บทที่4.เซเลบผู้อื้อฉาวขาประจำบนแทบลอยด์
1493 คำ
รถยนต์วิ่งเรียบเรื่อย มานีหลับๆ ตื่นๆ มาตลอดทาง เธอพยายามถ่างตาไม่ให้ตัวเองหลับ แต่เป็นการยากมากที่จะฝืนนั่งถ่างตาอยู่ในพื้นที่ที่เงียบๆ และมีอุณหภูมิเย็นฉ่ำในช่วงที่เธอเพลียจัดและต้องการนอนเป็นที่สุด เธอเผลอหลับไปหลายรอบ แต่เพราะความกังวลใจเธอจึงสะดุ้งตื่นเป็นระยะๆ จนกระทั่ง...
การจราจรบนถนนเริ่มบางตา พื้นที่สีเขียวมีมากขึ้น ตึกขนาดใหญ่ค่อยๆ เห็นน้อยลง
และทางที่ราดต่ำลงเรื่อยๆ จนสิ้นสุดที่บ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เกือบติดชายหาด...
“ว้าวววว!!” อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง คงเป็นเพราะความตื่นเต้นนั่นเอง
มานีโตมาในรั้วคอนแวนต์ สถานที่ผ่านตาเธอคือรั้วสูงๆ กับอาคารเรียนสีทึมๆ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา...
“เชิญเธออยู่ที่นี่ตามสบายนะ ฉันคงต้องกลับก่อน”
มานะชะงัก เธอเตรียมจะวิ่งถลาลงไปที่ชายทะเลที่เห็นลิบๆ
ประตูรถยนต์ปิดลง สัมภาระของเธอถูกยกวางกองไว้ด้านข้างรถยนต์บนพื้นถนนคอนกรีต มีการ์ดหน้าดุยืนอยู่ด้านข้างรถยนต์คันนั้น2คน ก่อนที่รถยนต์คันที่พาเธอมาจะแล่นจากไป
หญิงสาวไหวไหล่...มองตามไฟท้ายรถยนต์ไป เธอล้วงโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าจอ ผ่านไปเกือบ6ชั่วโมง ไลลาก็ยังไม่ติดต่อกลับมา น้องสาวของเธอหายหัวไปไหนนะ?
“เชิญขึ้นบ้านก่อนดีไหมครับ” เสียงสุภาพจากการ์ดคนแรก
“คุณมีเวลาสำรวจบ้านหลังนี้อีกเป็นอาทิตย์ครับ ไม่ต้องใจร้อนไปหรอก”
มันก็จริงอย่างที่เขาพูด เธอต้องอยู่ที่นี่จนกว่างานวิวาห์ของคริสเตียโน่จะผ่านพ้นไปด้วยดี มานีพยักหน้ารับ เธอเปลี่ยนใจเดินตามการ์ดทั้งสองคนไป แทนการเดินเลยไปที่ชายหาด
ห้องพักหรูหราจนตะลึง มานีอ้าปากค้าง หมุนมองรอบตัวด้วยสายตาตื่นเต้น
“ให้ฉันนอนที่นี่จริงๆ เหรอคะ?”
เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นหรูหราอลังการ เหมือนกับว่าเธอหลุดเข้ามาในห้องบรรทมของเจ้านายชั้นสูง การตบแต่งสวยงามจนไม่กล้าแตะ คนที่ใช้ชีวิตสมถะมาทั้งชีวิตแบบมานี เลยตื่นตาเป็นพิเศษ
ห้องนอนของเธอมีแต่ของใช้จำเป็น เรื่องฟุ่มเฟือยเลิกคิดไปได้เลย มานีอดออมจนเป็นความเคยชิน เธอรู้ค่าของเงิน เลยไม่อยากใช้จ่ายไปโดยเปล่าประโยชน์
“ครับ...ตามสบายนะครับ ผมจะอยู่ไม่ไกลแถวนี้ หากมีอะไร เรียกใช้ผมได้ตลอด”
คำพูดแฝงความนัย มันหมายความว่าชายสองคนนี้ จับตาดูเธอทุกฝีก้าว หากเธอจะมีแผนยึกยัก
“ค่ะ...”
