ตอนที่ 10
อยากขย้ำให้จมเขี้ยว
"คนเยอะเป็นบ้าเลย สมกับวันสุดท้ายจริง ๆ "
"กูกลับตอนนี้ทันไหม"
สองเสียงของเพื่อนสนิทดังออกมาในอารมณ์ที่แตกต่างกันออกไป ยามเมื่อสองขาเดินถึงยังบูทของคณะ ที่เวลานี้เต็มไปด้วยผู้คนจอแจ
เทรนยังคงเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสนุกอย่างเห็นได้ชัด ตรงกันข้ามกับอคินน์ที่ออกไปทางเบื่อหน่ายตั้งแต่ยังไม่เข้าไปอยู่ในวงโคจรนั่นด้วยซ้ำ
เขาไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย ไม่ชอบสถานที่ ที่มีคนพลุกพล่าน แม้ว่าจะชอบท่องราตรี แต่เขามักจะเปิดห้องที่เป็นส่วนตัวเสมอ
อคินน์เป็นคนแบบนั้น ตอนนี้เขาอยากหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ทั้งผู้คนแออัด ทั้งเสียงเจี้ยวจ้าว ไหนจะกลิ่นไม่พึงประสงค์ต่างๆ อีก มันไม่น่าพิสมัยเลยสักนิด
ส่วนเรื่องของชมพูแพรถ้าวันนี้จะหาไม่เจอจริง ๆ ก็ค่อยไปตามเอาทีหลังก็คงจะได้ หวังเพียงอย่างเดียวคือเจ้าตัวอย่าอุ้มท้องมาร้องเรียกให้เขาเป็นพ่อก็พอ
"เข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวก็หมด
