ตอนที่ 6
1106 คำ
“ฉันไม่ได้แจ้งความอะผึ้ง กลัวเป็นข่าวน่ะ ไม่อยากให้ใครรู้”
ชดาภาผงกศีรษะขึ้นลงเข้าใจความหมายของเพื่อนสนิท
“งั้นช่วงนี้ก็มาอยู่ที่บ้านฉันก่อนนะ เพราะที่นี่ปลอดภัยมาก”
“ขอบใจมากนะผึ้ง”
“ไม่เห็นต้องขอบอกขอบใจอะไรเลย เราเป็นเพื่อนรักกัน แถมเธอก็เป็นเหมือนลูกสาวของพ่อฉันอีกคนหนึ่ง อยู่ที่นี่ให้สบายใจนะ แต่เสียดาย... ที่ฉันต้องไปเข้าค่ายตั้งสิบวันแน่ะ เลยไม่ได้นอนคุยกับเธอเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผึ้งกลับมา เราก็มานอนคุยกันก็ได้นี่นา ฉันไม่หนีไปไหนหรอกน่า”
ชดาภาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของณิชา
“นี่รู้ไหมว่าค่ายที่ฉันจะไปน่ะ รุ่นพี่แชมป์ก็ไปด้วยนะ”
ณิชาอมยิ้มมองเพื่อนอย่างรู้ทัน “ถึงผึ้งไม่บอก ฉันก็รู้อยู่แล้วล่ะว่า ค่ายนี้ต้องมีอะไรดี ไม่งั้นผึ้งไม่ไปหรอก จริงไหม”
“หนูนานี่รู้ทันฉันเสมอเลยนะ” ชดาภายิ้มอย่างเอียงอาย
“ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา ขอให้ได้ขอให้โดนนะ”
“บ้าน่าหนูนา... จะได้จะโดนอะไรล่ะ ผึ้งไปเข้าค่ายนะ” ชดาภาอายจนม้วนเลยทีเดียว
ณิชาหัวเราะชอบใจ “อ้าว ก็ผึ้งอยากเป็นแฟนกับรุ่นพี่แชมป์ หนูนาก็เลยอวยพรให้ได้ให้โดนยังไงล่ะ ผิดตรงไหนเนี้ย”
“ก็ผิดตรงที่หนูนาทำให้ผึ้งอายน่ะสิ ไม่เอาแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า”
ชดาภาวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำด้วยความขัดเขิน ในขณะที่ณิชานั่งหัวเราะขบขันเพื่อนรักอยู่บนเตียง
รถยนต์ของฉลามแล่นมาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยของลูกสาว ซึ่งความจริงณิชาก็เรียนอยู่ที่นี่เช่นกัน
“อีกสิบวันเจอกันนะคะคุณพ่อ” ชดาภากล่าวอำลาบิดา
“เดินทางปลอดภัย แล้วถึงที่ค่ายแล้วส่งข้อความมาบอกพ่อด้วยล่ะ”
“แหม ผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”
“ในสายตาของพ่อ ผึ้งก็ยังเป็นเด็กน้อยคนเดิมเหมือนเมื่อสิบปีก่อนนั่นแหละ”
ชดาภาหัวเราะขบขัน “นี่พ่อจะมองผึ้งกับหนูนาเป็นเด็กเล็กๆ แบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะคะ พวกเราโตแล้วค่ะ”
ฉลามอึ้งไปเล็กน้อย กับคำพูดของลูกสาว
จริงสิ ในสายตาของเขาชดาภายังเป็นเด็กน้อยคนเดิม แต่ทำไมกับณิชา เขากลับไม่ได้มองหล่อนเป็นเด็กตัวเล็กๆ แบบเมื่อก่อนอีกแล้วล่ะ
ณิชาใหญ่โตไปทั้งตัว แล้วก็น่า...
บ้าชิบ!
“คุณพ่อหน้าเครียดเชียว เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”
ฉลามได้สติคืนกลับมาเมื่อลูกสาวสะกิดแขนเรียก
“พอดีมีเรื่องงานแว่บมาเข้าหัวนิดหน่อยน่ะ”
“แน่ใจเหรอคะว่าเรื่องงานน่ะ” ชดาภาหรี่ตาแคบมองบิดาไม่เชื่อ
“เรื่องงานจริงๆ ลงไปได้แล้วล่ะเราน่ะ เดี๋ยวรถบัสออกไปแล้ว พ่อไม่ขับตามไปส่งถึงอุดรหรอกนะ”
“เมื่อกี้ยังพูดเป็นห่วงลูกอยู่เลย ตอนนี้มาไล่ซะแล้ว”
ชดาภาหัวเราะคิกคัก กำลังจะก้าวเท้าลงไป แต่เหมือนคิดอะไรได้
“คุณพ่อ ฝากหนูนาด้วยนะคะ”
“อืม”
“ดูแลดีๆ ด้วยนะคะ แล้วก็อย่าไปบังคับอะไรหนูนามากนักล่ะ อะไรยอมได้ก็ยอมนะคะคุณพ่อที่รัก”
“ไม่ต้องมาจีบปากจีบคอพูดเลย ลงไปได้แล้ว” ฉลามยกมือทำมะเหงกขู่ลูกสาว
“ค่า... ไปแล้วค่ะ เจอกันสิบวันข้างหน้านะคะ บายค่ะคุณพ่อ”
ฉลามส่ายหน้าไปมากับความทะเล้นขี้เล่นของลูกสาว
คงเพราะชดาภามีแต่พ่อเพียงคนเดียว ทำให้หล่อนไม่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้แบบเด็กผู้หญิงคนอื่น
ชายหนุ่มมองจนลูกสาวเดินขึ้นไปบนรถบัสของมหาวิทยาลัยแล้ว จึงขับรถออกไป มุ่งหน้าไปยังที่ทำงาน
ระหว่างทางก็อดที่จะนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต สมัยที่ตัวเองยังเป็นนักศึกษาไม่ได้
เขาพลาดทำผู้หญิงท้อง แต่ผู้หญิงคนนั้นต้องการจะยุติการตั้งครรภ์ ซึ่งเขาไม่ยินยอม จึงได้ทำสัญญาตกลงกันว่า เมื่อคลอดลูกออกมาแล้ว เขาจะเป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์ในตัวของลูกสาว ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ตกลง เพราะได้ค่าตอบแทนเป็นเงินห้าล้านบาทเลยทีเดียว
ฉลามถอนใจ และสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อยุติการคิดถึงเรื่องในอดีต ขณะเร่งเหยียบคันเร่งให้รถยนต์ทะยานไปบนท้องถนนเร็วขึ้น
ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็มาถึงบริษัท ซึ่งมันก็เป็นบริษัทของเขานั่นเอง
“สวัสดีค่ะท่าประธาน รับกาแฟดำเหมือนเดิมไหมคะ” เลขาหน้าห้องถามขึ้น
“ครับ”
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องทำงาน วางกระเป๋าที่ใส่แล็ปท็อปบนโต๊ะทำงาน จากนั้นก็ขยับเนคไทที่ลำคอให้คลายออกเล็กน้อย
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น
“เข้ามา”
“ขออนุญาตค่ะ”
เลขาหน้าห้องเดินเข้ามา พร้อมกับถ้วยกาแฟดำหอมกรุ่นในมือ
หล่อนวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะตรงหน้าของท่านประธานบริษัท ก่อนจะพูดถึงตารางงานของวันนี้
“ตอนสิบเอ็ดโมง ท่านประธานมีนัดกับคุณยงยุทธที่ห้องรับรองหนึ่งนะคะ ส่วนตอนบ่ายสองมีประชุมกับฝ่ายขาย แล้วก็ตอนห้าโมงเย็นมีนัดกับ...”
เลขายังพูดไม่ทันจบ ฉลามก็ยกมือขึ้นเบรกเสียก่อน
“ยกเลิกนัดตอนเย็นหลังเลิกงานของผมให้ด้วยนะคุณอิง”
“เอ่อ... ของวันนี้เหรอคะ”
“วันนี้ และสิบวันต่อจากนี้ครับ”
“ทะ... ทำไมถึง...”
เลขากำลังจะอ้าปากถามว่าเพราะอะไร แต่ฉลามแทรกขึ้นเสียก่อน
“ผมมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำน่ะครับ คุณไปทำตามที่ผมสั่งก็พอ”
แม้เลขาจะยังทำหน้างงๆ แต่ฉลามก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“คุณไปเตรียมข้อมูลประชุมช่วงบ่ายให้ผมด้วย ส่งมาในอีเมลของผมนะ”
“ค่ะ ท่านประธาน”
เมื่อเลขาหน้าห้องเดินออกไปแล้ว ฉลามก็เอนตัวพิงกับผนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่
ธุระสำคัญของเขาก็คือ...
กลับไปอยู่เป็นเพื่อนณิชานั่นเอง...
- ผู้เขียน
