ฉันนั่งถอนหายใจมองคนที่มานั่งเฝ้าตั้งแต่เช้าไม่ยอมลุกออกไปไหน แถมเล่นจ้องไม่ละสายตาสร้างความกดดันให้ฉันและคนรอบข้างไม่น้อย สุดท้ายต้องเลิกสนใจพี่ติณก่อนจะตั้งใจอ่านบทของการแสดงของตนเองต่อไป "น้ำครับ" ฉันละสายตาจากกระดาษก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยื่นน้ำมาให้
"ขอบใจ" ฉันรับน้ำพร้อมกับส่งยิ้มให้เตชินด้วยความเป็นมิตร
"อีกไม่กี่นาที่ก็ถึงเวลาซ้อมแล้ว จำบทได้หรือเปล่า" ฉันยิ้มพร้อมพยักหน้าตอบ ก่อนจะเผลอไปสบเข้ากับดวงตาคมดุที่หรี่มองมา
"อืม ก็พอจำได้นะ"
"น้องเตชินน้องพราวไหมพร้อมแล้วเริ่มเลยครับ" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะเดินไปหาเตชิน
"ฉากนี้จะมีการกอดกันนะครับ เริ่มเลยครับ"
"มารีผมรักคุณ" สายตาของเตชินที่จ้องมองมาที่ฉันทำให้ฉันอินกับบทมากขึ้น
"ฉันก็ระ..."
"ไม่ได้ๆ กูว่าควรตัดฉากนี้ทิ้ง" และฉันต้องกลืนทุกคำพูดกลับคืนเมื่อพี่ติณเดินมาขัดเสียก่อน
"ไอ้ติณกูว่ามึงไปนั่งนิ่งๆดีกว่า" พี่ปลื้มเดินมากอดค
