สุดแสนจะใจร้าย

บทที่6

“เรามาทำอะไรที่นี่คะ...” กระทั่งเมื่อรถขับมาถึงสถานที่ที่ ‘เขา’ ไม่เคยอนุญาตให้ย่างกายเข้ามาเหยียบ เธอถึงได้หันไปถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ไปหาหมอทำไม ตัวก็ไม่เห็นร้อน หรือแค่สำออยเรียกร้องความสนใจ!” เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ใส่ใจต่อคำถามที่ถูกส่งออกไป แต่เลือกที่จะเอื้อมมือมาสัมผัสเบาๆ ที่หน้าผาก แค่เพียงวูบหนึ่งเท่านั้นที่เธอมีโอกาสได้เห็นความห่วงใยจากแววตาคู่นั้น แต่ไม่นานมันก็จางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นมันโดยบังเอิญ

“นิดไม่ตายง่ายๆ หรอกค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” เธอยังจะอยู่ไปอีกนานเพื่อชดใช้ความผิดที่ก่อไว้ ต่อให้อยากตายก็ตายไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าชดใช้ให้เขาอย่างสาสมแล้วเท่านั้น

“ก็ดี! เพราะฉันยังรู้สึกไม่คุ้มค่ากับเงินที่ต้องเสียให้ครอบครัวของเธอ!” คนใจร้ายทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนเขาจะเดินนำเธอเข้าไปข้างในเรือนหอ ในขณะที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองมันด้วยซ้ำ

“นิดไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนนะคะ” กระทั้งเดินตามเข้ามา เธอถึงได้เอ่ยบอกถึงความจำเป็นว่ายังไงเสียคืนนี้ก็ต้องกลับบ้าน คงค้างที่นี่กับเขาไม่ได้ถึงจะอยากค้างแค่ไหนก็ตามที

“มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้ ไปหาเอา!” แต่ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะเตรียมการเอาไว้แล้ว เธอจึงไม่เถียงอะไรต่อ เพราะกลัวว่าจะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่าที่เป็นอยู่

ปริญเฝ้ามองแผ่นหลังของ คน ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดจะสร้างครอบครัว ด้วยท่ามกลางความรู้สึกมากมายที่กำลังว่ายวนอยู่ในใจ

เขาเคยตั้งใจจะให้ที่นี่เป็นเรือนหอระหว่างเขากับผู้หญิงจอมหลอกลวงคนนั้น แต่เมื่อทุกอย่างมันผิดแผน เลยทำได้แค่ปิดตายมันเอาไว้จนกระทั่งวันนี้ วันที่ไม่รู้อะไรมาดลใจให้พาหล่อนมาที่นี่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เคยย้ำชัดเจน ว่าไม่อนุญาตให้เธอหรือใครเข้ามาเหยียบ

“ในตู้มีของสดอยู่ไม่มาก ทานข้าวผัดได้ไหมคะ” เสียงหวานดังถามขึ้นหลังจากขึ้นไปเปลี่ยนชุด แล้วกลับลงมาเข้าครัว หวังจะทำอาหารเย็นๆ ให้เขากับตัวเองแต่กลับพบว่ามีของสดติดตู้เย็นอยู่แค่ไม่กี่อย่าง แต่แค่นี้ก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงแวะมาค้างที่นี่บ่อยๆ แต่จะมาคนเดียวหรือพาใครมาด้วยรึเปล่านั้นก็สุดจะคาดเดา และเธอเองก็ไม่กล้าพอที่จะถาม เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่มีสิทธิ์ อีกทั้งยังกลัวคำตอบที่จะได้รับด้วย

“จะทำอะไรก็ไปทำมา ฉันไม่ใช่คนเรื่องมาก! เสร็จแล้วก็ยกออกไปที่ระเบียงข้างนอกบ้าน” เมื่อเขาตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็พยักหน้าให้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่ครัวอีกครั้งเพื่อทำอาหารเย็น จนเมื่อทุกอย่างเสร็จถึงทยอยยกออกมาวางตรงหน้าคนที่กำลังรออยู่

“ทำไมมีชุดเดียว”

“นิดยังไม่ค่อยหิวค่ะ” ความตั้งใจของเธอคือรอให้เขากินก่อนแล้วตัวเองค่อยกลับไปนั่งกินในครัวทีหลัง แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น

