บทที่1 บทนำ
827 คำ
"พิมพ์มาแล้วเหรอลูก นั่งลงก่อนสิ" ชัยวัชบอกลูกสาวบุญธรรมของตัวเองที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกเพราะเขาเรียกพบ
"คุณพ่อเรียกพิมพ์มีเรื่องอะไรเหรอคะ" มองหน้าชัยวัชที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
"หนูก็เรียนจบแล้ว พ่ออยากให้หนูช่วยอะไรพ่อหน่อย" หันมามองหน้ากนกวรรณภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ
"จะให้หนูช่วยเรื่องอะไรคะ" พิมพ์มองหน้าชัยวัชอยากรู้เรื่อง
"คือ บ้านเรากำลังจะถูกยึด พ่ออยากให้หนูไปอยู่กับเจ้าหนี้เพื่อบ้านของเรา" ตัดสินใจบอกออกไปตรงๆ
"พ่อขอเขาผ่อนผันไปก่อนไม่ได้เหรอคะ" พิมพ์เริ่มนั่งไม่ติดอยู่ๆจะให้เธอไปอยู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้
"พ่อขอเขาหลายครั้งแล้ว แต่เราก็ไม่มีเงินให้เขาอยู่ดี" ชัยวัชพูดไปตามความจริง
"แล้วไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะ" พิมพ์มองหน้าชัยวัชกับกนกวรรณสลับกันไปมา
"พ่อมองไม่เห็นทางแล้วจริงๆเราเป็นหนี้เขาเยอะเกินไปจนไม่มีปัญญาหามาจ่ายเขา" ชัยวัชกุมขมับของตัวเอง
"แล้วมันเท่าไหร่กันคะ"ถามออกไปเพราะความอยากรู้
"สิบล้าน " ตัดสินใจบอกพิมพ์ไป
"สิบล้านเลยเหรอคะ! " พิมพ์ตกใจกับจำนวนเงินทำไมเธอไม่เคยรู้เลยว่าชัยวัชเป็นหนี้มากมายขนาดนั้น
"ใช่ พ่อถึงอยากให้หนูไปอยู่กับเขาแทนเพราะเราไม่มีเงินจ่ายเขาเลย" ชัยวัชมองหน้าพิมพ์ที่น้ำตาคลอเบ้า
"แล้วทำไมเราถึงเป็นหนี้เขาเยอะขนาดนั้นคะ" มองหน้าชัยวัชน้ำตาค่อยๆไหลนองหน้า
"จะอยากรู้ไปทำไม รู้แค่ว่าไปอยู่เพื่อครอบครัวของเราก็พอแล้ว" พูดจบชัยวัชก็เดินออกไปจากห้อง
พิมพ์รีบเดินตามหลังชัยวัชไปติดๆเพื่อถามสาเหตุของการเป็นหนี้
"คุณพ่อเดี๋ยวก่อนค่ะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย" พิมพ์เดินไปคว้าเเขนของชัยวัชไว้
"จะอยากรู้ไปทำไมแกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น" ชัยวัชตวาดใส่หน้าพิมพ์ด้วยความโกรธ
"คุณพ่อทำไมต้องโกรธพิมพ์ขนาดนั้นด้วย" พิมพ์ตกใจที่ชัยวัชตวาดใส่เธอเสียงดัง
"แกจำใส่หัวไว้เลยนะ ว่าแกมันก็แค่เด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยงไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องของฉันมากเกินไป" ชัยวัชพูดออกมาไม่แคร์ความรู้สึกของพิมพ์เลยสักนิด
"ค่ะ พิมพ์รู้ตัวดีว่าพิมพ์เป็นใครมาจากไหน ถ้าไม่ได้คุณพ่อกับคุณแม่อุปการะเลี้ยงดู ป่านนี้พิมพ์คงไม่ได้เรียนหนังสือจนจบในวันนี้ พิมพ์จะไม่ถามอะไรอีกพิมพ์จะทำตามที่คุณพ่อต้องการทุกอย่างค่ะ" เดินเข้าไปสวมกอดชัยวัชไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
ชัยวัชได้แต่นิ่งชะงักไปกับกระทำของพิมพ์จึงยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ เขาได้แต่หวังว่าความอ่อนโยนของพิมพ์จะทำให้เจ้าหนี้ของเขารักพิมพ์ได้อย่างง่ายดาย
พิมพ์ผลักออกจากชัยวัชแล้วก็หันไปกอดกนกวรรณทันที กลัวเหลือเกินถ้าเธอไปแล้วจะไม่ได้กลับมาอีก
หลังจากที่สงบสติอารมณ์เรียบร้อยแล้วทั้งสามคนพ่อแม่ลูกจึงกลับมานั่งคุยกันใหม่อีกครั้ง
"เอาละเมื่อพิมพ์เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงอยากให้พิมพ์ไป พ่อจะไปคุยกับเขาก่อนว่าจะรับข้อเสนอของพ่อไหม " พูดไปอย่างใจเย็น
"แล้วถ้าเขาไม่รับข้อเสนอแล้วเราจะทำยังไงกนต่อไปคะ" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"พ่อจะลองไปคุยกับเขาก่อนก็แล้วกัน ได้คำตอบยังไงแล้วพ่อจะมาบอกอีกที" ชัยวัชถอนหายใจเบาๆ
"ค่ะ "รับคำสั้นๆ
พิมพ์จำใจต้องยอมไปถึงไม่รู้สาเหตุของการเป็นหนี้เลยก็ตามและต้องการตอบแทนพระคุณของท่านทั้งสองที่รับเธอมาเป็นลูกเพราะทั้งสองคนไม่มีลูกสักคนแต่ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอต้องมาจากท่านทั้งสองไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
ชัยวัชเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก
"ฮัลโหล สวัสดีครับคุณปีเตอร์อยู่ไหม"กรอกเสียงใส่โทรศัพท์
"ไม่อยู่ครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"เสียงปลายสายตอบกลับ
"พอดีผมอยากพบคุณปีเตอร์หน่อย" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"ผมว่ามาพบที่คาสิโนดีกว่าครับ เพราะช่วงนี้คุณปีเตอร์ชอบมาอยู่บ่อยๆ" เสียงปลายสายแนะนำ
"ก็ได้ครับผมจะไปพบเขาที่นั้นเอง" พูดจบแล้วก็วางสายทันที
- ผู้เขียน
