คืนนั้นโจวเฟิงซีตกจากหลังคาร่วงหล่นสู่พื้นดินด้านล่าง ไม่ต่างอะไรกับลูกพลับที่หลุดร่วงจากกิ่งก้านก่อนจะสุก กลายเป็นลูกพลับนิ่มที่ไร้รสความอร่อยไป หนิงอ๋องโจวเฟิงซีในเวลานี้ก็เช่นเดียวกัน ร่างกายบอบช้ำไปหลายส่วน หนักสุดคือกระดูกแขนข้างขวาที่ทำท่าจะร้าวถึงขั้นหัก ด้วยเพราะหลังคาเรือนชมจันทร์ของหลานหลีเกอนั้นไม่ใช่ต่ำๆ
หลังจากแอบไปได้ยินเรื่องที่สตรีสองคนพูดคุยกัน โจวเฟิงซีก็ตกใจถึงขั้นวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง มือไม้อ่อนเปลี้ยเกินกว่าจะยึดเหนี่ยวสิ่งใด เมื่อร่วงหล่นลงสู่พื้นดินจึงได้รู้สึกตัวว่าทำพลาดครั้งใหญ่ รีบกระโดดข้ามกำแพงจวนไปอย่างลืมเจ็บ กระทั่งกลับมาถึงจวนของตัวเองจึงได้รู้ว่าร่างกายบาดเจ็บใช่เล่น
“ท่านอ๋องไปทำสิ่งใดมาหรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดจู่ๆ แขนถึงได้หัก”
หมอหลวงที่ถูกเรียกตัวมากลางดึกโดยพ่อบ้านของตำหนักอ๋องเอ่ยถามเหมือนเป็นการชวนคุย ด้วยเพราะเป็นคนคุ้นเคยกันดี หนิงอ๋องผู้นี้แม้ตอ
