ผีก็จุกเป็นนะ NC
1663 คำ
ตอนที่ 6
ผีก็จุกเป็นนะ NC
"อื้อ"
ผีสาวร้องออกมาด้วยอาการสูดปาก เมื่อชายตัวโตผู้ทำเหมือนกับว่าหวาดกลัวในก่อนหน้า เริ่มซุกไซร้ไปตามเนื้อตัวของเธอราวกับทนหิวกระหายมาเสียนาน อุ้งมือให้เคล้นคลึงอกอวบล้นมือตามความต้องการของตัวเอง จนแลเห็นเป็นรอยนิ้วเจือจางเพราะความขาวของเนื้อผิว ทว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้ตุ๊กตามีชีวิตร้องห้ามแต่อย่างใด
ตรงกันข้ามเธอกับหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มใจ เรียวนิ้วเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้างราวกับอยากจะปลุกอารมณ์อีกฝ่ายให้มากขึ้น ก่อนที่อุ้งมือน้อยข้างหนึ่งจะสอดกำเรือนผมของเขาไว้ เมื่อปากร้อนของคนตัวโตเริ่มครอบรับเอาปลายยอดถันเข้าปากราวกับทารก
"อ๊ะ คุณ เสียว เสียวจังค่ะ" เธอว่าพลางแอ่นอกบิดกายรับความรุ่มร้อนจากปากอันถูกสลับข้างซ้ายขวาตามความรู้สึก เรียวขาได้รูปเริ่มแยกออกจากกันอย่างรู้งาน เมื่อฝ่ามือร้อนของแทนคุณเริ่มลูบต่ำลงไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังรอให้เขาสัมผัสจุดอ่อนไหวนั่น
"อื้ม ไม่คิดเลยนะว่าอลิซที่ตอดนิ้วผมได้มันจะดีอย่างนี้"
ชายหนุ่มพึมพำอยู่กับทรวงอกอวบนุ่มเมื่อก้านนิ้วถูกสอดเข้าร่องรักที่เขาใช้งานทุกวัน ทว่าวันนี้ นาทีนี้มันกับแตกต่างกันออกไปกับทุกครั้ง คือโพรงร่องของตุ๊กตายางที่เหมือนมีหน้าที่อยู่เฉยให้เขาสอดใส่ กับกำลังตอดรัดจังหวะการขยับเข้าออกก้านนิ้วของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ อุ้งมือเล็กข้างหนึ่งที่เป็นอิสระเริ่มคว้านหาผ้าปูที่นอนมากำขยุ้มไว้ เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวในยามที่ความเสียวสะท้านเล่นงานเธอแบบนี้
"ซีดส์ คุณคะ ได้โปรดขยับเร็วๆ กว่านี้อีก ฉัน...ฉันเริ่มไม่ไหว" ผีสาวร้องขออย่างลืมอายทั้งยังบิดเร้ากายไปมารุนแรงขึ้นกว่าเดิมอีก ความรู้สึกรัญจวนใจพุ่งทะยานมากขึ้นทุกที ก่อนที่ไม่นานร่างเคยโปร่งแสงจะกระตุกเกร็งออกมา ไม่ต่างอะไรเลยกับเด็กสาวทั่วไป
"คุณแตกเยอะเกินไปแล้วนะอลิซ อื้ม หวานจัง" แทนคุณเผลอครางออกมาด้วยเสียงอันแหบพร่าเมื่อนึกครึ้มใจอย่างลองชิมร่องหวานของหญิงสาวดูสักครั้ง และเขาก็ไม่ผิดหวังเมื่อรสชาติของมันช่างรัญจวนใจเสียจริง
"คุณจะยั่วฉันเกินไปแล้วนะคะ" ผีสาวความจำเสื่อมร้องบอกเสียงแหบพร่า ยิ่งสายตาได้เห็นว่าเขากำลังส่งก้านนิ้วเข้าปากอย่างไม่นึกรังเกียจ ความเห่อร้อนปะปนกับความต้องการก็พลันปลุกอารมณ์ในตัวให้กลับมาลุกโชนขึ้นอีกครั้ง
ฝ่ายแทนคุณที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งปวดหนึบกลางลำตัวมากขึ้นไปอีก อุ้งมือหนาจับสองขาของเธอให้แยกออก ก่อนจะเริ่มนำส่วนหัวของเจ้าหนูแข็งตึง ไปถูเกลี่ยกับร่องสาวไม่กี่ทีก็พลันสอดแท่งร้อนเข้าใส่ทีเดียวมิดลำ เล่นเอาผีสาวอดสะดุ้งออกมาอยู่หน่อยไม่ได้
