[SPEAK PART :: OUNGPAO]
ตอนนี้ผมคงต้องบ้าหรือไม่ก็เสียสติอย่างหนักไปเเล้วเเน่ๆ หรือว่ารอยคมของมีดจะเฉือนเอาเส้นประสาทส่วนกลางผมไป ทำไมผมต้องมานั่งเชื่อฟังคำสั่งของเขาด้วยก็ไม่รู้ ตั้งเเต่เมื่อคืนยันวันนี้จะเเปดโมงกว่าเขาก็ยังไม่ยอมให้ผมออกไปไหน
เขามันโคตรเผด็จการ ทั้งคำพูดเเล้วก็การกระทำ!
ผมออกไปไหนจากห้องสีเหลี่ยมนี่ก็ไม่ได้ เขาไม่รู้หรือไงว่าผมไม่ชอบโรงพยาบาล แต่เป็นเพราะคำขู่ของไอ้บ้าพี่เคนนั่นแหละที่ขู่ผมแบบนั้นน่ะ ขนาดจะลุกขึ้นฉี่ยังโดนจับตามองผมทำอะไรก็ไม่ได้ เขาไม่ยอมปล่อยให้ผมคาดสายตาเลย
“มองไร” ผมถามพี่เคนที่เอาแต่จ้องผม
“เปล่า” เขาตอบกลับพลางไหวไหล่
“เลิกจ้องสักที”
“ก็พี่อยากจ้องเราไง”
“กวนประสาท”
“ไม่เถียงครับ”
ความกวนตีนนี้พี่มันได้ใครมาวะ -..-
ผมกรอกตามองพื้นไปมาด้วยความประหม่า เพราะพี่เคนเขาเอาแต่จ้องหน้าผมไม่ยอมหยุดสักที เขามันบ้าต้องการจะกวนประสาทคนเจ็บชัดๆ
“
