Chapter 3
1389 คำ
และเจมส์ก็ต้องตามแจนมาอย่างช่วยไม่ได้ ถือว่าเปิดหูเปิดตาแล้วกันโดยปกติเขาจะไปแต่เลานจ์กับอาบอบนวดแต่สาบานเลยนะว่าไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงในนั้นเลยสักคน ก็แค่ไปคุยงานเท่านั้น
"พี่ว่าเปลี่ยนที่ดีมั้ยคะ"
แจนส่ายหน้าก่อนจะเดินนำไปนั่งโต๊ะโซน VIP และจากนั้นก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลามาบริการเธออย่างสนิทสนมเหมือนเจอกันมานานมาก นี่อย่าบอกนะว่าที่พูดนั้นคือเรื่องจริงทั้งหมด
"สวัสดีครับคุณแจน วันนี้ดื่มอะไรดีครับ"
"ขอไวน์แพงๆเลยค่ะ"
แจนเอ่ยออกมาก่อนจะโน้มใบหน้าไปพิงไหล่ของเด็กในบาร์โฮสต์อย่างสนิทสนม หารู้มั้ยว่าผู้ชายคนนี้คือพุดดิ้ง เพื่อนสาวของเธอที่ทำธุรกิจเปิดบาร์นี้เพื่อสนองตันหาของตัวเองในการเชยชมร่างกายของผู้ชาย มีทั้งบาร์เกย์ บาร์โฮสต์ และร้านเหล้าอีก เอาเป็นว่าเพื่อนของเธอรวยมากและมีสามีแล้วเป็นฝรั่งหัวทองรักกันมานานมากแล้ว
"นี่ครับคนสวย"
ทั้งสองคนหยอกล้อกันไปมาโดยที่เจมส์นั่งอึ้งไม่คิดว่าหญิงสาวจะทำขนาดนี้ นี่เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่ใจกล้ามากเลยนะทำไมถึงคบหากับหนูนิดได้ซึ่งนิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย
"เอ่อ... พี่ขอไปห้องน้ำแปปหนึ่งนะคะ"
เจมส์เอ่ยออกมาเสียงเบา แจนพยักหน้าก่อนจะมองตามชายหนุ่มที่มีสีหน้าที่อึ้ง ตกใจเหมือนไม่เคยเห็นผู้หญิงมาทำอะไรแบบนี้
"ฮ่าๆ ดูหน้าพี่เขาสิ ขำอ่ะ"
และยัยพุดดิ้งก็แต๋วแตกขึ้นมาทันทีก่อนจะหันมาตีแขนเธออย่างหมั่นไส้
"นี่ยัยแจน! แกนี่โง่มั้ยห๊ะ! หล่อขนาดนี้ทำไมไม่แต่งไปซะให้มันจบๆไป เป็นฉันนะไม่รอดตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว"
แจนเบะปากใส่เพื่อนอย่างหมั่นไส้ในความแรด ถึงเธอจะดูเป็นคนแรงๆแต่ว่าในเรื่องของความง่ายบอกเลยว่าได้ยาก คนอย่างเธอไม่ยอมเป็นของเล่นของผู้ชายง่ายๆหรอก ไม่ต้องแปลกใจนะว่าทำไมถึงไม่เคยมีแฟนก็เล่นตัวแหละ
"ฉันไม่ได้แรดเหมือนแกป่ะ เอาเถอะเล่นให้เนียนแล้วกันแกนัวเนียฉันได้เลย เอาให้พี่เจมส์เขาขยะแขยงจนไม่อยากจะแต่งงานกับฉันเลยนะ"
"แกนี่แปลกคน ผู้หญิงคนไหนก็อยากได้เขามั้ย ดูสิทั้งหล่อทั้งรวย ชะนีโง่!"
พุดดิ้งเบะปากใส่เพื่อนอย่างหมั่นไส้ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเจมส์ที่ไปทำใจในห้องน้ำเดินกลับมาพร้อมกับเข้าใจสัจธรรมว่าคนทุกคนก็คงผ่านอะไรมาต่างกัน เขาจะให้โอกาสเธอได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ยังไงซะเขาปฏิเสธครอบครัวไม่ได้อยู่แล้ว
"รอนานมั้ยคะ"
"ไม่นานค่ะ ดื่มอะไรมั้ยคะ"
แจนเอ่ยถามพร้อมกับหันไปให้พุดดิ้งนวดหลังให้อย่างเพลิน เจมส์ที่เห็นก็เริ่มรู้สึกว่าหญิงสาวปล่อยตัวเกินไป แม้กระทั่งต่อหน้าเขาที่จะต้องเป็นสามีของเธอในอนาคตก็ไม่เว้น แบบนี้มันหยามกันเกินไปแล้ว
"พี่ว่าแจนมานั่งกับพี่ดีกว่านะ ใครมาเห็นเขาจะมองหนูไม่ดีนะ"
เขาเริ่มมีน้ำเสียงตำหนิหญิงสาวออกมา ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงไม่สมควรจะมาในที่แบบนี้
"ไม่เห็นมีใครสนใจนี่คะ อีกอย่างคนที่มาไม่มีใครรู้จักกันด้วย ถ้าพี่เจมส์ไม่สนุกกลับไปก่อนก็ได้นะคะเพราะคืนนี้แจนจะไปต่อกับพุด จริงมั้ยคะ"
แจนหันไปอ้อนพุดดิ้งที่ตอนนี้แอ๊บแมนทำหล่ออยู่ข้างๆเธอ พุดดิ้งลอบมองสังเกตชายตรงหน้าเหมือนชายหนุ่มจะหวงเพื่อนของเขาอยู่ไม่น้อย ท่าทางสองคนนี้จะสมน้ำสมเนื้อกันมาก เอาจริงๆยัยแจนคือเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากเลยนะใครเห็นครั้งแรกไม่หลงก็ให้มันรู้ไป แต่ยัยนี่คือแสบมากยิ่งโดนใครบังคับยิ่งต่อต้าน ถ้าพี่เจมส์ตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตคู่กับเพื่อนของเขา ต้องรู้ทันยัยแจนในทุกเรื่องก่อนและรู้ว่านิสัยแท้จริงเธอเป็นยังไง คนแบบนี้เท่านั้นถึงจะไปกับยัยแจนรอด
"เอ่อออ..."
