไหม" เขาเปลี่ยนมาจับศีรษะของเธอ แต่ทว่าส้มจี๊ดกับกอดอกแล้วหันหน้าหนีเธอทำหน้ามุ้ยเหมือนจะร้องไห้
"ดื่มด้วยใช่ไหม ดื่มไปกี่แก้ว" ผมขยับเข้าไปใกล้ส้มจี๊ดก่อนจะแสร้งทำเป็นรูดเปิดซิปปากของเธอ
"ยุ่งอะไรด้วย ดื่มเยอะก็ไม่เมาหรอกส้มจี๊ดคอแข็งจะตาย"
"เหรอ" เมื่อได้ฟังคำตอบแล้วก็รีบรูดซิปปิดปากลูกพีชทันที ก่อนที่ไฟจะรีบขับรถออกไป
"....." ทำยังไงดีถึงจะติดต่อกับเพื่อนได้ คุณพ่อนะคุณพ่อ คนอื่นมีตั้งเยอะทำไมต้องมาฝากหนูไว้กับคุณอาไฟด้วย
ตลอดทางส้มจี๊ดเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดสักคำจนในที่สุดเธอก็เผลอหลับ ตุบ ไฟชะงักเขาปรายตามองส้มจี๊ดที่นอนหลับพิงไหล่เขา จู่ๆภาพในอดีตก็หวนคืนมาเด็กสาวในชุดกระโปรงสีแดงสดใสเธอวิ่งมาเขาพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่
"คุณอา แต่งงานกับส้มจี๊ดนะคะ"
"โตขึ้นเยอะนะ" ไฟยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นเองที่คิ้วหนาขมวดเมื่อคล้ายมีอะไรบางอย่างวางทาบอยู่เป้ากางเกงของเขา พอก้มลงมองถึงได้รู้ว่ามือของส้มจี๊ดวางอยู่เป้ากางเกงของเขา
"เห้ย!" ไฟตะโกนร้องเสียงหลงจนเกือบเสียหลักจอดรถข้างทางพอจะหันไปดุส้มจี๊ด ก็ต้องถอนหายใจเหนื่อยเพราะหลับไม่รู้เรื่อง
"ชนแก้ว" ส้มจี๊ดละเมอ ไฟส่ายหัว แล้วใช้นิ้วผลักไปที่หน้าผากเล็กเพื่อให้เธอออกห่างจากเขา แต่เพราะชุดเดรสของเธอทำให้เขารู้สึกอึดอัด ไฟรีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกมาห่มให้เธอ
"แต่งตัวแบบนี้ทำไม ไม่ถอดมันไปเลยเด็กสมัยนี้โชว์จนไม่มีอะไรน่ามอง" เขาบ่นก่อนจะขับรถต่อ และกว่าจะขับมาถึงไร่สวนผึ้งก็หกโมงเช้าพอดี
"นี่ ตัวแสบตื่นได้แล้วถึงแล้วนะ" ไฟปลุกส้มจี๊ดให้ตื่น แต่เด็กดื้อจอมแสบของเขากับไม่ยอมตื่นสักที เมื่อคิดว่าเธอคงหลับลึกเขาถึงได้อุ้มเธอเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าในขณะที่กำลังอุ้มส้มจี๊ดเข้าไปในบ้าน นวลเลขาสาวหรือผู้ช่วยของไฟเห็นเข้าพอดี
"นั่นคุณไฟ ไม่ใช่เหรอแล้วคุณไฟอุ้มใครเข้าไปในบ้าน" นวลรีบเดินเข้าไปในบ้านเพื่อไปดูให้แน่ชัด ในขณะเดียวกัน
"ตัวก็เล็กนิดเดียวแต่ทำไมถึงได้หนักแบบนี้นะ" ตุบ ไฟ วางส้มจี๊ดลงบนเตียงทำให้เขาเผลอมองเธอในตอนที่หลับ สายตาที่กำลังจ้องมองต้องหยุดชะงักเมื่อสบตากับส้มจี๊ด
