ซีรีส์เจ้าสาวคุณอา

บัวชมพูนั่งมองแดนภพตาปรอย เขาเป็นอาจารย์หนุ่มหล่อที่สุดแสนใจดี ชอบติวหนังสือให้เธอเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน เธอแอบรักเขามานานหลายปี จึงหาเรื่องให้เขาติวหนังสือให้ หรือให้เขาทำโน่นให้ทำนี่ให้อยู่ตลอด ความจริงในหลาย ๆ เรื่อง เป็นเรื่องที่เธอทำได้ แต่เธออยากให้เขาช่วยทำ เลยแกล้งทำไม่เป็น จะเก่งกล้าสามารถบอกว่าทำเป็นทุกอย่างก็ไม่ได้ใกล้ชิดเขาน่ะสิ “เข้าใจที่อาสอนไหมครับ” แดนภพเอ่ยถามสาวน้อยที่นั่งมองเขาตาแป๋ว “เข้าใจค่ะ อาภพขาคือชมพูหิวแล้วค่ะ” เธอลูบท้องไปมา ก่อนที่ท้องน้อยๆ จะร้องประจานความหิว “อ้าว... หิวแล้วเหรอ อาขอโทษนะ สอนหนังสือเราจนเพลินเลย” แดนภพลูบท้ายทอยไปมา เขาเป็นผู้ชายใจดี น่ารัก อบอุ่น แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ บัวชมพูอยากเป็นเจ้าสาวเขาที่สุด ก็คนมันรักมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว ไม่อย่างนั้นเธอไม่ขยันอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อสอบเข้าเรียนเกษตรศาสตร์หรอก ทำไมน่ะหรือก็เพราะว่าแดนภพเป็นอาจารย์สอนภาควิชาเกษตรศาสตร์ เธอเลยอยากเรียนกับเขา เขามีกิจกรรมอะไร หรือดูแลชมรมอะไรเธอก็จะไปเข้าชมรมนั้น อาจารย์แดนภพดูแลชมรมพฤษศาสตร์ และมักพานักศึกษาไปทัศนะศึกษาบ่อย ๆ เธอก็เลยได้ไปกับเขาด้วย วันหยุดเสาร์อาทิตย์ แดนภพจะกลับไปที่ไร่ของเขาในจังหวัดที่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก กลับไปดูแลไร่ซึ่งให้หัวหน้าคนงานที่ไว้ใจได้คอยดูแลอยู่ เขาไม่ได้ทำงานเป็นอาจารย์สอนหนังสืออย่างเดียว แต่เขาต้องดูแลไร่ของตัวเองด้วย แต่เพราะชอบสอนหนังสือเลยให้คนที่ไว้ใจดูแลให้ และคนดูแลก็เป็นญาติกันนี่แหละ “อยากกินอะไรครับ” “กินคุณอาได้ไหมคะ” “ว่าไงนะ” “อ้อ... เปล่าค่ะ” เธอรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเดินหนีด้วยความอาย “โอ๊ย!” เพราะอายเลยเดินหนีไปชนเข้ากับผนังห้องจนหัวโน “เป็นยังไงบ้าง” แดนภพรีบเข้าไปดู ก็เห็นว่าเธอเอามือกุมหน้าผากป้อย ๆ “ไหนอาดูซิ” “เจ็บจังค่ะ” เธอยอมให้เขาดึงมือออกไปจากหน้าผาก “หัวโนเลยครับ น่าจะเจ็บมาก เพี้ยง ๆ หายไว ๆ นะครับ” เขาเป่าให้เบา ๆ ทำเอาคนถูกปลอบยิ้มเขิน “เดี๋ยวอาทายาให้นะ” ทำไมเขาละมุนแบบนี้นะ เธอยอมให้เขาจูงมือพาไปนั่งบนโซฟา แล้วก็ทายาให้ “จากแดงก็เขียวช้ำเลยครับ แต่เดี๋ยวก็หายนะ” เขาเป่าให้เบาๆ เธอมองเขาตาลอย น่ารักละมุนจัง “ยังไม่ตอบอาเลยว่าอยากกินอะไร” “สปาเก็ตตี้ก็ได้ค่ะ ชมพูชอบกิน” “โอเคครับ งั้นรอเดี๋ยว” เขาผละออกห่าง ไปจัดการทำอาหารให้เธอรับประทาน บัวชมพูยืนมองอยู่หน้าประตูห้องครัว แอบมองแล้วหน้าแดงหัวใจเต้นแรง เขาหยิบผ้าคลุมมาสวม ขณะยืนผัดสปาเก็ตตี้อยู่หน้าเตา มือแสนอบอุ่นคู่นั้นขยับกระทะไปมาอย่างชำนาญ มองเพลินจนเธอยืนอยู่นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ได้ “อ้าว... หิวแล้วเหรอครับ เสร็จพอดีเลย” เขาหันมาพบพอดี เธอหลบไม่ทัน เขาก็กำลังตักสปาเก็ตตี้ใส่จานก่อนจะโรยพริกไทยและจัดจานด้วยเครื่องเคียงที่เตรียมเอาไว้ “ก็หิวค่ะ” เธอลูบท้ายทอยไปมาอย่างเขินอาย เดินตามเขาต้อย ๆ ไปกินสปาเก็ตตี้ด้วยกัน “หือ... อร่อยจังเลยค่ะ ใส่ชีสต์เยอะด้วย ชมพูชอบ” “ก็เห็นชอบกิน” “อาภพจำได้ด้วยเหรอคะว่าชมพูชอบกินสปาเก็ตตี้ไก่อบเนยชีสต์” “จำได้สิ เวลามาก็เรียกร้องอยากจะกินแต่เมนูนี้ วันนี้อาเพิ่มผักโขมให้ด้วยนะ กินผักดีต่อสุขภาพ” “ขอบคุณนะคะคุณอา” เธอยิ้มแล้วตักผักโขมรับประทาน รวมถึงมันฝรั่งอบแสนอร่อย เธอเป็นคนชอบกินผัก และรู้ด้วยว่าผักทุกชนิดที่เขานำมาปรุงอาหารก็คือผักปลอดสารพิษจากไร่ของเขา มะเขือเทศลูกโตที่ถูกจี่ในกระทะยังฉ่ำน้ำอยู่มากเมื่อถูกเคี้ยวในปาก ความเปรี้ยวหวานรสชาติเฉพาะทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุข “อร่อยจังเลยค่ะ” “อร่อยก็กินเยอะๆ นะครับ” “มาบ้านคุณอาทีไร น้ำหนักขึ้นทุกทีเลยค่ะ คุณอาทำอาหารอร่อยจัง” เธอมองเขาตาหวาน “กินไปเถอะครับไม่อ้วนหรอก เดี๋ยวเราก็ไปออกกำลังกายอีก อาเห็นเราชอบออกกำลังกายมาก ๆ เลยนี่ครับ” “ค่ะ” เธอรับคำ คิดในใจว่าที่เธอชอบไปออกกำลังกายก็เพราะว่าเขานี่แหละ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธอไม่มีวันไปออกกำลังกายหรอก เขาไปวิ่งเธอก็ไปวิ่งด้วย พอสืบรู้ว่าเขาไปว่ายน้ำเธอก็ไปว่ายน้ำด้วย ในหมู่บ้านมีสวนสาธารณะ ฟิตเนส และสระว่ายน้ำกว้าง และมียิมให้ลูกบ้านได้ออกกำลังกายทั้งเล่นบาสเก็ตบอส ตระกร้อ เทนนิส วอลเลย์บอลและแบดมินตัน เธอชอบตีแบดฯ มาก ก็มักจะหาทางไปชวนเขาอยู่ตลอด เสียงโทรศัพท์ของแดนภพดังขึ้น เธอชะงักเมื่อได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ “อาต้องออกไปดูรถให้พระพายก่อนนะครับ รถเขาเสียกะทันหันน่ะ เรากินไปก่อนเลยนะ” แดนภพลูบศีรษะของเด็กสาวไปมา “ค่ะคุณอา” อยากรั้งเขาไม่ให้ไป แต่ใจไม่กล้า “คุณอาคะ” พอเขาจะไปจริงๆ เธอก็เรียกเขาเอาไว้ “ครับ” แดนภพหันมามองหน้าเด็กสาวเหมือนเป็นคำถาม “อย่าไปนะคะ” “หือ...” “อย่าไปได้ไหมคะ” ประโยคของเธอทำให้เขามองตาปริบ ๆ เหมือนไม่เข้าใจ “ชมพูไม่มีคนกินสปาเก็ตตี้ด้วย กินคนเดียวมันไม่อร่อยน่ะค่ะ” “กินเถอะครับ อาต้องไปดูรถให้พระพายจริง ๆ โอเคนะครับ” เขาพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน บัวชมพูทิ้งตัวนั่งลง มองตามร่างสูงไปจนสุดตา ปากก็พูดเบา ๆ ว่าอย่าไป ความรักของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอแอบรักแดนภพข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งมาตลอดหลายปี จนจะเรียนจบอยู่แล้ว ก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากสารภาพกับเขา อาจเพราะเขามีพระพายอยู่แล้ว พระพายไม่ใช่แฟน แต่เป็นเพื่อนสนิทของแดนภพตั้งแต่เด็กที่ย้ายมาซื้อบ้านอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ในขณะที่เธอรู้จักกับแดนภพหลังจากพระพายหลายปีเพราะเพิ่งเกิด เพิ่งย้ายตามบิดามารดามาซื้อบ้านอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่แน่นแฟ้นยาวนาน แม้พระพายจะไม่ใช่แฟนหรือคนรัก แต่ก็เป็นผู้หญิงคนพิเศษที่แดนภพมักให้ความสำคัญเสมอ แถมยังเป็นอาจารย์สอนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันอีก