สุดแสนจะใจร้าย

บทที่7

“ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายคะนึงนิจ!” และนี่คือสิ่งที่เธอต้องทำใจยอมรับ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่นักบุญที่จะให้อะไรใคร โดยไม่หวังผล โดยเฉพาะคนครอบครัวนี้ ยิ่งต้องทวงคืนให้หนัก

ความคิดนั้นจบลงที่ร่างบอบบางถูกช้อนขึ้น คะนึงนิจจำต้องวาดมือกอดคอเขาไว้เพราะกลัวตก การกระทำนั้นทำให้เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่มันจะเงียบหายไป เมื่อมาถึงเตียง เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าห้องๆ นี้มีข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิงอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ เครื่องบำรุงผิวกาย หรือแม้โทนสีของมันก็ชัดเจน จนต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่น่าจะไขข้อสงสัยให้ได้

“ฉันตั้งใจจะยกห้องนี้ไว้ให้ภรรยาคนต่อไป คิดว่าไง เธอว่าเมียใหม่ของฉันเขาจะชอบห้องนี้ไหม” ความเจ็บช้ำจากคำตอบที่ได้รับทำให้กลั้นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวใจไว้ไม่อยู่ วูบหนึ่งที่เผลอมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ น้อยใจ ก่อนจะสำนึกได้ในนาทีต่อมาว่าเขาไม่ผิดที่จะเตรียมการทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้าเพื่อภรรยาคนใหม่ของเขา เพราะไม่ว่ายังไงเธอกับเขาก็ต้องหย่ากันอยู่ดี

“นิด...ไม่ทราบค่ะ” ปริญไม่ถือสาต่อคำตอบที่ได้รับ แต่เขารู้สึกสะใจมากกว่าที่ได้เห็นน้ำตาของภรรยา แม้จะไม่รู้หรอกว่าภาพตรงหน้ามันคือการแสดงอีกขั้น หรือเป็นความรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ ของเธอ แต่ก็รู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้เห็น อาจจะดูใจร้ายแต่ถ้าใช้สมองคิดสักนิด ก็จะรู้ว่าทั้งหมดนี้เขาไม่ใช่คนเริ่ม!

“ไว้ถึงงานแต่งฉันเมื่อไหร่ ฉันจะส่งการ์ดไปให้เธอเป็นคนแรก อย่าลืมมาให้ได้ล่ะ ฉันอยากให้เธอมาร่วมแสดงความยินดีกับฉัน” ใจคนพูดรู้สึกอย่างไรเธอไม่รู้ แต่ใจคนฟังเจ็บร้าวจนแทบจะทนต่อไม่ไหว

“ร้องไห้ทำไม เจ็บเหรอ!”

หนนี้หญิงสาวส่ายหน้า ความเจ็บแม้จะมีให้รู้สึก แต่ก็ไม่มากไปกว่าความทรมานที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ แค่เพียงนึกภาพเขาเข้าพิธีแต่งงานกับคนอื่น เธอ...ก็ทนแทบไม่ไหว แต่จะให้ทำอะไรได้นอกจากอดทน เพราะว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้

“ถึงวันนั้น...คุณลมจะมีความสุขใช่ไหมคะ” เธอแค่อยากแน่ใจว่าเขาจะมีความสุข ส่วนเธอจะรู้สึกแบบไหนก็คงไม่สำคัญอะไร มันไม่สำคัญอีกแล้ว...

“ใช่! ถึงตอนนั้นฉันจะมีความสุข อย่างน้อยก็มากกว่าตอนนี้...” คำตอบนั้นฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นอีกครั้ง แต่ถึงจะเจ็บก็วางใจได้บ้างที่เขาจะมีความสุข เพราะนั่นคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธออยากจะเห็น

“เลิกคุยเรื่องไร้สาระแล้วมาทำหน้าที่ของเธอเสียที!” คำสั่งนั้นทำให้เธอต้องโยนทุกความรู้สึกเอาไว้เบื้องหลัง เพื่อทำในสิ่งที่เขาต้องการ แม้จะเกิดขึ้นกับชายที่รักแต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่จะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่

“อ๊ะ!”

