เกือบสองทุ่มอลินลดาได้รับโทรศัพท์จากชญานินทร์ น้ำเสียงที่เธอสัมผัสได้นั้นมันมีแต่ความเจ็บปวด อ่อนล้า เหมือนคนไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวเธอคนนี้
อลินลดาหักพวงมาลัยเข้าไปยังบ้านพักตากอากาศของญาติผู้พี่ตามเส้นทางที่น้องสาวบอกมา นึกหวั่นใจกับอาการของน้องสาวเหลือเกิน ไม่รู้ว่าญาติผู้พี่ทำอะไรหญิงสาวไปบ้าง น้ำเสียงที่คุยกับเธอก็เหมือนกำลังร้องไห้ น้ำเสียงอู้อี้ที่เธอได้ยิน น้องสาวเธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก จอดรถด้วยความกังวล ก่อนเดินตรงไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน เธอก็พบกับร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ สภาพเสื้อผ้านั้นดูไม่ได้เลย ยับยู่ยี่ไปหมดทั้งเสื้อและกระโปรง
“หนูโรส!”อลินลดาเรียกน้องสาวอย่างเป็นห่วง สาวเท้าเดินตรงไปยังร่างบางทันที ก้มลงมาสวมกอดร่างบางอย่างเป็นห่วง ญาติผู้พี่เธอทำแบบนี้ได้อย่างไร
“พี่ลดา...ฮือๆ”
“ไม่เป็นไรหนูโรส คุณภูทำอะไรหนูโรสบอกพี่มา เด
