ฉันลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไม่กล้าแม้แต่จะอาบน้ำ จะบอกว่ารู้สึกอับอายก็ไม่ผิด คำพูดของคุณเฟยมันแทงใจมาก
“พูดไม่รักษาน้ำใจกันเลย” ฉันก้มหน้าพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
ตอนนี้สมองเริ่มคิดหาเงินด้วยวิธีอื่น แต่ถ้าฉันยังอยู่เป็นจำเลยแบบนี้ มันก็ไม่สามารถทำงานอย่างอื่นได้ เมื่อไรจะหลุดพ้นก็ไม่รู้ หรือจะต้องลุยต่อ
สมองมันแบ่งแยกเป็นสองทาง ทางหนึ่งคือเดินหน้าต่อ อีกทางคือหยุดแค่นี้
“… จนตรอกขนาดนี้จะหยุดได้ยังไงเล่า!!”
ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อตัดสินใจเดินหน้าต่อ แอบรู้สึกเสียดายที่เมื่อรู้ว่าตัวเองใจปลาซิวไม่กล้าพิสูจน์อุตส่าห์มีโอกาสแล้วแท้ ๆ จะย้อนเวลากลับไปก็ทำไม่ได้
หากมีครั้งหน้าฉันจะไม่ลังเล จะไม่กลัว ที่คุณเฟยพูดเมื่อครู่ก็คงแค่ขู่ให้ฉันหยุดตอแยกับตัวเอง
“… จูบแรกของฉัน” ฉันยกมือขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบา ๆ สมองคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ถูกจูบแบบไม่ทันตั้งตัว
ใบหน้ามันเริ
