“ท่านพี่ไม่ต้องย้ำก็ได้เพคะ น้องรู้มานานแล้วว่าพระองค์ไม่เคยรักหม่อมฉันเลย” ถิงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นมองสบตาร่างสูงที่ก้มหน้ามองลงมา
“ถิงเอ๋อร์ พี่...” หลี่เฟยหลงได้ฟังคำตัดพ้อนั้นก็ได้แต่พูดไม่ออก รู้สึกจุกอยู่ในอก ‘พี่คงทำร้ายจิตใจเจ้ามานาน ในตอนนี้ที่พี่เริ่มเปิดใจมองเจ้าเป็นมากกว่าน้องสาวคงจะสายไปแล้วใช่หรือไม่ พี่จะต้องทำเช่นไรให้เจ้าเปิดใจรับพี่อีกสักหน’ บุรุษมองร่างบางด้วยสายตาที่วิตกกังวลใจ
“ผิดที่หม่อมฉันรักท่านอ๋องไปเองฝ่ายเดียวเพคะ อาจเป็นเพราะว่าพวกเราถูกจับให้หมั้นหมายกันตั้งแต่ยังเล็กจึงทำให้น้องคิดเลยเถิดไปไกลเพียงผู้เดียว” ถิงเอ๋อร์มีสีหน้าที่เศร้าซึม
‘ข้าเข้าใจแล้วว่าต่อให้พยายามเช่นไรก็ไม่อาจเปลี่ยนใจของใครได้ เป็นข้าเองที่เผลอใจไปรักท่าน ถึงแม้ว่าฟางลี่ถิงคนเก่าจะรักท่านมากนัก แต่ข้าผู้ที่มาใหม่ก็รู้สึกรักท่านไม่น้อยไปกว่านาง’ มิวเพิ่งรู้ใจตนว่าก็รักบุรุษผู้นี้ไม่น้อยไปกว่า