พุดดิ้งเริ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอสายตาของชายตรงหน้าที่ดูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเพื่อนของเธอ เขาลุกขึ้นเดินมาดึงมือแจนให้ลุกขึ้นเพื่อจะพาไปส่งที่บ้าน
"กลับบ้านค่ะพี่ไปส่ง"
"ปล่อยแจนนะ! ไม่กลับไงเล่า"
ทั้งสองคนฉุดกระชากกันไปมา พูดดิ่งเริ่มรู้สึกว่าจะต้องมีเหตุทะเลาะกันของสองคนนี้แน่นอน ก็เลยว่าจะไปห้ามแต่ก็ถูกเจมส์กันท่าไว้ซะก่อน
"ถอยออกไปผมจะพาเธอกลับ"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบแบงค์พันวางไว้แล้วดึงแจนให้ตามเขาออกไป พุดดิ้งโบกมือบ๊ายบายเพื่อนสาวก่อนจะร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษนะชะนีฉันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ไปคุยกันเอาเองนะ"
พุดดิ้งนั่งลงก่อนจะจิบน้ำเย็นๆเพื่อให้ตัวเองสงบสติลง ทางด้านของเจมส์เขาพาแจนขึ้นรถแล้วขับออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า เป็นเด็กเป็นเล็กมาเลี้ยงผู้ชายที่บาร์โฮสต์ มันน่าตีให้ตายจริงๆ
"พี่เจมส์! พาแจนกลับไปส่งเลยนะ"
แจนกอดอกมองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ มันจะอะไรนักหนากับอีแค่นั่งดื่มชิวๆในบาร์ที่มีผู้ชายบริการเนี้ย ทีพวกผู้ชายยังไปดื่มกันที่อาบอบนวดเลย
"เราเป็นผู้หญิงนะทำอะไรหัดนึกถึงหน้าพ่อกับแม่บ้าง เราอายุเท่าไหร่เองไม่ใช่เจ๊อายุสี่ห้าสิบที่ขาดผู้ชายจนต้องไปหาความสุขข้างนอก"
"แล้วทีผู้ชายมันมีลูกมีเมียแล้วยังไปอาบอบนวดมีเมียน้อยเลย ทำไมผู้หญิงถึงทำบ้างไม่ได้ละ"
แจนย้อนถามอย่างสงสัย เธอก็เห็นมาจากประสบการณ์ตรงจากคนรอบข้าง อีกอย่างนี่มันสมัยไหนแล้วและเธอเองไม่ใช่ผู้หญิงง่ายแบบนั้นซะหน่อย ก็แค่สนุกกับการได้แกล้งเขาแต่ทำไมถึงดูโมโหขนาดนั้นก็ไม่รู้
"พี่ไม่อยากทะเลาะด้วยแล้ว เอาเป็นว่าจะทำอะไรนึกถึงภาพลักษณ์ของตัวเองบ้าง ถ้าอยากก็หาเป็นตัวเป็นตนไม่ใช่หากินนอกบ้านไปเรื่อยแบบนี้"
แจนเกือบจะหลุดขำออกมาแต่ก็ต้องกลั้นไว้และปล่อยให้เขาเข้าใจแบบนั้นแหละดีแล้ว เธอกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าเขาแล้วเอ่ยออกมา
"พี่ก็ยกเลิกงานแต่งงานสิ แจนจะได้ไปหาผู้ชายเป็นตัวเป็นตนไง"
"งั้นก็แต่งกับพี่นี่ถ้าอยากมีเป็นตัวเป็นตนนะ เดี๋ยวพี่จะเป็นสามีให้เอง"
เขาชักถูกใจในความร้ายแบบนี้ซะแล้วสิ ยิ่งเธอต่อต้านเขายิ่งอยากแต่งงานกับเธอ เอาตรงๆเกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนในชีวิต ยิ่งต่อต้านยิ่งทำให้เขาอยากได้เธอ ยิ่งถ้าไม่อยากแต่งงานเขายิ่งจะเร่งงานให้ไวขึ้นอีก มาดูกันว่าเขาจะสนุกกับการกำราบนิสัยขี้อวดดีแบบนี้ได้มั้ย
"ไม่เอา!!! แจนไม่อยากแต่ง ไม่อยากโดนบังคับ"
"ดี! พรุ่งนี้พี่จะบอกผู้ใหญ่ว่าเราจะแต่งกันอาทิตย์หน้าเลย!!!"
"พี่เจมส์!!!!"
"เรียกทำไมว่าที่เมีย... หือ"
แจนมองหน้ากวนประสาทของเขาก่อนจะกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้น นี่คืออยากจะแต่งกับเธอจริงหรือว่าอยากจะแกล้งเธอเท่านั้น ไอ้คนร้ายกาจคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะชนะเธอได้งั้นเหรอ... เหอะ!!!
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!"
- ผู้เขียน
