ใช่ฉันบอกว่าจะทำแบบนั้นแต่พอถูกคุณเฟยเอาหน้ามาใกล้ ๆ มันก็ไปไม่เป็น จังหวะหัวใจเต้นรัวโครม ๆ
“ตอนนี้คุณยั่วหนูอยู่เหรอคะ?”
แปะ! สิ้นสุดคำถามคุณเฟยก็ดีดหน้าผากฉันเสียงดัง
“อื้อ! หนูเจ็บ”
“เธอมันก็แค่เด็กไร้เดียงสา”
“หนูบรรลุนิติภาวะแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็ก”
“ถ้าอย่างนั้นก็พิสูจน์ให้ฉันเห็น”
“พะ... พิสูจน์อะไรคะ” ขนแขนมันลุกซู่เมื่อได้ยินน้ำเสียงเมื่อครู่ที่คุณเฟยบอกให้พิสูจน์ มันหมายความว่ายังไงไม่รู้แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยแปลก ๆ
คุณเฟยกระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่ตอบคำถามอะไร เขาหยัดตัวขึ้นแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง
ขณะที่เครื่องกำลังขึ้นฉันก็ท่องนะโมในใจไปไม่รู้กี่รอบ พยายามบังคับตัวเองให้หลับจะได้ไม่ต้องพะวงกลัว และก็คงเป็นเพราะความเหนื่อยที่ทำงานมาทั้งวันด้วยจึงทำให้หลับอย่างใจหวัง
รู้สึกตัวอีกทีเพราะถูกปลุก พอลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้ายักษ์ของคุณเฟยกำลังจ้องเขม็ง
“ปลุกเท
