บท 20

3571 คำ

ช เวลา 20.45 น. ตอนนี้ผมไม่สามารถละสายตาจากการขยับร่างกายของคนตัวสูงได้เลย เเน่นอนว่าผมให้เขามาทำอาหารในห้องพักผมได้ มันเป็นเพราะผมอยากให้เขาอยู่ในสายตาตลอดด้วยเเหละ นอกใจมันเจ็บนิดเดียว ถ้านอกกายขึ้นมาผมไม่เอาเขาไว้เเน่นอน! เราสองคนพึ่งไปซื้อของจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเต็มเลยครับตอนนี้ พี่เคนบอกว่าผมผอมเกินไปต้องบำรุงเยอะๆ เเถมยังซื้อของมาเต็มตู้เย็นผมอีกต่างหาก บางทีผมก็เกรงใจเขานะ ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้ดี.. เงินมีไม่เยอะเท่าเขาหรอก ฮอลล~~ ผมก็อยากจะช่วยเขาทำอยู่หรอกนะ เเต่จำน้องเเพนเค้กที่เป็นหมันเพราะไม่มีใครกินมันเลยได้ไหมล่ะครับเเถมมันต้องไปนอนเเอ้งเเม้งอยู่ในถังขยะอีกต่างหาก ผมอยากจะมั่นใจในตัวเองให้มากกว่านี้ เเต่เข้าครัวทีไรมันก็พังไม่เป็นท่าทุกทีเลย ผมควรจะฝึกฝนให้มากกว่านี้สินะ - - เเล้วสิ่งที่เขากำลังทำตอนนี้ก็คือบะหมี่เกี๊ยวน้ำที่ผมชอบนั่นเอง เเท่นเเท้น~ ผมเป็นคนขอให้เขาทำเ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม