Chapter 6
1562 คำ
หลังจากลองชุดเสร็จเรียบร้อย เขาก็ทำการซื้อชุดที่แจนลองในทันทีทางร้านจะจัดส่งให้เพราะต้องแก้ไขบางส่วนนิดหน่อย บอกเลยว่าเห็นเธอใส่ก็ชอบแล้วมันสวยมากจริงๆ แต่เด็กดื้อหน้างอไม่อยากได้คงเพราะอยากจะหาอะไรใส่ที่แปลกๆในงานมากกว่ากะว่าจะแกล้งเขานั้นแหละ
"แจนไม่ใส่หรอกนะ ชิ!"
หญิงสาวสะบัดหน้าอย่างงอนก่อนจะเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่
"พาหนูกลับบ้านเลยนะ"
"รีบไปไหนคะ"
เขาเอ่ยถามพร้อมกับเปิดประตูรถให้หญิงสาวเข้าไป แจนหันมามองหน้าเขาก่อนจะทำหน้าทำตาใส่ด้วยความหมั่นไส้
"เหม็นขี้หน้าคน"
เธอเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเข้าไปนั่งในรถทันที ชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆก่อนจะปิดประตูแล้วเดินไปอีกฝั่งแล้วขับออกไปทันที เมื่อมาถึงจุดหมายแจนมองตึกตรงหน้าก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อย
"นี่มันบริษัทที่หนูนิดมาสมัครงานนี่นา"
"ใช่ค่ะบริษัทพี่เอง"
แจนตาโตเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเขาที่ตอนนี้เอาแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอ หญิงสาวกอดอกก่อนจะกระแอมเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
"แล้วมาทำไมที่นี่คะ"
"พี่ขอแวะไปเซ็นเอกสารที่ห้องทำงานแปปหนึ่ง สักชั่วโมงก็ได้แล้วเดี๋ยวพาไปทานข้าว"
"พี่ก็ไปทำงานสิเดี๋ยวแจนกลับแท็กซี่เอง"
"ไม่ได้! พี่ไปรับหนูมาก็ต้องพาไปส่ง ไม่อยากเดินดูบริษัทว่าที่สามีเหรอ... พี่รวยนะพร้อมเปย์ด้วย"
แจนเบะปากใส่เขาก่อนจะเปิดประตูลงไปจากรถ เจมส์เห็นดังนั้นก็รีบดับรถแล้วตามเธอลงไป ทั้งสองคนเดินไปยังประตูทางเข้าของผู้บริหาร ชายหนุ่มพาเธอเดินไปยังห้องผู้จัดการฝ่ายโฆษณาก่อนจะเคาะประตูสามที
"ห้องพี่อยู่ที่นี่เหรอ"
"ไม่ใช่ค่ะ"
แอ๊ดดดดดด
เขาเปิดประตูเข้าไปข้างในก่อนจะโอบเอวหญิงสาวให้เดินตามเข้ามา พอเห็นหนูนิดก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะเธอจะไม่เบื่อในการรอเขาอยู่ที่นี่อีกแล้ว
"หนูนิด!!"