"คุณอาทำอะไร ถอยออกไปให้ห่างเลยนะ" ส้มจี๊ดที่พึ่งตื่นรีบผลักเขาให้ออกห่างแต่เพราะเรี่ยวแรงของเธอมันมีนิดเดียว ทำให้ไฟหัวเราะเขาแกล้งบีบจมูกของเธอ
"ตื่นแล้วเหรอ เด็กขี้เซาตัวเล็กแต่หนักเหมือนหมูเลยนะ"
"คุณอา กล้าว่าส้มจี๊ดอ้วนเหมือนหมูเหรอ" ส้มจี๊ดทุบไปที่อกแกร่ง
"แล้วมันจริงรึเปล่า" ไฟก้มลงกระซิบถามเธอ
"ไม่จริง" แย่แล้วหัวใจของเรากำลังเต้นแรง ต้องเต้นแรงอยู่แล้วก็คุณอาอยู่ใกล้แค่นี้เอง ห่างกันแค่เพียงลมหายใจอีกนิดเดียวหน้าก็จะแทบจะแนบชิดกันแล้ว
"แน่ใจ" ไม่ใช่แค่โตขึ้น แต่เธอน่ารักขึ้นกว่าที่คิดไว้เยอะ น่ารักเหรอ ไม่ใช่หรอก ดื้อกว่าเดิมนะสิไม่ว่า
"ทำอะไรกันนะ" กึก ทั้งสองชะงักไฟหันไปมองด้านหลัง แต่เพราะส้มจี๊ดรีบลุกขึ้นมาเร็วเกินไปทำให้ริมฝีปากของเธอชนเข้ากับแก้มสากๆของเขา ไฟดวงตาเบิกกกว้างเช่นเดียวกับส้มจี๊ดที่เผลอหอมแก้มเขา ส้มจี๊ดรีบถอยออกห่างเธอยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเอง
"เมื่อกี้มันอุบัติเหตุนะ"
"เหรอ อุบัติเหตุหรือตั้งใจ" ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ส้มจี๊ด
"คุณไฟ เด็กคนนี้เป็น" นวลหันไปมองส้มจี๊ดที่ตอนนี้ไปยืนอยู่อีกฝั่ง
"เป็นคนที่ไม่อยากอยู่ที่นี้" ไฟ ชะงักเขาเท้าสะเอวมองส้มจี๊ดที่ยักคิ้วกวน ก่อนจะหันไปพูดกับยิ้มเลขาสาว
"ส้มจี๊ดนี้คุณนวลเป็นเลขาของอา คุณนวลนี้ส้มจี๊ดเธอจะมาอยู่ที่นี้กับพวกเราครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ"
"เชอะ" นวลหน้าเสียเมื่อส้มจี๊ดกอดเชิดหน้าดูก็รู้ว่าไม่อยากทำความรู้จักกับเธอเท่าไหร่
"อย่าไปสนใจเลยครับ เด็กไม่ได้รับการอบรมก็แบบนี้ล่ะ ผมเลยต้องสั่งสอนสักหน่อย คุณนวลอย่าถือสาเด็กมันเลยนะครับ เอาเป็นว่าผมขอคุยกับส้มจี๊ดแค่สองคน"
"ได้ค่ะ อาหารเช้าวันนี้คุณไฟอยากรับเป็นอะไรดีคะ นวลจะได้เข้าครัวทำให้" ส้มจี๊ดปรายตามองสำรวจยิ้มที่มาในชุดนอนลายหมีน่ารักดูเป็นคนเรียบร้อย
"อะไรก็ได้ครับ ผมง่ายๆคุณยิ้มทำอร่อยทุกอย่างอยู่แล้ว"
"คุณไฟชมเกินไปแล้วนะคะ" นวลหน้าแดง เธอรีบเดินออกไปจากห้องปิดประตูให้ทั้งคู่ ไฟหันมามองส้มจี๊ด
"...." คนล่ะหน้ากับตอนคุยกับเราเลย พ่อบุรุษปากหวาน แต่พอคุยกับเราดุอย่างกับหมาที่ไม่ได้ฉีดยา
"ค่ะ" นวลปรายตามองส้มจี๊ด ไฟมองส้มจี๊ดด้วยหางตาก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาเธอ ส้มจี๊ดรีบวิ่งขึ้นเตียงก่อนจะกลิ้งไปอยู่อีกฝั่ง