“ยังเชื่องช้าน่ารำคาญเหมือนเดิม ฉันสอนไปหลายครั้งแล้วเมื่อไหร่จะเก่ง!” นั่นดูเหมือนจะเป็นคำถามที่เขาใช้ถามตัวเองมากกว่า เพราะเธอคงให้คำตอบอะไรกับเขาไม่ได้

“นะ...นิดไม่รู้ อื้อ!”

“งั้นฉันจะสอนจนกว่าเธอจะรู้เลยดีไหม! วันนี้เอาท่าไหนดี...” จบคำถามนั้นร่างบอบบางก็ถูกช้อนอุ้มขึ้น ทว่าหนนี้จุดหมายกลับไม่ใช่ที่เตียงเหมือนทุกครั้ง แต่เป็นโต๊ะเครื่องแป้งที่ตั้งอยู่มุมห้อง ด้วยคิดแค่ว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้แล้ว จะที่ไหนเมื่อไหร่เธอก็ต้องพร้อมรับ!

“คุณลม...อ๊ะ!” อารมณ์ตกใจทำให้ทุกอย่างหมุนเร็วจนเกินจะเตรียมตัวตั้งรับ กว่าจะได้สติก็ตอนที่เสื้อผ้าค่อยๆ หลุดไปจากร่างกายทีละชิ้นแล้ว...

“อย่างน้อยอะไรที่มันยังคับอยู่ก็พอทำให้ฉันรู้สึกคุ้มค่าอยู่บ้าง” ไม่ทันไรเขาก็สาดคำพูดร้ายๆ ใส่กัน ก่อนจะแทรกความเร่าร้อนของตัวเองเข้าสู่ความคับแน่นที่กำลังบีบรัดจนเริ่มหายใจไม่ออก แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าเขาชอบทุกสิ่งที่เป็นเธอ

ยิ่งได้สอดประสานลึกมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกถึงการครอบครองอย่างแท้จริง นี่คือสิ่งที่ทำให้รู้สึกคุ้มค่ากับเงินเสียไป

“อ้าขากว้างๆ” เสียงเข้มที่กระซิบสั่งดูแหบกว่าทุกครั้ง

นั่นทำให้รู้ถึงขีดจำกัดของความอดทนอดกลั้นของเขาที่กำลังจะหมดลงในไม่ช้า

“นิดขอร้อง ทำเบาๆ ได้ไหมคะ นิด...ไม่อยากเจ็บแบบวันนั้น” แต่ก่อนที่สัมผัสลึกล้ำจะได้ทันเกิดขึ้น เสียงหวานถึงได้ตัดสินใจเอ่ยขอในสิ่งที่เขาไม่เคยมอบให้กันเลยสักครั้ง นับจากครั้งแรกที่เกิดขึ้น ความรุนแรงของเขาก็เหมือนจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งมันทำให้เธอเจ็บ แต่ไม่ว่าจะขอร้องสักกี่ครั้ง เขาก็ไม่เคยปรานีกันเลย

ปริญไม่ได้รับปากในทันที แต่ก็เหมือนจะอ่อนโยนขึ้น ทุกสัมผัสทำให้เธออยากโอบกอดเขา หากไม่เผลอคิดถึงคำบางคำขึ้นมาได้เสียก่อน

“อย่าได้เอามือสกปรกของเธอมาแตะตัวฉัน!” นั่นคือเสียงตวาดที่ดังขึ้นเมื่อเธอเผลอสัมผัสเนื้อตัวของเขาเข้า นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอจึงเลี่ยงการสัมผัส แม้จะมีอยู่บ่อยครั้งที่เผลอตัวลืมไปบ้าง แต่ก็พยายามพร่ำบอกตัวเองให้จำให้ขึ้นใจ...

“คืนนี้เธอคงต้องรับศึกหนักหน่อย แต่เธอทนได้อยู่แล้วนี่...ใช่ไหม”วาจาเชือดเฉือนนั้นทำให้เธอได้แต่ฝืนยิ้มกลับไปให้ หากจะบอกว่ารับไม่ไหวแล้ว เขาก็คงไม่ฟังกัน แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร