วีรพลได้ทีก้มลงมาหอมแก้มอีกข้างของอลินลดาด้วยความชอบใจ ใบหน้างามแดงระเรื่อขึ้นมาทันตาเห็น เรียกรอยยิ้มอบอุ่นจากเขาได้เหมือนกัน “ถือว่าเราหายกัน เมื่อกี้ลดาหอมแก้มผม ตอนนี้ผมขอหอมแก้มลดาคืน โอเคนะ”
“คุณ”
“ว่าไงครับ หรืออยากให้หอมแก้มอีกข้างหนึ่ง”
“คุณวีรพล คนบ้า คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้” อลินลดาต่อว่าอย่างไม่พอใจ หันไปมองผู้คนที่เดินออกมาจากโรงหนังอย่างอับอายและยิ่งอายหนักเข้าไปอีกเมื่อตัวต้นเหตุส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้
“ไม่เห็นต้องอายเลยลดา อีกไม่นานเราก็ต้องแต่งงานกันแล้วนะ”
“แต่งงาน!” เธอถามอย่างตกใจ “ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคุณหรอก เพราะฉันไม่ได้รักคุณ”
“อลินลดา” วีรพลเจ็บไม่น้อยกับคำพูดของอลินลดา แค่คำว่าฉันไม่ได้รักคุณ มันเจ็บจนยากบรรยาย นี่เขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงสนใจในคำพูดของผู้หญิงคนนี้นักนะ
“ฉันก็ไม่ได้รักเธอหรอกนะอลินลดา แต่เธอก็ต้องแต่งงานกับฉัน ”
อลินลดาสบตาวีรพลด้วยค
