ยามมาถึงจวน ปิงซวงมิได้เลือกสิ่งใดมาประดับกายตน นางให้พี่ชายนางนำไปขายเสียและแบ่งปันเงินกัน ใบหน้าคม ค่อยกลับมาปกติดีเช่นเดิม ยามถึงราตรีมาเยือน ปิงซวงจูงพระหัตถ์แกร่งพาเดินลากไปในสวนและปลิดผลส้มให้ผลหนึ่ง และลากมานั่งข้างต้นส้มก่อนจะปอกเปลือกให้ นางแกะใยส้มออกช้าๆ ป้อนขึ้นไปที่ริมฝีปาก หัวเราะเบาๆ
"ฝ่าบาท หวานดีหรือไม่เพคะ ส้มสายพันธุ์นี้ ท่านพ่อเล่าว่าท่านแม่ชื่นชอบมากในสมัยยังมีชีวิต ยามหลังคลอดหม่อมฉัน ท่านพ่อถูกคนร้ายไล่ล่า หลังจากเปิดโปงคดีฉ้อราษฎ์คดีหนึ่ง ท่านแม่เห็นท่านพ่อจวนตัวแล้ว จึงนำร่างตนเองออกไปบัง และบังคับท่านพ่อให้นำท่านพี่เก้าหนีออกไป ยามนั้นท่านพี่เก้าใจสลายมากกว่าผู้ใด เพราะเห็นท่านแม่ตายคาตา"
ยามฟังจบ องค์ฮ่องเต้ฉูพยักหน้าเบาๆและเอ่ยออกมาพลัน
"ต่อให้ส้มต้นนี้มิหวาน แต่ความรักของเสนาบดีอ๋าวช่างหวานมิรู้คลาย ความรักมากมายเช่นนี้ บ่งบอกได้ว่ารักมิจบสิ้น ชั่วฟ้าดินส