"ทำบ้าอะไร เลิกเล่นเป็นเด็กได้แล้ว ต่อไปนี้อาจะเป็นผู้ปกครองเรา"
"ห๊ะ ขอฏิเสธ ส้มจี๊ดไม่ยอม ไม่เอาคุณอา" ดุก็ดุ ถ้าให้คุณขามาเป็นผู้ปกครองละก็อิสระหายไปในพริบตา เจ้าระเบียบจะตาย
"แล้วจะเอาใคร ในเมื่อพ่อเราฝากให้อาดูแล ตอนนั้นเราก็อยู่กับอา แค่ไม่กี่ปีก็หนีไปกรุงเทพคนเดียวเธอบ้าเหรอห๊ะ เรื่องนี้ยังไม่เคลียร์นะ ทำไมถึงหนีบอกอาสิ" ดื้อรัน ไม่เปลี่ยน
"ก็ตอนนั้นส้มจี๊ดโตแล้ว"
"สิบสามปีไม่นับว่าโต ถ้าดื้อจะจับไปห้องขังเด็กดื้อ"
"เพราะแบบนี้ไง นิดหนึ่งก็จับขังห้องเด็กดื้อทั้งที่ส้มจี๊ดไม่ได้ทำอะไรผิด ส้มจี๊ดโตแล้วรู้ว่าอะไรควรไม่ควร"
"แล้วที่ออกไปเที่ยวผับ ดื่มเหล้านี้เรียกว่าโตแล้ว มันควรทำแล้วใช่ไหม?" เสียงทุ้มถาม ส้มจี๊ดกำหมัดแน่น
"มันเป็นสิทธิ์ของส้มจี๊ด"
"ต่อไปนี้มันเป็นสิทธิ์ของอา จะไปไหน เมื่อไหร่ ส้มจี๊ดต้องมาขออา ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้ไปไหน"
"...." เผด็จการ
"เรื่องเรียน อาได้ทำการย้ายมาเรียนที่นี้ให้เราเรียบร้อยแล้ว"
"อะไรนะ!"
"ทำไม"
"คุณอา มันมากเกินไปแล้วนะ"
"มันไม่มากหรอก ต่อไปนี้อย่าดื้อกับอา อาไม่ชอบเด็กดื้อและไม่ยอมเชื่อฟัง เข้าใจภาษาคนใช่ไหม" ส้มจี๊ดชะงักเธอกัดริมฝีปากแน่น ไฟรีบเดินออกจากห้องไม่นานเขาก็เข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ ปัง ส้มจี๊ด วิ่งมาปิดประตูใส่เขา ก่อนที่เธอจะทรุดลงนั่งกอดเข่าสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือการเผชิญหน้ากับอาไฟของเธอ ผู้ชายที่เคยรักและยังเป็นรักแรกของเธอ
"ไม่มีทางหรอก ส้มจี๊ดลืมคุณอาได้แล้ว ไม่มีทางจะกลับไปรักคุณอาได้อีก ไม่มีทาง"
ไฟที่เดินออกมานั่งริมระเบียงข้างนอก เขาสลัดภาพส้มจี๊ดออกไปไม่ได้เลยสักนิดรอยยิ้มที่แสนสดของเธอตอนที่อยู่ในผับ
"หึ" ยิ้มทำไม ทำไมฉันต้องยิ้มไม่เห็นเหรอว่าส้มจี๊ดดื้อกับนายมากแค่ไหน จริงอยู่ที่ตอนนั้นเธอยิ้มร่าเริงเพราะยังไม่เห็นแกไง แต่พอเห็นแกแล้วเป็นยังไงเถียงทุกคำ ดื้อรันมันน่าตีก้นให้ลาย
ไฟส่ายหัวเขายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบมองดูพระอาทิยต์กำลังขึ้นแสงของวันฟ้าใหม่ที่กำลังจะมีเรื่องสนุก กึก ทว่าสายตาของเขากับต้องชะงัก เขาค่อยๆหันไปมองด้านล่างที่ตอนนี้มีร่างเล็กๆของส้มจี๊ดยืนอยู่ตรงหน้า
