"ชะเง้อจนคอจะหลุดแล้วนารา...มองหาใครกันเรา" ปุยนุ่นเปล่งถามร่างเล็กที่ตั้งแต่เปิดร้านมาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวลุกลี้ลุกลนอย่างบอกไม่ถูกเพราะมัวแต่มองไปทางประตูร้านกาแฟราวกับรอการปรากฏตัวของใครบางคนมาทั้งวัน
"ป เปล่าค่ะ ไม่ได้รอใคร..." เธอตอบเสียงอึกอักละสายตาไปจากประตูกระจกกลับมาทำงานของตัวเองด้วยท่าทีเหม่อลอยและผิดหวัง
"ไม่ใช่ว่ารอพี่เรย์เหรอ?" กระทั่งเสียงหวานของปุยนุ่นยิ้มถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความอยากหยอกล้อทำให้นาราหันขวับกลับมามอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อรุ่นพี่สาวเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่เคยบอกใครมาก่อนแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ น...หนูไม่ได้รอพี่เขาสักหน่อย" นาราปฏิเสธเสียงเลิ่กลั่กแล้วเบือนใบหน้าหันหนีจากคนที่กำลังจ้องจับผิด
"ฮ่าๆ ไม่เนียนเลย ใครๆ เขาก็มองออก" ปุยนุ่นหัวเราะร่ากับท่าทีไร้เดียงสาพวกนั้น การกระทำและท่าทีที่แสดงออกอย่างชัดเจนทุกครั้งที่ไ