"ฉันก็จุกเป็นนะคะ กินแบบทะนุถนอมไม่เป็นรึไง"
"คงยาก ก็คุณเล่นมายั่วผมเองนี่ ทีแบบนี้จะมาร้องอ้อนวอนหรือไง หื้ม"
คนตัวโตว่าอย่างเอาแต่ใจพลางเริ่มขยับบั้นเอวเข้าใส่คนตัวเล็กกว่าอย่างไม่มีคำว่าผ่อนปรนเลยสักนิด เรือนร่างพลาสติกเคลื่อนขยับตามแรงขยับโยกของชายหนุ่ม ทว่ากระนั้นผีสาวก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรออกมาทั้งนั้นนอกจากหลับตาส่งเสียงครางหวานหูออกไปเท่านั้น
แรงเสียดสีจากแกนกายใหญ่โตขับให้สาวร่างโปร่งไม่ต้านทานได้ไหมกระตุกเกร็งนำชัยเขาไปก่อนอีกหนึ่งแต้ม หากแต่นั่นเหมือนจะไม่ใช่จุดจบเลยสักนิดเพราะความเป็นชายในร่องของตัวเธอเหมือนจะไม่ยอมปลดปล่อยออกมาเสียที อาจจะเป็นเพราะเพิ่งพวยพุ่งใส่ปากเธอเมื่อไหร่ครู่ก็เป็นได้
"มันยังไม่จบง่ายแบบนั้นหรอก สาวน้อย"
เขาว่าอย่างเหนือกว่าพร้อมเริ่มเบาจังหวะลงเพื่อจะได้ดึงตัวขึ้นมาทับสอดกับเขาที่อยู่ในท่าคุกเข่า ก่อนที่อุ้งมือหนาจะย้ายมาจับบั้นเอวให้มั่นกว่าเดิม แล้วใส่แรงสวนใส่มากกว่าคราแรก ทำเอาผีสาวต้องสอดวงแขนของตนโอบรัดกับลำคอแกร่งไว้ พลางส่ายขยับสะโพกรับความเร่าร้อนของเขาตามอารมณ์ในกายร้องสั่ง
"เชี่ย ท่านี้เข้าลึกสุดๆ ซีดส์ ร่อนดีเหมือนกันนะเราน่ะ เด็กผี"
"เสียว เสียวมากเลยค่ะ อร๊างง"
น้ำเสียงกระเส่าของเธอสร้างความพอใจให้คนตัวโตไม่น้อย และนาทีนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์หรือใบหน้ากับริมฝีปากเย้ายวนของคุณเธอหรืออย่างไร ที่ทำให้เขาลืมตัวฉกริมฝีปากเข้าใส่อย่างลืมกลัว เรียวลิ้นของหนุ่มสาวสอดตวัดเกี่ยวรัดกันอยู่แบบนั้น อย่างไม่มีใครยอมใคร พร้อมกับแรงขยับท่อนล่างที่กระชั้นถี่ขึ้นกว่าเดิม เสียงครางต่ำดังลอดแผ่วจากลำคอของทั้งคู่ ก่อนที่ไม่นานบั้นเอวแกร่งจะกระแทกสวนชนิดเน้นจุดไปอีกไม่กี่ที พวกเขาก็กระตุกถี่ๆ ออกมาในเวลาใกล้เคียงกัน
ความสุขสมเมื่อคืนนี้มันช่างต่างจากทุกครั้งที่แทนคุณเคยทำกับตุ๊กตาตัวโปรดอย่างเถียงไม่ได้ อาจเป็นเพราะในตอนนี้อลิซมีวิญญาณมาอาศัยอยู่ ทำให้ได้ความรู้สึกไม่ต่างจากเวลาทำกับคนจริงๆ นัก ประกอบกับความกลัวมันหายไปเองเสียอย่างนั้น นั่นจึงทำให้เขาตัดสินใจบอกเรื่องสำคัญกับผีสาวออกไป
"ตกลงผมจะให้คุณอยู่ที่นี่ด้วยก็ได้ เพราะยังไงซะผมก็อยู่คนเดียว ไม่น่าปัญหาอะไร"
คนวัยสามสิบเล็กน้อยเอ่ยขึ้นราบเรียบราวกับว่ากำลังเอ่ยเจรจาเรื่องธุรกิจก็ไม่ปาน ก้านนิ้วมือถูกส่งไปจับหูแก้วกาแฟใบหรูอย่างวางท่า ก่อนจะส่งเข้าปากอย่างเชื่องช้า ทว่าก็พลันต้องสำลักออกมาหมดภาพลักษณ์พระเอกมาดสุขุม กับประโยคของอลิซซาเบธมีชีวิตนี่
"คุณติดใจฉันสินะคะ"
"นี่แม่คุณ อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย ผมก็แค่สงสารเท่านั้นแหละ ให้อยู่ด้วยชั่วคราวจนกว่าคุณจะหาทางไปได้ ก็อย่างที่คุณบอกไง ผลประโยชน์ร่วมกัน" เขาว่าพลางหลบตาไปเสียอีกทางอย่างกำลังจะซ่อนความประหม่านั่นเอาไว้
