ก่อนหน้าที่เสิ่นฮูหยินจะเข้ามาหาเจ้าอาวาส ชายหนุ่มได้จับพระลูกวัดวัยเยาว์คนหนึ่งมาเป็นตัวประกัน เจตนาก็เพื่อข่มขู่ให้เจ้าอาวาสผู้มีวาจาน่าเชื่อถือ กล่าวคำพูดที่ตนต้องการฟังสักสองสามประโยค อย่างเช่นคำพูดที่ว่าหลานหลีเกอกับเสิ่นจ้านไม่ใช่เนื้อคู่กัน ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้อะไรเทือกนี้
จากนั้นเขาจัดการให้พระลูกวัดอีกคนวิ่งไปตามเสิ่นฮูหยินมา เพื่อรับฟังถ้อยคำดังกล่าวนั่นด้วย
“พูดได้ดี...เช่นนั้นก็อย่าลืมปลงอาบัติให้ตัวเองด้วยเล่า” ชายหนุ่มว่า
“เหตุใดอาตมาต้องปลงอาบัติ? ในเมื่อสิ่งที่อาตมากล่าวล้วนแต่เป็นเรื่องจริง”
“เช่นนั้นข้าควรต้องขอบคุณท่าน”
“แล้วแต่ใจประสกเถิด”
เจ้าอาวาสเอ่ยแล้วหลับตาลงอีกครา เมื่อเนี่ยเวินเซียวเดินจากไปแล้วจึงได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ความรู้สึกหนักหน่วงในใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้หายไปแล้วอย่างน่าอัศจรรย์
“ท่านอาจารย์ บุรุษผู้นั้นน่ากลัวยิ่ง” หลวงจีนตัวน้อยที่ถูก
