ตอนที่ 2
1098 คำ
แต่กว่าจะทำได้ มันก็สูบพลังงานในร่างกายของเขาไปแทบหมด
เขากัดฟันจนสันกรามนูนเป่ง ขณะประคองร่างอวบอัดของณิชาเดินกลับเข้ามาในห้องนอน และพาไปนั่งบนเตียง
ฉลามหย่อนกายลงนั่งข้างๆ และดึงมือเล็กมากุมเอาไว้ ดวงตาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เปื้อนคราบน้ำตามากมายของณิชาด้วยความสงสารจับใจ
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะหนูนา คนร้ายมันไปแล้ว”
“มัน... มันจะเข้ามาข่มขืนหนูนาค่ะคุณลุง” หล่อนสะอื้นไห้อย่างน่าเวทนา
ฉลามยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของหนูนา และใช้นิ้วแกร่งเกลี่ยน้ำตาบนแก้มนุ่มให้อย่างอ่อนโยน
“ลุงกำลังจะโทรเรียกตำรวจ ไอ้คนร้ายมันจะต้องเข้าไปอยู่ในคุก”
“อย่าค่ะคุณลุง”
ณิชาแสดงความตื่นตกใจออกมา เมื่อได้ยินว่าเขาจะโทรแจ้งตำรวจ
“ทำไมล่ะครับหนูนา คนร้ายมันต้องได้รับโทษ ลุงจะเอามันเข้าคุกให้ได้”
ศีรษะเล็กที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมยาวสลวยสีดำขลับส่ายไปมา
“หนู... หนูนาไม่... ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ หนูนาอาย...” หล่อนก้มหน้าลงมองผ้าปูเตียง “หากใครรู้เข้าว่ามีโจรเข้ามาในบ้าน แม้มันจะยังไม่ได้ทำอะไรหนูนา แต่ชื่อเสียงของหนูนาก็ต้องเสียหาย...”
จริงด้วย เขาไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้เลย
“ถ้าหนูนาไม่อยากแจ้งความก็ได้ครับ แต่คืนพรุ่งนี้ลุงจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจ ส่งเจ้าหน้าที่มาคอยดูแลที่บ้านของหนูนานะครับ”
“ไม่ค่ะ ไม่เอา...”
ณิชาปฎิเสธอีกแล้ว
“ทำไมล่ะครับ ถ้ามีตำรวจมาคอยดูแล หนูนาก็จะปลอดภัยนะครับ”
ดวงตากลมโตที่ฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาของหนูนามองมาที่เขา ก่อนที่มือนุ่มจะยื่นมาจับที่ท่อนแขนกำยำ
“หนูนา... ไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้ตามลำพังแล้วล่ะค่ะ หนูนากลัว”
“หนูนาไม่ได้อยู่ตามลำพังครับ จะมีตำรวจมาอยู่เป็นเพื่อนหลายนายเลย”
เด็กสาวยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ถึงจะมีตำรวจมาคอยดูแล แต่หนูนาก็ไม่มีวันลืมคืนนี้ได้หรอกค่ะ หนูนาจะต้องนอนหลับฝันร้ายแน่ๆ ถ้ายังอยู่ที่นี่”
แล้วณิชาก็สวมกอดร่างของฉลามเอาไว้ แนบหน้ากับหน้าอกของเขา
“คุณลุงขา... ให้หนูนาไปอยู่กับผึ้งนะคะ หนูนาไม่กล้าอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ”
หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงยืนกรานหัวชนฝาเลยว่าไม่ได้ แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นกับณิชา ทำให้เขาจำต้องยินยอม
“ก็ได้ ถ้ามันจะทำให้หนูนารู้สึกดีขึ้น”
“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”
ณิชาเงยหน้าจากหน้าอกของฉลาม หล่อนระบายยิ้มหวาน ก่อนจะยื่นปากมาจูบแก้มสากของเขาทันที
ฉลามตัวชาดิก เขานิ่งแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะพยายามเรียกสติกลับคืนมา
ณิชาก็แค่ทำเหมือนที่ลูกสาวทำกับบิดาเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นหรอก
ฉลามย้ำเตือนตัวเองดังๆ ในอก
เขาฝืนยิ้มออกมา และก็ขยับตัวออกห่างจากเด็กสาวเล็กน้อย
“งั้น... พรุ่งนี้เช้าลุงจะมารับหนูนานะครับ”
“คุณลุง... พูดเหมือนจะกลับแล้วอย่างนั้นแหละค่ะ”
ฉลามลุกขึ้นยืน ก่อนจะดึงร่างอวบอัดของณิชาให้ลงมาจากเตียง
“ลุงจะลงไปนอนที่โซฟาห้องรับแขกจนกว่าจะเช้า หนูนานอนหลับให้สบายนะครับ”
ณิชาส่ายหน้าดิก
“ไม่เอาค่ะ หนูนาไม่กล้านอนคนเดียวแล้ว หนูนากลัว...” หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างรวดเร็ว “กลัวว่าใครจะเข้ามาข่มขืนหนูนาอีก...”
ฉลามจำต้องรั้งร่างอวบอัดเข้ามากอดแนบอก และลูบศีรษะทุยสวยอย่างปลอบประโลม
“ลุงเฝ้าอยู่ข้างล่าง ไม่มีทางที่ใครจะขึ้นมาทำร้ายหนูนาได้อีกแล้วครับ”
“ไม่เอาค่ะ ยังไงหนูนาก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี” หล่อนช้อนตาขึ้นมองฉลาม
“คุณลุง... นอนกับหนูนาในห้องนี้นะคะ...” หล่อนส่งสายตาอ้อนวอน
“คงไม่ได้หรอกหนูนา... หนูนาโตแล้วนะ”
เขากัดฟันกรอด พยายามไม่คิดลามกกับเด็กสาวรุ่นลูก แต่ให้ตายนะเถอะ มันยากเย็นจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้น... หนูนาก็คงนอนไม่หลับ คงต้องนอนฝันร้าย นอนร้องไห้ทั้งคืนแน่ๆ เลยค่ะ ฮือออ หนูนากลัว... คุณลุง...”
เขาควรใจแข็งมากกว่านี้ แต่พอเห็นสายตาวิงวอนของณิชาเข้าแล้ว สติสัมปชัญญะก็ดูสลายหายไปอย่างง่ายดาย
“ก็ได้ครับ งั้นลุงจะนอนที่พื้น”
“ไม่เอาค่ะ คุณลุงนอนบนเตียงกับหนูนานะคะ แล้วก็กอดหนูนาด้วย หนูนา... กลัวจริงๆ นะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ...”
เด็กสาวคนนี้นี่มันยังไงกันนะ ทำไมไม่รู้จักระมัดระวังตัวเองเอาซะเลย
“แต่ลุง... ว่า...”
“นะคะคุณลุง... ช่วยกล่อมให้หนูนาหลับทีนะคะ ไม่อย่างนั้นหนูนาคงนอนไม่หลับแน่ๆ เลยค่ะ นะคะคุณลุงขา...”
เจ้าหล่อนสวมกอดอีกแล้ว และก็เอาหน้าอกใหญ่ๆ ของตัวเองบดเบียดกับร่างกายของเขาราวกับจงใจ
“ก็ได้ครับ... งั้นหนูนาขึ้นไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวลุงขอเข้าห้องน้ำก่อน”
เด็กสาวระบายยิ้มกว้างอย่างดีใจ กระโจนขึ้นไปนอนรอบนเตียงทันที
ฉลามท่องนะโมแล้วนะโมอีกเพื่อสั่งตัวเองไม่ให้คิดลามกกับณิชาลูกสาวของเพื่อนรัก
ชายหนุ่มฝืนยิ้มให้กับณิชา ก่อนจะรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ
กระจกบานใหญ่ที่ถูกติดตั้งอยู่เหนืออ่างล้างหน้า สะท้อนภาพใบหน้าหื่นหิวของบุรุษเพศคนหนึ่งเข้ามาในดวงตา
ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือเขานั่นเอง...
ไอ้ฉลาม อย่าคิดลามกกับหนูนาเชียวนะโว๊ย
ลูกสาวเพื่อน!
แถมยังเป็นเพื่อนของลูกสาวตัวเองด้วย!
“ยุบหนอพองหนอๆๆๆๆๆๆ”
ฉลามท่องคาถาดับความลามกของตัวเองเป็นร้อยๆ ครั้ง และก็หวังว่าค่ำคืนนี้ตัวเองจะไม่ขาดสติทำอะไรกับร่างกายอวบอัดของณิชา
สาธุ...
ขอให้รอด
ขอให้รอดด้วยเถอะ...
- ผู้เขียน
