ฉันทำได้แค่เก็บเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเดินออกมาจากห้องผู้บริหารเงียบ ๆ ให้หลังไม่กี่วินาทีประตูก็ถูกคนด้านในปิดทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาทั้งคู่กำลังคุยหรือทำอะไรกัน
คงเป็นเพราะตรงนี้เป็นพื้นที่ของผู้บริหารทำให้ไม่เห็นพนักงานเดินเพ่นพ่านไปมาเลย บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด
สำรวจดูแล้วว่าไม่มีใครแน่ ๆ ฉันก็ค่อย ๆ ขยับตัวมาใกล้ ๆ บานประตูที่ตัวเองเพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ จากนั้นก็หันข้างเอาหูแนบติดกับประตูเพื่อฟังเสียง
“ไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย”
ฉันพูดเบา ๆ พร้อมกับสงสัยว่าทำไมคนในห้องถึงไม่คุยกันเลยสักคำ เอาหูแนบประตูฟังอยู่นานสองนานก็ยังไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่
หรือว่าจะเป็นอย่างที่คิด!! แต่ก็อาจจะไม่ใช่ คุณเฟยไม่ใช่ผู้หญิงที่พิศวาสผู้หญิงไปทั่ว
ตอนนี้ความคิดของฉันมันกำลังแบ่งออกเป็นสองฝ่าย คิดจนปวดหัวอยากจะเปิดประตูให้เห็นกับตาไปเลยจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านต่าง ๆ นานา
แกร็ก!!
ทนอึดอัดแล
