ตอนที่ 7
1046 คำ
ทำไมเราต้องรีบกลับบ้านด้วยวะ!
แม้จะไม่เข้าใจตัวเองนัก แต่ตอนนี้ฉลามก็จอดรถยนต์ภายในโรงจอดรถของบ้านหลังใหญ่เรียบร้อยแล้ว
ดวงตาคมกล้ามองผ่านกระจกหน้ารถเข้าไปภายในบ้านอย่างชั่งใจ แต่ในที่สุดก็ก้าวลงจากรถยนต์จนได้
เขาหยิบกระเป๋าใส่แล็ปท็อปติดมือและเดินเข้าไปภายในบ้าน ซึ่งก็สวนกลับแม่บ้านที่กำลังจะกลับบ้านเข้าพอดี
“จะกลับแล้วหรือครับป้าน้อย”
“ใช่ค่ะ คุณฉลามมีอะไรจะให้ป้าทำหรือเปล่าคะ ป้าทำให้ได้นะคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ป้าน้อยกลับบ้านเถอะ”
“งั้นพรุ่งนี้ป้ามาใหม่นะคะ” ป้าน้อยกล่าวลา แต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงพูดขึ้น “ยิ่งโต คุณหนูนาก็ยิ่งสวยนะคะคุณฉลาม”
ป้าน้อยรู้จักกับณิชานานแล้ว เพราะเมื่อก่อนณิชามาที่บ้านของเขาค่อนข้างบ่อย
“ครับ”
“นี่ป้ายังจำได้เลยว่า ตอนเด็กๆ คุณหนูนาติดคุณฉลามมาก”
ฉลามก็ทำได้แค่เพียงยืนยิ้มบางๆ
“แล้วเมื่อตอนกลางวันป้าคุยกับคุณหนูนา เธอบอกว่าผู้ชายคนเดียวที่เธอไว้ใจก็คือคุณฉลามนะคะ”
ทำไมวันนี้ป้าน้อยพูดมากนะ
“ครับ”
เมื่อเห็นเจ้านายทำหน้าตาเครียดๆ ป้าน้อยก็เลยหยุดพูด
“งั้นป้าขอตัวกลับบ้านก่อนค่ะ”
“ครับ”
ฉลามถอนใจแรงๆ เมื่อป้าน้อยเดินออกจากรั้วบ้านไปแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในบ้าน
ภายในบ้านค่อนข้างเงียบ เขากวาดตามองหาณิชา แต่ก็ไม่เห็นหล่อนเลย
“หรือว่าอยู่บนห้องนอน”
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินขึ้นไปยังห้องพัก ตั้งใจว่าจะไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน จึงค่อยไปเรียกณิชามารับประทานอาหารเย็นร่วมกัน
กระเป๋าแล็ปท็อปถูกวางลงบนโต๊ะไม้ ก่อนที่เขาจะเดินไปหยุดที่เตียง เสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมใส่อยู่ถูกสลัดออกในเวลาต่อมา ก่อนจะตามด้วยกางเกงขายาว และบ็อกเซอร์สีเข้ม
เขาก้มลงหยิบเสื้อผ้าไปใส่ในตะกร้า ก่อนจะเดินทอดน่องเข้าไปในห้องน้ำ
ละอองน้ำจากฝักบัวที่ราดรดลงบนผิวกายขจัดความเหนื่อยล้าจากการทำงานได้อย่างยอดเยี่ยม
มือใหญ่สีแทนยกขึ้นลูบหยาดน้ำออกจากใบหน้า ลูบไล้สบู่กับเนื้อตัวทุกซอกมุมจนสะอาด และล้างด้วยน้ำอุ่นอีกครั้ง จึงเดินออกไปจากห้องน้ำ โดยมีผ้าขนหนูสีขาวพาดไหล่ติดไปด้วย
“เฮ้ยยย!”
ฉลามถึงกับร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อออกมาจากห้องน้ำและพบว่าณิชากำลังนั่งรออยู่บนเตียง
เขากระชากผ้าขนหนูที่พาดบ่าอยู่ลงมาพันรอบเอวแทบไม่ทันเลยทีเดียว
“ไม่เห็นอะไรใช่ไหมหนูนา” เขาละล่ำละลั่กถามออกไป
ณิชาระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดทะเล้นออกมา
“หนูนาไม่ได้ตาบอดนะคะคุณลุง ทั้งใหญ่ ทั้งยาวแบบนั้น จะไม่เห็นได้ยังไงคะ”
“นี่หนูนาหมายถึง...”