"แบบนี้นี่เอง เข้าใจแล้วค่ะ" เธอว่าเสียงใสพลางฉีกยิ้มกว้างไปให้ราวกับเด็กน้อยเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับอลิซซาเบธที่ถูกทำมาเสมือนสาววัยทีน แม้มันจะยังให้ความรู้สึกหลอนอยู่บ้างหากแต่แทนคุณก็เหมือนจะชินขึ้นมาเสียแล้ว
"แต่คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำความวุ่นวายให้ผม และที่สำคัญคือห้ามทำข้าวของเสียหาย"
สาวน้อยพยักหน้ารับในขณะที่คนพูดกับยังไม่มั่นใจในคนยิ้มกว้างนี่นัก แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์ช่วยสอนเธอใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าเพื่อความบันเทิงเบื้องต้น อย่างกลัวว่าร่างโปร่งจะเกิดเบื่อจนก่อเรื่องแหกอกปลิ้นตาให้ใครเข้า ซึ่งด้วยหญิงสาวเพราะเพียงแค่จดจำเรื่องราวของตนไม่ได้เท่านั้น การใช้ชีวิตหรือเรียนรู้สิ่งต่างๆ จึงไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก สร้างความพอใจให้กับแทนคุณมากพอดู
"เอาล่ะเดี๋ยวผมต้องไปทำงานแล้ว อย่าก่อเรื่องล่ะ" แม้จะเห็นว่าเธอยิ้มและพยักหน้ารับกระนั้นคนตัวโตก็ยังอดทอดถอนลมหายใจออกมาไม่ได้อยู่ดี ร่างสูงหันกายเดินตรงไปที่ประตูเพื่อจะไปยังสถานที่ทำงานอย่างเช่นทุกวัน หากแต่ก็เหมือนจะนึกอะไรได้รีบหันมาถามอีกครั้ง
"เอ่อ อลิซ หมายถึงคุณหิวไหม ในตู้คงมีของกินอยู่บ้างแหละ"
"หิวหรือคะ หมายถึงความอยากกินอาหารน่ะเหรอ ไม่นะคะ "
"อืม หรือเพราะคุณเป็นวิญญาณแถมยังอยู่ในร่างตุ๊กตายางอีก เลยไม่ต้องกินต้องถ่าย แบบนั้นสินะ"
"ก็คงใช่มั้งคะ" แทนคุณพยักหน้ารับรู้ด้วยอาการออกจะทึ่งอยู่ไม่น้อย ก่อนจะหมุนกายออกไปจริงๆ เสียที
เกือบตลอดเช้าของวันนั้นผีสาวความจำเสื่อมผู้ได้รับร่างใหม่ ก็ทำตามคำสั่งของแทนคุณอย่างดีคือพยายามไม่แตะข้าวของถ้าไม่จำเป็น เพราะกลัวว่าจะเสียหายได้
ทีวีจอใหญ่จึงเป็นเครื่องคลายเหงาให้เธอแทน จนกระทั่งภาพในจอฉายให้เห็นถึงภาพบรรยากาศการท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง นั่นทำให้อลิซมีชีวิตพลันตาโตออกมาทันที ความนึกสนุกอยากออกไปบังเกิดขึ้นมาในสมองโปร่งใส ทว่าก็หมองลงมาอยู่หน่อยเมื่อคิดถึงสิ่งหนึ่งได้
"ตอนนี้เราไม่ได้เป็นแค่วิญญาณแล้วนี่ จะออกไปข้างนอกแบบนั้นได้ไหมนะ"
เสียงกังวลใจดังแผ่วเบาราวกับเอ่ยพูดคนเดียว ก่อนผีสาวจะขยับเคลื่อนร่างกายไปตามแสงสว่างของดวงอาทิตย์อย่างอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่งมาหยุดที่บานประตูที่ห่างจากแสงแดดเพียงแค่ขาก้าว ผีสาวกลืนความกลัวลงคอพลางค่อยๆ ยื่นแขนพลาสติกของอลิซซาเบธออกไปอย่างกล้ากึ่งกลัว จนกระทั่งลำแขนถูกอาบด้วยแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์เต็มๆ ดวงตาคู่สวยยามมองไปยังแขนที่ยึดเป็นของตัวเองเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันดังลั่น
"กรี๊ดดดด"
- ผู้เขียน