“ไปตักมาอีกที่แล้วกินให้หมด!” ทันทีที่เธอให้คำตอบ เสียงดุก็ตวาดใส่หน้ากันอีกครั้งก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในบ้าน และกลับมาอีกครั้งพร้อมจานข้าวผัดในมือ

“ยาอะไรเยอะแยะ” เมื่อทานข้าวเสร็จก็ถึงเวลาที่เธอต้องทานยาหลังอาหาร ปริมาณของมันทำให้คนข้างกายเอ่ยถามขึ้น สายตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย

“ยาแก้แพ้ค่ะ เมื่อวานนิดทำความสะอาดห้อง อาการแพ้ฝุ่นเลยกำเริบ” ก็รู้อยู่ว่าตัวเองแพ้ฝุ่น แต่ก็ยังแส่หาเรื่องทำ!

“โง่!” ไม่เรียกโง่ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรได้อีก! ครั้งก่อนนู้นก็กระโดดลงไปช่วยลูกคนงานที่กำลังจมน้ำ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าเขาไม่บังเอิญอยู่ตรงนั้นคงได้ตายตามติดกันไปแล้วทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็ก ไม่รู้ว่าในหัวเล็กๆ นั่นมีสมองรึเปล่า!

คนถูกด่าไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มรับ ก่อนจะยกจานไปล้าง ในใจก็เฝ้าคิดหาคำตอบ ว่าเพราะอะไรเขาถึงพามาที่นี่

“พี่ลม!” ยังไม่ทันจะได้คำตอบ แรงรัดจากด้านหลังก็ทำให้ทุกอย่างกระจัดกระจายออกไปจากหัวจนหมดทำให้เผลอหลุดปากเรียกเขาเหมือนที่เคยเรียกตามความเคยชิน แน่นอนมันทำให้เขาโกรธ

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกฉันว่าพี่!” เขาไม่ใช่พี่ลมคนเดิมของเธออีกแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าโง่คนนั้น มันตายไปตั้งแต่วันที่ได้รู้ความจริงนั่นแล้ว

ไม่ว่าจะที่นี่ หรือที่ไหนในโลกจะไม่มี ‘พี่ลม’ ของเธออีก!

“นิดขอ...”

“หยุดพูดคำว่าขอโทษนั่นด้วย! คิดว่าคำพูดโง่ๆ แค่นั้นมันจะทำให้ฉันลืมเรื่องระยำที่เธอกับครอบครัวเคยทำไว้รึไง!” เธอไม่เคยคิดว่าแค่คำขอโทษมันจะชดใช้ความรู้สึกที่เสียไปของเขาได้ ไม่เคยมีความคิดนั้นอยู่ในหัวของเธอเลย เพราะเธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนรักแรงเกลียดแรงแค่ไหน

“นิดไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ นิดรู้ค่ะว่าตอนนี้คุณลมคงเกลียดนิดไปแล้ว...” ไม่มีพี่ลมของเธออีกแล้ว จะมีก็แต่คุณลม คนใจร้าย คนที่เกลียดชังเธอจับใจ คนที่เฝ้ารอเวลาให้ครบหนึ่งปีไวๆ เพื่อที่เขาจะได้เป็นอิสระ จากผู้หญิงสารเลวจอมหลอกลวงอย่างเธอ

“รู้ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องย้ำให้ฟังบ่อยๆ มาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว!วันนี้พ่อเธอไถเงินฉันไปสองแสน คงรู้ใช่ไหมว่าต้องบริการฉันยังไงให้คุ้มกับจำนวนเงินที่ฉันทำทานให้พ่อเธอไป!” ความจริงที่เพิ่งได้รู้ทำให้เข้าใจหลายๆ อย่างชัดเจนขึ้น ที่แท้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้เอง

“นิดมีค่าแค่นี้เองสินะคะ...” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว เหมือนกับจะพูดกับตัวเองเสียมากกกว่า

เพราะนอกจากเรื่องเงินกับเรื่องบนเตียงแล้ว ก็เหมือนเธอจะไม่มีค่าอะไรกับใครเลย ไม่ว่ากับเขา หรือแม้แต่พ่อแท้ๆ