"แจน! มาได้ยังไงเนี้ย"
สองสาววิ่งมาสวมกอดกันก่อนจะหันมามองเจมส์ที่กอดอกมองสองคนยิ้มๆ
"พี่ฝากว่าที่เมียสักชั่วโมงนะคะหนูนิด มีเอกสารด่วนต้องเซ็นนิดหน่อย"
"ได้ค่ะ กำลังทำแพลนงานแต่งของพี่เจมส์กับแจนอยู่พอดี เดี๋ยวให้แจนเลือกเองว่าจะเอาแบบไหนดี"
"ดีค่ะ น้องแจนคะหนูอยากทานอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ให้พอลเอามาให้"
แจนกำลังมีความสงสัยว่าพอลคือใคร เขาพูดอะไรมาทำเธองงไปหมด เจมส์เดินมาใกล้เธอก่อนจะโอบเอวหญิงสาวเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยน
"ไม่ต้องสงสัย พอลเป็นผู้ชายและเป็นผู้ช่วยของพี่เอง หนูอยากดื่มอะไรมั้ย ทานขนมเค้กป่ะ"
แจนหันไปมองหนูนิดที่ตอนนี้เบือนหน้าหนีไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แทน เธอหันมามองเขาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"เอาช็อคโกแลตหวานน้อยค่ะ เอาให้หนูนิดนิดด้วยนะ"
"ได้ค่ะสองแก้วนะ กินขนมมั้ย"
"ไม่ค่ะมันอ้วน"
แจนเกาหัวของตัวเองแก้เขินก่อนจะพยายามดันตัวเขาออก เจมส์ยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้ก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"ทานบ้างก็ได้ขนมนะ ผอมไปพี่จับแล้วมันไม่ค่อยเต็มมือ เอ้ย! ไม่ค่อยมีเนื้อหนังนะ"
เขากลับคำพูดแทบไม่ทันเมื่อเจอสายตาดุของหญิงสาวส่งมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้น
"พูดมากนักนะเดี๋ยวจะโดนดี"
เขายกมือยอมแพ้ก่อนจะยอมเดินออกไปแค่โดยดี และตอนนี้ทั้งสองเหลือกันอยู่สองคน หนูนิดพาเพื่อนไปนั่งลงข้างๆก่อนจะเปิดแบบที่เธอได้วางไว้ในไอแพด
"แจนว่าแบบนี้โอเคยัง อยากแก้ไขตรงไหนมั้ย"
แจนมองหน้าจอไอแพดก่อนจะพิจารณาดู ผังงานแต่งงานทั่วไปนั้นแหละแต่หนูนิดทำออกมามันดูเป็นมิติและเห็นภาพมากกว่า สวยนะเธอมีความคิดอยากจะแต่งงานในแบบนี้ โรงแรมหรูในงานเป็นธีมนางฟ้าแบบในละคร มันคงจะดีมากเลยจริงๆ แต่ตอนนี้คงเลือกไม่ได้แม้กระทั่งเลือกสามียังเลือกไม่ได้เลย
"สวยดีแต่ไม่อยากวิจารณ์ ขนาดสามียังเลือกไม่ได้เลยคนอย่างฉันมีสิทธิ์เลือกอะไรด้วยเหรอ"
แจนบ่นออกมาอย่างน่าเห็นใจ หนูนิดก็พอเข้าใจเพื่อนนะว่าการถูกบังคับมันไม่ได้มีความสุข แต่พี่เจมส์เขาก็ไม่ได้แย่แถมทำงานเก่งมาก ขยัน รวย หล่อ เพอร์เฟคเลยแหละ ผู้ชายในฝันพอๆกับคุณป๋าของเธอเลยแต่ก็นั้นแหละ ถ้าคนมันไม่ได้รักกันไม่ว่าจะดีมากขนาดไหนก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายมีความสุขหรอก แต่ดูพี่เจมส์มีความสนใจในตัวแจนอยู่ไม่น้อย และจากการเทคแคร์ตามที่เธอเห็นก็เอาใจใส่สารพัดไม่ได้แย่แต่อย่างใด บางทีคนใจแข็งแบบแจนคงเหมาะกับผู้ชายแบบพี่เจมส์ รับรองว่าทันกันแน่นอน
"แกอ่ะอย่าคิดมาก พี่เจมส์เขาเป็นคนที่ดีคนหนึ่งเลยนะ และจากการที่ดูเมื่อกี้เขาก็ดูเป็นห่วงแกดี คอยเอาใจใส่ถามไถ่ไม่ลองเปิดใจหน่อยเหรอ"
"คนเจ้าเล่ห์แบบนั้นนะแกเชื่อหรือไงว่าที่ทำมาทั้งหมดเขาจริงใจนะ เหอะ!"
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาค่ะ"
แจนกับหนูนิดเงยหน้ามองผู้มาใหม่ เป็นผู้ชายอายุไล่เลี่ยกับพี่เจมส์แต่ดูอายุมากกว่า มาในชุดใส่สูทดูดีในระดับหนึ่ง เขาถือแก้วน้ำมาสองใบก่อนจะวางลงที่โต๊ะทำงานของหนูนิด
"สวัสดีครับผมชื่อพอล เป็นผู้ช่วยของคุณเจมส์ยินดีที่ได้รู้จักคุณแจนว่าที่ภรรยาของท่านประธาน นี่เป็นช็อคโกแลตหวานน้อยที่คุณเจมส์สั่งให้มาส่ง ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมโทรศัพท์หาผมได้ตลอดนะครับ"
เขาส่งนามบัตรของตัวเองให้กับแจนก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไปจากห้องทันที เธอมองตามเขาก่อนจะมองอย่างทึ่งสุดๆ ทำไมเขาต้องทำอะไรโอเวอร์ขนาดนั้นด้วยอ่ะตลกชะมัด
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะแจน"
"นี่เขาต้องพูดอะไรที่มันเวอร์ขนาดนั้นเลยเหรอ ว่าที่ภรรยาของท่านประธาน แหวะ!! ฉันไม่ได้อยากเป็นยะฉันโดนบังคับ"
แจนมองนามบัตรก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าไว้ บางทีเผื่อได้ใช้ประโยชน์จากผู้ชายคนเมื่อกี้ เพราะฉะนั้นเก็บเอาไว้ก่อน
"แกนี่นะ! เอาละๆมาเลือกแบบกันต่อดีกว่า อย่างน้อยนี่คืองานแต่งงานของผู้หญิงที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน แกมีโอกาสได้แต่งและเราไม่รู้ว่าในอนาคตทั้งสองคนอาจจะรักกัน มีลูกด้วยกันอย่างมีความสุข เพราะฉะนั้นงานครั้งนี้ทำให้มันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดเข้าใจมั้ยคะคุณเพื่อน"
แจนมองหน้าหนูนิดก่อนจะพิจารณาตามคำพูดของเธอ มันก็จริงนะอย่างน้อยถ้าเกิดมาและต้องได้แต่งงานเพียงครั้งนี้ครั้งเดียว เธอก็ขอให้มันออกมาดีที่สุดส่วนอนาคตของเธอกับเขามันจะไปกันต่อได้มั้ยก็ไม่มีใครตอบได้หรอก นอกจาก... ตัวของเธอและเขา
"งั้นแกช่วยดูหน่อยว่าชุดแต่งงานนี่สวยมะ"
แจนที่ให้พนักงานถ่ายรูปของเธอตอนลองชุดก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดให้หนูนิดดู เมื่อเพื่อนเห็นก็ทำหน้าร้องว้าวออกมาก่อนจะยิ้มกว้าง
"สวยมาก ไปเลือกร้านไหนเนี้ยท่าทางจะแพงน่าดู"
"ก็หลายหมื่นอยู่นะ พี่เจมส์เขาบอกว่ามันสวยดีเลยซื้อมาเลย"
"เขาตาถึงนะเนี้ยมันเหมาะกับแจนมาก"
หนูนิดไม่ได้พูดอวยใดๆแต่ว่าพูดเพราะมันเหมาะกับเพื่อนของเธอมากจริงๆ แจนเป็นผู้หญิงที่กินขาดในเรื่องความสวยและการแต่งตัว ยืนหนึ่งเจ้าแม่แฟชั่นเลยแหละ แจนเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้เธอยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสาว
"หนูนิดวันงานแต่งงานช่วยเอายานอนหลับมาให้หน่อยนะ"
"เอาไปทำไม"
หนูนิดเอ่ยถามอย่างสงสัย แจนยิ้มออกมาอย่างมีแผนการณ์ก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหยิบอย่างอื่นมาดู
"เถอะน่าเอามาให้แค่นั้นแหละ แล้วนี่อะไรอ่ะ"
ทั้งสองคนดูผังงานแต่งงานแล้วช่วยกันปรับเปลี่ยนนั้นนี่จนแจนพอใจ ไหนๆก็ทำอะไรไม่ได้แล้วแต่งๆไปไม่ให้ขายขี้หน้าพ่อกับแม่ก็พอแล้ว
- ผู้เขียน
