กลลวงพรหมจารีย์

Chapter 7 งูพิษข้างตัว

หลังจากที่วางสาย น้ำตาของคนป่วยก็หลั่งรินออกมาอีกครั้ง ความเสียใจ ปวดร้าวที่สาดซัดถาโถมเข้ามา ห้วงเวลานี้เธอทนรับมันไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อไหร่กรรมเวรของเธอจะหมดไปเสียที เขาจะใจร้ายคอยตอกย้ำเธอไปถึงไหนกัน เธอต้องจบปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง ดีกว่าปล่อยให้มันหลอกหลอนให้สภาพเธอย่ำแย่และขาดความสุขลงทุกวัน

กับพี่ชายที่เธอรักและรักเธอมากที่สุดอีกคน ที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำเรื่องดีๆ ให้พี่ชายได้สบายใจสักครั้ง เธอมักสร้างแต่ปัญหาให้เขาคอยตามแก้เสมอ แล้วยังเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมานี้อีก ถ้าคนอื่นรู้พี่ชายของเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขาคงอายคนทั้งจังหวัดอย่างที่มินตราบอกเธอ

คราวนี่แหละ ไร่ของเธอคงไม่ใช่เป็นที่รู้จักแค่ว่าเป็นไร่ชาและไร่ดอกไม่ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดอย่างเดียวแน่!

แสงแดดอุ่นยามรุ่งอรุณสลายหมอกจาง รษายังนอนอยู่ในผ้าห่มแสนอบอุ่น เธอยังครุ่นคิดถึงคำพูดของมินตราซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ น้ำตาก็ไหลรินออกมาทุกครั้งที่นึกถึงมัน เขาสร้างรอยด่างให้ชีวิตเธอ

ความคิดของเธอหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทั้งที่แปลกใจไม่น้อย ว่าไม่มีคนอยู่หรืออย่างไร แต่เธอก็เอื้อมมือไปหยิบมันและกรอกเสียงกลับไปเสียงห้วน เพราะความหงุดหงิดที่มีคนรบกวน

“ต้องการพูดกับใคร”

“ว่าไงจ๊ะเมียจ๋า ไม่เจอหน้าสวยๆ ของคุณตั้งนาน คิดถึงจังเลย โทรไปหาก็ไม่ยอมพูดด้วย คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรือ” ปลายสายต้องการจะแหย่มากกว่าจริงจัง

แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาหญิงสาวก็กรี๊ดดังลั่นและช็อกหมดสติไปทันที

คนปลายสายได้แต่แปลกใจที่จู่ๆ สาวน้อยที่เขาคิดถึงกรี๊ดแล้วก็เงียบหายไป เขาไม่ได้แปลกใจกับเสียงกรี๊ดของเธอ แต่อาการเงียบหลังจากที่เธอกรีดร้องเมื่อครู่ทำให้เขาแปลกใจมากกว่า เขาพยายามที่จะเรียกเธอ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับแต่อย่างใด

กับอีกคนหลังประตูห้องที่ยิ้มย่องพอใจกับผลงาน หลังจากที่เธอคนโอนสายชายหนุ่มให้เพื่อนสาว ถึงตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่า ตอนต่อไป ของเรื่อง เธอจะจัดการอย่างไร

มินตราปล่อยให้เพื่อนสาวกรีดร้องจนเธอพอใจ ปล่อยให้เพื่อนสาวร้าวรานได้เต็มที่ และเดินเลี่ยงออกไปอย่างสะใจ ไม่ได้ใส่ใจสักนิดว่าเพื่อนจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่แม้กระทั่ง จดจำคำมั่นสัญญาที่เธอให้ไว้กับพ่อเลี้ยงหนุ่ม

เธอคิดไม่ผิดเลย ที่เธอตัดสินใจโอนสายนั้นมา เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าจะสุมเชื้อไฟอย่างไร

‘เธอมีความสุขมานานมากแล้ว ถึงคราวฉันบ้างก็แล้วกัน’ มินตราคิดในใจ

พ่อเลี้ยงหนุ่มกลับมาจากในไร่ก็แวะมาดูน้องสาวก่อนเหมือนอย่างทุกวัน เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ เกลี่ยไรผมที่ปกปิดใบหน้ากระจ่างใสอย่างอ่อนโยน เห็นน้องสาวเขานอนหลับสนิทเขาก็ไม่อยากรบกวน ถึงแม้จะแปลกใจไม่น้อย ที่เห็นน้องสาวนอนหลับในเวลาเย็นอย่างนี้

“รษาเป็นดวงใจของพี่นะ พี่จะรอวันที่รษากลับมาเป็นน้องสาวคนเหมือนของพี่ ขอให้รษาเข้มแข็งและก้าวผ่านมันไปให้ได้” เขาบอกก่อนจะเดินออกไป