“หนูนาหมายถึง... ขาของคุณลุงค่ะ”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก และมันก็ยิ่งทำให้ฉลามหน้าแดงยิ่งขึ้น
นี่เจ้าหล่อนเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของเขาได้ยังไงกันนะ
“แล้วเข้ามาในห้องนอนของลุงทำไมเนี่ยหนูนา”
“ทำไมคุณลุงถามหนูนาแบบนี้ล่ะคะ”
เจ้าหล่อนลุกขึ้นยืน และเดินเข้ามาหาเขา ฉลามถอยหนีโดยไม่รู้ตัว
“เมื่อก่อน หนูนาวิ่งเข้าออกห้องนี้เป็นประจำเลย ไม่เห็นคุณลุงจะดุเลย”
“นี่หยุดเดินเข้าใกล้ลุงได้แล้ว”
“ทำไมล่ะคะ คุณลุงทำเหมือนกลัวหนูนาอย่างนั่นแหละค่ะ”
นี่เจ้าหล่อนจงใจยั่วยวนหรือว่าไร้เดียงสาจริงๆ นะ
“เธอโตมากแล้วนะหนูนา ดังนั้นจะมาวิ่งเข้าออกห้องนอนของผู้ชายแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว”
“แต่ผู้ชายคนนั้นคือคุณลุงที่หนูนารักนะคะ”
รัก...
ทำไมหล่อนจะต้องเน้นคำว่า ‘รัก’ ชัดเจนว่าคำอื่นในประโยคด้วยนะ
แต่คงหมายถึงรักแบบลุงๆ หลานๆ นั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก
ฉลามอธิบายให้ตัวเองฟัง
“ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เหมาะสม หนูนาเป็นสาวแล้ว และลุงก็เป็นผู้ชาย”
“ถ้าหนูนารู้ว่าโตขึ้นแล้วจะทำให้สถานการณ์ระหว่างเรามันเปลี่ยนไป หนูนายอมเป็นเด็กไปตลอดชีวิตดีกว่าค่ะ”
แล้วเขาก็ถอยไปจนแผ่นหลังชนเข้ากับผนังห้องเย็นเฉียบ โดยมีแม่เด็กสาวเดินต้อนเข้ามาหยุดตรงหน้า
“คุณลุงขา... รักหนูนาแบบเมื่อก่อนได้ไหมคะ”
ดูเถอะ ยังจะมามองหน้าทำตาอ้อนวอนแบบนี้อีก
เขาจะบ้าอยู่แล้วนะเนี่ย!
“ถอยออกไปก่อนสิหนูนา ลุงแต่งตัวยังไม่เรียบร้อยเลยเนี่ย”
เขาพยายามจะเบี่ยงตัวหนี แต่ณิชาก็กางมือขวางเอาไว้ และถ้าขืนเขาขยับมากกว่านี้ มีหวังเนื้อตัวสัมผัสกับหน้าใหญ่ๆ ของหล่อนแน่นอน
“คุณลุงบอกหนูนาก่อนสิคะ ว่ารักหนูนาเหมือนเดิม”
ฉลามกัดฟันกรอด เพื่อข่มความอยากฟัดเด็กสาวตรงหน้าเอาไว้สุดกำลัง
“ลุงก็รักหนูนาเหมือนเดิมนั่นแหละครับ” เขาตอบเสียงดุๆ “ถ้าพอใจแล้ว ก็หลีกทางลุงหน่อย ลุงจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลุงหนาว”
“คุณลุงหนาวเหรอคะ งั้นหนูนากอดให้ความอบอุ่นนะคะ”
“ไม่ต้องเลย!”
เขาร้องตะโกนห้ามเสียงหลง แต่ณิชาฟังที่ไหนกันล่ะ หล่อนสวมกอดแนบแน่นทันที
บ้าชิบ!
ทำไมทางเดินไปนรกมันช่างโรยด้วยกลีบกุหลาบแบบนี้นะ
นี่ถ้าเขาจับหล่อนโยนขึ้นบนเตียง กระชากสองขาเรียวออกจากกัน และกระแทกแรงๆ ณิชาก็คงตกเป็นของเขาอย่างง่ายดาย
แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อณิชามองว่าเขาเป็นคุณลุงผู้แสนใจดีมีเมตตา
“หนูนาปล่อยลุงก่อน”
ให้ตายเถอะ ได้โปรดเอานมโตๆ ของหล่อนออกไปจากตัวเขาเสียที
- ผู้เขียน
