หลายวันผ่านไป
ตอนนี้ฉันกลับมาที่กรุงเทพแล้ว ชีวิตวนเวียนอยู่กับอะไรเดิม ๆ ตื่นเช้าทำความสะอาดบ้าน วนอยู่แบบนั้น ออกไปไหนไม่ได้ ที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียว เพราะคุณเฟยสั่งให้คนที่เคยเฝ้าที่บ้านย้ายออกไปไหนก็ไม่รู้
พอกลับจากต่างจังหวัดคุณเฟยก็ไม่ได้เข้ามาที่บ้านเลย เขาหายหน้าไปเกือบจะครบอาทิตย์แล้ว เคยเห็นหน้าทุกวันนอนด้วยกัน… ทำเรื่องแบบนั้นนับครั้งไม่ถ้วน พอจู่ ๆ เขาหายหน้าไปทำไมมันรู้สึกเคว้งแปลก ๆ
อาจเป็นเพราะตั้งแต่พ่อกับแม่เสีย ฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด พอมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ มันทำให้รู้สึกดีมากกว่า ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่รู้สึกว่ากำลังอยู่คนเดียวบนโลก ช่วงเวลาที่อยู่กับคุณเฟยไม่มีความรู้สึกนั้นเลย ถึงเขาจะใจร้ายไปหน่อยก็เถอะ
มันไม่ใช่ความรู้สึกหวั่นไหวหรือชอบ ฉันก็แค่เสพติดการมีเขาอยู่ใกล้ ๆ
“เธอ เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า”
“อ่ะ! ค่ะ ค่ะ”
เสียงผู้หญิงพูดแว่วมาในหูท