"โห้ ที่นี้สวยจังเลยบรรยากาศก็สดชื่น" ส้มจี๊ดอ้าแขนออกเพื่อรับแสงตะวันยามเช้าเธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วหมุนแต่ทว่าทันทีที่สบตากับไฟ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสากับหายไป ใบหน้าที่มีความสุขก่อนนี้กลับมาบึ้งตึง ไฟขมวดคิ้วเมื่อเธอเท้าสะเอว
"เชอะ เมื่อกี้นี้ยังบรรยากาศดีแท้ๆ" เธอบ่นก่อนจะเดินหนี ไฟวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะเขากัดริมฝีปากแน่น
"ปากดีจริง ฉันต้องทำยังไงถึงจะปราบเด็กดื้ออย่างเธอได้" ไม่มีอะไรที่คนอย่างอัคคีทำไม่ได้
เจ็ดโมงเช้า ส้มจี๊ดในชุดเดรสเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร แพรกับฝ้ายขมวดคิ้วงงเพราะไม่เคยเห็นหน้า ยกเว้นเพียงนวลเลขาสาวคนสวยของไฟที่เดินมาตักข้าวใส่จานให้ส้มจี๊ดท่าทางของเธอดูเรียบร้อยอ่อนหวาน
"ขอบคุณนะคะคุณนวล ส้มจี๊ดไม่ค่อยหิวไม่ต้องเยอะก็ได้นะคะ"
"ได้ค่ะ ถ้าส้มจี๊ดอยากทานอะไรบอกฉันได้เลยนะคะ"
"ขอบคุณนะคะ ว่าแต่วันนี้มีอะไรทานบ้าง"
"อ่อ มีต้มจืดไข่น้ำ ข้าวไข่ระเบิด"
"น่าทานทั้งเลยค่ะ งั้นจะทานแล้วนะคะ" อย่างน้อยๆคุณนวลก็ใจดีกว่าคุณอาแล้วกัน มีแต่ของน่าทานทั้งนั้น ขอกินก่อนแล้วกัน
ส้มจี๊ดที่กำลังจะตัดข้าวเข้าไปก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนมาแย่งช้อนจากมือของเธอพร้อมกับแย่งจานข้าวเช้าแสนอร่อยไปต่อหน้าต่อตา พอเงยหน้าขึ้นมองก็สบตากับไฟ ที่เดินถือจานข้าวของเธอนั่งอยู่อีกฝั่ง
"ที่นี้มีกฎ"
"กฎอีกแล้ว อะไรๆก็กฎแค่จะทานข้าวยังมีกฎ น่าเบื่อจำเจ" นวลตกใจเมื่อเห็นส้มจี๊ดพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางไม่พอใจ
"เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี้บอกหน่อยได้ไหม" ผมกอดอกมองส้มจี๊ดที่ทำหน้างงก่อนที่เธอจะหัวเราะ
"ก็คุณอาอุ้มส้มจี๊ดมาไม่ใช่เหรอคะ คุณอาน่าจะรู้ว่าจับส้มจี๊ดมาทำอะไรที่นี้"
"ใช่ อารู้"
"...." ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เจ้ากี้เจ้าการจะตาย
"ต่อไปนี้เธอต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าแรงจะจ่ายให้ตามค่าแรงขั้นต่ำ ส่วนเรื่องเรียนก็ไปเรียนตามปกติวันไหนวันหยุดค่อยทำงาน"
"ห๊ะ จะบ้าหรือไง อาไฟคิดจะใช้แรงงานเด็กเหรอ"
"ก็เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าโตแล้ว จะบอกว่าใช้แรงงานเด็กได้ไงจริงไหม"
- ผู้เขียน