ทว่าความต้องการของเจ้าของไร่กลับไม่เป็นผล เพราะหลังจากวันนั้นรษาก็มีอาการแย่ลงกว่าเดิม

“มันเกิดอะไรขึ้น” เขาถามแม่บ้านเสียงเครียด เมื่อเห็นอาการของน้องสาวแย่ลง

“ไม่ทราบจริงๆ ค่ะ ไม่มีอะไรผิดปกตินี่ค่ะ”

“หรือว่าเสียงโทรศัพท์วันนั้น” เด็กใบบัวออกความเห็น

“แค่เสียงโทรศัพท์มันจะเกี่ยวอะไร” แม่บ้านเอ็ดเด็ก

“หนูไม่รู้ แค่สงสัย”

“โทรศัพท์อะไร” เจ้าของไร่ถามเสียงห้วน

“เมนี่ว่าไม่มรอะไรหรอกค่ะ เมนี่ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังและดับไป เด็กใบบัวคงเข้าในว่าเสียงนั้นจะรบกวนรษาหรือเปล่า” มินตรารีบตัดบท เพราะถ้าพ่อเลี้ยงสืบสาวราวเรื่องมา เธออาจจะเดือดร้อนก็ได้

ใบหน้าของพ่อเลี้ยงเครียดขึง รษาไม่ยอมพูดจากับใคร เธอมีอาการผวาและนอนไม่หลับจนต้องให้ยาทุกวัน ชายหนุ่มเฝ้าหาทางที่จะให้น้องสาวพูดและยิ้ม แต่กลับไม่เป็นผล

ต่างจากมินตรารู้สึกขอบคุณปลายสายที่โทรมาวันนั้นยิ่งนัก ในใจแทบอยากจะหอบกระเช้าไปขอบคุณถึงที่เลยทีเดียว

ไม่มีใครให้คำตอบกับต้นเหตุอาการของรษาได้ มีเพียงเสียงโทรศัพท์ที่ทุกคนบอกว่าได้ยิน แต่ไม่มีใครสักคนได้รับ และไม่มีใครยืนยันได้ว่า สายที่เรียกเข้าสายปริศนาคือใคร

พ่อเลี้ยงธามตัดปัญหาโดยการสั่งงดโทรศัพท์ทุกสายในบริเวณที่รษาอยู่ เขาไม่รู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร ถ้าเขารู้เขาจะตามไปถล่มถึงที่ อาการของน้องสาวทำให้ความหวังที่จะให้รษาพูดความจริงออกมาเลือนรางหนักไปกว่าเดิม

คนที่เป็นต้นเหตุของอาการทรุดหนักของรษากลับไม่รู้เรื่องราว เขาไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยว่า หลังจากที่เธอวางสายเขาแล้ว เธอจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เขารู้แต่เพียงว่าเธอยังโกรธและไม่ยอมคุยกับเขาเท่านั้น

รองเท้าหนังพาลำขาแข็งแรงก้าวมาถึงผาห่มปก ภูผาหินท้ายไร่กุหลาบ แนวแผ่นหินขนาดใหญ่ยื่นออกไปในหุบเหวลึก พ่อเลี้ยงธามมักมาที่นี่ทุกครั้งเมื่อเขาว่าง และทุกครั้งที่ไม่สบายใจ

เขาค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งและนอนราบไปกับแท่นหินทอดยาว ใช้ลำแขนแข็งแรงของตัวเองรองต้นคอไว้ ทอดสายมองแสงตะวันที่ค่อยๆ อ่อนแรงเตรียมลาลับขอบฟ้าไปด้วยความเหนื่อยอ่อนหัวใจ

ภาพในอดีตผุดขึ้นมา พ่อของเขานอนอยู่บนเตียงคนป่วยในสภาพเจ็บหนัก มีสายน้ำเกลือและสายต่างๆ ห้อยระโยงระยาง เขาเดินเข้ามาดู พ่อเลี้ยงเมธาค่อยๆ ลืมตาและพยายามจะพูด

พ่อเลี้ยงเมธายิ้มให้ลูกชาย

‘ธาม ถึงเวลาที่พ่อต้องไป พ่อรู้ตัวดีว่ามันคงอีกไม่นาน พ่อฝากธามดูแลน้อง ดูแลไร่ด้วย พ่อรักไร่นี้มาก รักพอๆ กับลูก ธามกับรษาเป็นดวงใจของพ่อ ยัยรษายังเด็กมากนัก พ่อขอโทษลูกด้วยนะธามที่พ่อเอาแต่อ่อนแอ รษาเป็นเด็กน่าสงสาร เป็นเด็กที่ไม่เคยได้รับไออุ่นจากแม่เลย ธามก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน แต่เพราะธามเป็นผู้ชายเข้มแข็ง’ พ่อเลี้ยงเมธาเริ่มเหนื่อยหอบ หายใจขัด

