"พี่เรย์ทานได้ใช่ไหมคะ?..." นาราเงยหน้าไปมองเรย์ที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ตอนนี้พวกเธอสองคนนั่งรอทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านโปรดที่เธอชอบมาทานอยู่บ่อยๆ
"เห็นฉันเป็นคนยังไง" เรย์ตอบเสียงนิ่ง
"กะ ก็..." นาราอึกอักไม่ยอมตอบ เธอเห็นว่าเรย์เป็นถึงประธานบริษัทใหญ่โต การมานั่งทานอาหารข้างทางแบบนี้ดูจะไกลตัวกับคนแบบเขาไปมาก เธอกลัวว่าเขาจะอึดอัดทานไม่ได้
"มาแล้วจ้ะ" แต่แล้วเหมือนเจ้าของร้านจะเข้ามาช่วยชีวิต ชามก๋วยเตี๋ยวสองชามถูกวางไว้ตรงหน้าทำให้เรย์ผละสายตาออกจากนารา มือหนารีบหยิบเครื่องปรุงรสที่อยู่กลางโต๊ะจัดใส่ปรุงในชามตัวเองอย่างชำนาญจนนาราถึงกับอ้าปากค้างมองตามการกระทำ เขาดูคล่องมากกว่าเธอเสียอีก
"ร้านนี้ไม่ใช่ร้านโปรดของเธอคนเดียว"
"ห หื้อ? พี่เรย์ก็ชอบทานร้านนี้เหมือนกันเหรอคะ?"
"อืม" นาราคลี่ยิ้มหวานกับคำตอบ ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เรย์ยอมปริปากบอกความชอบของเขากับเธอ หากเป็นทุกครั้งที่ผ่านมา
