อาจารย์พอร์ชรีบเดินมาหาลิตาที่นั่งคุยกับเด็กหนุ่มลูกชายของคุณไวพจน์
"ลิตาหิวอะไรไหม"
"ไม่ค่ะ หนูยังไม่ค่อยหิวได้คอกเทลไปแล้ว"
"พี่พอร์ชสวัสดีครับ"
"อืม สบายดีนะ" ผมมองหน้ารุ่นน้องที่ทางบ้านทำธุรกิจด้วยกันแต่ผมไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่
"ครับ"
ลิตานั่งมองสองหนุ่มคุยกันก็ถึงกับแปลกใจไม่คิดว่าอาจารย์พอร์ชจะรู้จักนักธุรกิจเยอะขนาดนี้
"ลิตาสบายดีนะ!"
เสียงเมษาดังมาจากด้านหลัง ถามจริงไม่เห็นกันจริงๆอะ จะเป่าเค้กอยู่แล้วถ้าอาจารย์ไม่เดินมาที่โต๊ะก็คงไม่มาทักหรอกหึ!
"สบายดี"
"ปีหน้าเราคงไปเรียนกับลิตา อยากให้พี่พอร์ชติวให้"
"แล้วสรุปผู้ใหญ่ฝั่งพี่ว่าไงครับพี่พอร์ช"
"ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรและคิดว่าแม่คงไม่เห็นด้วย เพราะถ้าเห็นด้วยคงโทรมาคุยแล้ว แต่นี่ไม่ได้โทรมาแสดงว่าไม่อยากเอาเรื่องไร้สาระมาให้ฉันปวดหัว"
"อะไรเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอกลิตา อย่าคิดมากเลยนะ"