‘คุณพ่ออย่าเพิ่งพูดอะไรนะครับ พักก่อน’ ธามเริ่มร้องไห้

‘ให้พ่อพูดเถอะ รษาล่ะ’ พ่อเลี้ยงเมธาถามต่อ มองหาลูกสาวยอดดวงใจ

‘รษาไปโรงเรียนยังไม่กลับ อาทัตเทพกำลังไปรับมาครับ’ เขาตอบพ่อไป มือยังคงเกาะกุมมือเหี่ยวย่นของพ่อ

‘ธามต้องสัญญาว่าจะดูแลรษาแทนพ่อนะ พ่อเป็นห่วงน้อง พ่อฝากน้องด้วยนะธาม น้องจะเอาแต่ใจไปบ้างก็เพราะว่าน้องยังเด็กและขาดแม่’

‘คุณพ่ออย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมใจไม่ดี คุณพ่อต้องสู้ ต้องเข้มแข็ง คุณพ่อต้องหายนะครับ เราจะกลับไปดูแลไร่ด้วยกันนะครับ’

พ่อเลี้ยงเมธายิ้มแต่สีหน้าเหนื่อยอ่อน

‘เรื่องแม่ ธามอย่าโกรธแม่เขาเลยนะ พ่อรู้ว่าภาพที่แม่เดินจากไปมันยังติดตาธาม แต่พ่อก็อยากให้ธามอภัยให้แม่ ที่แม่ต้องจากเราไป แม่คงมีเหตุผล พ่อผิดที่ให้ความสุขแม่เขาไม่ได้”

ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ในใจตั้งหมั้นว่าจะไม่มีวันอภัยเด็ดขาด

‘ธามไปเถอะ พ่ออยากหลับแล้ว’ เสียงคนป่วยบนเตียงบอกอีกครั้งเมื่อเห็นลูกชายเงียบ

พ่อเลี้ยงเมธาปิดเปลือกตาลง เมื่อหลายปีก่อนภรรยาที่เขารักหนีตามผู้ชายอีกคนไป แต่เขาก็ไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดแม่เลยสักครั้ง

ธามจับมือพ่อมาแนบแก้ม นึกถึงเมื่อตอนที่เขายังเด็ก แม่กำลังจะถือกระเป๋าออกไปจากไร่ เธอเดินไปหาผู้ชายอีกคน เขาพยายามวิ่งไปห้ามและขอร้องไม่ให้แม่ไป แม้จะร้องไห้ปิ่มจะขาดใจแต่ก็ไม่เป็นผล คนเป็นแม่แกะมือลูกชายที่อยู่ที่ต้นขาแล้วเดินขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา ในขณะที่พ่อของเขาได้แต่ยืนมองน้ำตารินออกมาเงียบๆ

หลังจากวันนั้นบ้านหลังนี้ก็เปลี่ยนไป พ่อที่เคยเป็นเสาหลักหันหน้าไปพึ่งเหล้า เงียบซึม ไม่ใส่ใจงาน มีเพียงอาของเขาที่ช่วยดูแลงานในไร่แทน จนถึงวันนี้เขาพอช่วยแบ่งเบาได้บ้างไม่อย่างนั้นไร่ปกรักคงไม่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้

พ่อเลี้ยงเมธาหลับตาลงไม่นานเสียงเครื่องวัดหัวใจก็ร้องยาว ธามหันกลับไปมองก็เห็นว่ากราฟที่หน้าจอเป็นเส้นตรงแล้ว

‘พ่อหลับให้สบายนะครับ ผมจะดูแลไร่ ดูแลน้องอย่างดีที่สุด ส่วนเรื่องของแม่ ผมไม่รับปาก แต่ผมจะพยายาม ถ้าเขากลับมา ผมแค่อยากถามว่า ทำไมเขาถึงทิ้งลูกได้ลงคอ’

ภาพในอดีตค่อยๆ เลือนจางหายไป พ่อเลี้ยงธามเปิดเปลือกตาขึ้น หยดน้ำใสๆ ยังนองที่หางตา

“พ่อครับ ผมขอโทษที่ผมดูแลน้องไม่ดี ทำตามสัญญาที่รับปากกับพ่อไม่ได้ พ่อช่วยบอกผมทีนะครับว่าผมจะทำอย่างไรดี ผมสงสารน้อง ถ้าผมเอาผิดกับเขาทางกฎหมาย เจ้าหน้าที่ก็ต้องสอบปากคำรษา ผมกลัวว่าจะเป็นการซ้ำเติมจิตใจที่ย่ำแย่ให้เธอทุกข์หนักมากกว่าเดิม วันนี้ผมไม่อยากจองเวรกับใคร ผมแค่อยากได้น้องสาวของผมคืนครับพ่อ”

พ่อเลี้ยงธามเอ่ยขอโทษพ่อผ่านสายลม น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลรินอาบแก้มอย่างไม่อาย