“อาหารค่ำ หนึ่งทุ่มตรงนะครับ รักษาเวลาด้วย” หนึ่งในสองคนนั้นกำชับเธอ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
มานีไหวไหล่...ธรรมดาแล้วเธอกินไม่เป็นเวลา เนื่องมาจากงานที่ทำนั่นแหละ เธอใช้เวลาว่างสำหรับทานมื้อค่ำ ช่วงไหนที่ยุ่งบางทีก็ลืมกินก็มี หญิงสาวสลัดความไม่พอใจทิ้ง...เธอไม่ใช่นักโทษ แต่เป็นตัวปัญหากวนใจพวกเขา...ตัวปัญหาที่เขาต้องเอามาเก็บ ไม่อย่างนั้นงานวิวาห์ที่กำลังจะเกิดขึ้นน่าจะมีปัญหา
“เคซี พี่จัดการกับแม่นั่นหรือยังครับ?”
สีหน้าทุกข์ร้อนของคริสเตียโน่เกือบทำให้เคลตันระเบิดอารมณ์ใส่
ไอ้หมอนี่นึกว่าเขาเป็นใคร แค่ว่าที่น้องเขย... แต่มาชักสีหน้าใส่เขา แถมปัญหานั่น ไอ้คนตรงหน้าเขานี่เป็นคนก่อ
“เรียบร้อยแล้ว ระวังอย่าให้มาริรู้เรื่องก็พอ”
เคลตันตอบเสียงแข็ง เขาวางปากกา เงยหน้ามองคริสเตียโน่ตรงๆ
ว่าที่เขยตระกูลแม็กแคนซีหลบตาวูบ ผู้ชายตรงหน้าเขามีพลังอำนาจสะกดได้แม้แต่เพศเดียวกัน ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากันคริสเตียโน่อดไม่ได้ที่จะผวาทุกที เคลตันเป็นตัวร้าย คนในวงการธุรกิจรู้ดี หากจะต่อสู้กับคนตรงหน้า แผนการต้องแยบยล ไม่เช่นนั้น แค่สบตาก็อาจจะเพลี่ยงพล้ำได้
“พี่จัดการกับหล่อนยังไงครับ?” แต่เพราะความกังวล คริสเตียโน่เลยพยายามฝืนความหวั่นเกรงถาม
“ยังไม่รู้” เคลตันตอบตามตรง
เขายังไม่ได้ตกลงอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลย เพราะจากที่ประเมินท่าทางแล้ว ข้อเรียกร้องนั่น ต้องไม่ใช่เล็กๆ หล่อนคงไม่ยอมอุ้มท้อง ‘ลูก’ หากผลตอบแทนไม่คุ้มค่า
“อ้าว!!” คริสเตียโน่ครางเสียงหลง
“ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก แค่อยากทำให้หล่อนหุบปากก่อน ท่าทางหล่อนร้ายไม่เบาเลย”
ชายหนุ่มดันตัวลุกขึ้นยืน เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟากลางห้อง คริสเตียโน่ถลาเข้าไปนั่งใกล้ๆ “ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับหล่อนเลยนะครับ”
“แน่ใจ...ชั่งเถอะ รอให้อายุครรภ์ครบจนตรวจ DNA ได้ ก็จะรู้เองนั่นแหละ”
คริสเตียโน่หน้าซีด เคลตันคิดจะเก็บ ‘เด็ก’ ไว้เหรอ เขายอมให้ถึงขั้นนั้นไม่ได้หรอก เรื่องมันจะไปกันใหญ่ และเขาไม่ต้องการ ‘มารหัวขน’
“ทำไมพี่ไม่กำจัด ‘เด็ก’ ช่วงนี้เลยละครับ”
เคลตันเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาเป็นผู้ชายเสเพลแต่ก็ไม่ได้เลวถึงขนาดคิดจะกำจัดเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง เพราะแทนที่จะแก้ เขารู้จักป้องกันไว้ก่อน ปัญหาพวกนี้ก็จะไม่เกิด เพราะหากยังไม่พร้อม ก็ไม่ควรทำเช่นนี้
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคริส?”
เสียงของเคลตันเย็นเฉียบ แต่แววตากับลุ่มลึกจนคริสเตียโน่ผวา
“คือ...อย่างน้อยผมจะได้แน่ใจว่าหล่อนจะไม่ใช้เด็ก มาข่มขู่ผมอีก” คริสเตียโน่ตอบเสียงตะกุกตะกัก
“แล้วทำไมต้องกลัวหล่อนกลับมาข่มขู่ หรือว่า...”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่! ผมไม่รู้จักเธอ ไม่เคยมีอะไรกับเธอด้วย” หนุ่มรุ่นน้องรีบแก้ตัวเสียงร้อนรน
“ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ก็อย่ากลัวไปเลย ผู้หิวเงินพวกนั้น ไม่โง่พอ... ปล่อยให้ตัวเองตั้งท้องจริงๆ หรอก”
จากที่ประเมินด้วยสายตา ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะกำลังตั้งครรภ์ เคลตันอยากรู้นักว่าหล่อนจะตบตาเขาได้อีกนานแค่ไหน?
“ผมก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น”
เสียงของคริสเตียโน่ทำให้เคลตันสะดุด บางทีเขาคงต้องเริ่มสืบเรื่องนี้ใหม่ตั้งแต่ต้น เวลานี้เคลตันชักไม่แน่ใจ คริสเตียโน่ถูกแบล็กเมล หรือว่าบางทีที่ผู้หญิงคนนั้นพูดคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริง มีความเป็นไปได้50/50 จะต้องมีใครสักคนโกหก ไม่ผู้หญิงคนนั้นก็ไอ้ผู้ชายที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในแม็กแคนซีนี่แหละ
“ตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหนครับ?”
“อยู่ในที่ปลอดภัย และคงไม่ออกมากวนคุณอีกพักใหญ่ๆ”
“พี่ได้ถามเธอหรือยังครับ เธอต้องการอะไร?”
“ยัง...ฉันเอาหล่อนไปทิ้งไว้ที่นั่นให้คนเฝ้า แต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย หล่อนต้องการพบคุณน่ะ คริส!!”
ขอเสนอของผู้หญิงคนนั้นคือการเจรจากับคริสเตียโน่โดยตรง ไม่ผ่านใครเลย แม้แต่เขาเอง
“ไม่...ผมไม่ต้องการพบกับหล่อน!!” คริสเตียโน่ปฏิเสธเสียงแข็ง
“ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่อยากไปเจอกับหล่อน?”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ไม่อยากเสวนากับผู้หญิงเจ้าเล่ห์ร้อยมารยา”
“ตามใจ...ฉันจะจัดการเอง...”
“ครับ ผมแล้วแต่พี่เลย เคซี”
เคลตันยิ้มมุมปาก เขามองสบตากับคริสเตียโน่ แต่ไอ้หมอนั่นกลับหลบตาเขา นี่เป็นพิรุธข้อแรก บางที... สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพยายามบอก อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้
“คริส...แค่หมั้นก็พอนะวันนั้น ฉันจะไปคุยกับแม่เอง” ชายหนุ่มตัดสินใจฉับพลัน
“หะ!!” คริสเตียโน่ผงะ “ทำไมครับเคซี?”
“ให้เรื่องมันเคลียร์ชัดเจนดีกว่า รอได้ไหมล่ะ?”
น้ำเสียงของเคลตันชวนให้ขวัญผวา เสียงที่แฝงคำสั่งไว้ในที หากเขาฝืนดึงดัน บางทีแม้แต่หมั้น เขาก็อาจจะชวด
“ครับ...”
คริสเตียโน่รับคำเสียงแผ่ว เขาก้มหน้าลง คิดหาวิธีกำจัดผู้หญิงคนนั้น และ ‘ลูก’ ของหล่อน
บทที่4.เซเลบผู้อื้อฉาวขาประจำบนแทบลอยด์
ใช่ว่าจะมีแค่เรื่องดีๆ เมื่อไหร่ เรื่องฉาวๆ ของเคลตันก็มีไม่น้อย เขาเป็นขาประจำที่ขึ้นหน้าหนึ่งโดยไม่ต้องเสียสตางค์โปรโมตตัวเองสักดอลลาร์เดียว บรรดาปารารัซซีเกาะติดเขายิ่งกว่าฝูงไฮยีน่า รถยนต์ของเขาถูกไล่ล่าเป็นประจำ หากมีตุ๊กตาดิ้นได้นั่งประจำที่ข้างๆ คนขับ
จนเคลตันเบื่อ เขาเลิกขับรถเอง มีสารถีไว้ใจได้ทำหน้าที่นั้น
แต่ปาปารัซซีก็ยังตามติดไม่ลดละ...เพราะช่วงว่างๆ ระหว่างเดินทาง เขามีช่วงเวลามากพอที่จะหาอะไรทำแก้เบื่อ
- ผู้เขียน
