ตอนที่ 5
1192 คำ
“ไม่ตบผมสิครับ”
“ไอ้คนฉวยโอกาส!”
“ผมไม่ได้ฉวยโอกาส แต่มันคือรางวัลที่คุณต้องให้ผมทุกวันครับ”
แล้วชายหนุ่มก็ก้าวเข้ามาหา พร้อมกับฉกปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มเบาๆ จากนั้นก็ถอยออกห่างทันที
“ราตรีสวัสดิ์ครับ ท่านประธานคนสวย”
เขายิ้มล้อเลียน
“ของผม...”
“ไอ้...”
อัปสรสวรรค์ยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองท้ายรถยนต์ของคณพัทรวิ่งหายไปในความมืด
มือเล็กยกขึ้นแตะปากของตัวเองไปมาอย่างลืมตัว จนกระทั่งเสียงของ รปภ. ดังขึ้น
“คุณหนูครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่... ไม่เป็นอะไรค่ะ”
หล่อนพยายามสลัดความรู้สึกยามถูกปากของคณพัทรบดคลึงออกไปจากหัวให้ได้มากที่สุด แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน
“แล้วคุณผู้ชายเมื่อกี้นี้...”
“เขาเป็นผู้ช่วยฯ ของอัปสรเองค่ะ ลุงไปทำงานเถอะ อัปสรจะขึ้นนอนแล้ว”
“ปากของคุณหนู... บวมเชียวครับ มดกัดเหรอครับคุณหนู”
เสียงตกใจของ รปภ. วัยกลางคนทำให้หล่อนต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้ และสาปแช่งคณพัทรในอกอย่างดุเดือด
“หมามันกัดน่ะค่ะ”
“หมาเหรอครับ?”
รปภ. ตกใจกับคำตอบของหล่อน จนต้องรีบเปลี่ยนคำตอบ
“อ๋อ อัปสรพูดผิดค่ะ ยุงค่ะ ยุงกัดปาก”
คู่สนทนาของหล่อนผงกศีรษะขึ้นลงหงึกๆ ในขณะที่หล่อนรีบเดินเข้ามาในรั้วบ้าน ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“ไอ้คนบ้า ทำไมฉันจะต้องมาเจอะเจอคนแบบนายด้วยนะ”
แม้จะโมโหคณพัทรมากแค่ไหน แต่รสจูบของเขาก็ยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ และสลัดออกจากหัวไม่ได้เลย
อัปสรสวรรค์นั่งหน้าหงิกอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้โอ่อ่าของตัวเอง ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นมันเพราะคณพัทรคนเดียว
คนบ้าอะไร กล้าบุกไปเรียกหล่อนถึงบ้าน แล้วยังเรียกร้องรางวัลเป็นจูบจากหล่อนอีก
จูบ...
นิ้วเรียวขาวสะอาดของอัปสรสวรรค์ยกขึ้นแตะปากตัวเอง พร้อมกับไล้ไปมาอย่างลืมตัว จนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเคาะประตูของคณภัทร
“คิดถึงจูบของผมอยู่หรือครับท่านประธาน”
หญิงสาวสะดุ้ง สติกลับคืนมาทันที และก็ยิ่งตกใจเมื่อเห็นว่าคณพัทรมายืนฉีกยิ้มล้อเลียนอยู่ตรงหน้า
“นี่นาย... เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”
“ผมเคาะแล้วนะครับ แต่ดูเหมือนว่าท่านประธานจะใจลอย... นึกถึงจูบเมื่อคืนของผมอยู่ก็เลยไม่ได้ยินน่ะครับ” เขาพูดแถมยังอมยิ้มหวานออกมาอีกด้วย
ใบหน้าของอัปสรสวรรค์ทั้งร้อนทั้งแดงระเรื่อเพราะสิ่งที่คณภัทรพูดมันคือความจริง
“ใช่... ฉันคิดถึงเรื่องระยำที่นายทำกับฉันเมื่อคืนอยู่”
หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ สองแขนเท้าเอาไว้กับโต๊ะไม้ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่หน้ายียวนกวนประสาทของผู้ช่วยส่วนตัวที่ถูกข่มขู่ให้รับเข้ามาทำงานอย่างเอาเรื่อง
“ถ้ามันเป็นการกระทำระยำตำบอนจริงๆ ผมว่าท่านประธานคงไม่นั่งยิ้ม แล้วก็เอานิ้วลูบปากไปมาแบบเมื่อกี้หรอกครับ”
“ไอ้!”
“อย่านะครับ อย่าพูดหยาบคายกับผม เพราะถึงแม้ว่าผมจะเป็นแค่ลูกน้องของท่านประธาน แต่อย่าลืมนะครับว่าเราสองคนเคย... อะไรกันมาก่อน”
อัปสรสวรรค์โกรธจนหน้าดำหน้าแดง และก็ทำอะไรผู้ชายกวนประสาทตรงหน้าไม่ได้เลย นอกจากกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้แรงๆ เพียงเท่านั้น
คณพัทรโน้มหน้าข้ามโต๊ะไม้เข้ามาหา และโปรยยิ้มของผู้ชนะใส่หน้าหล่อน
“ผมยกกาแฟเข้ามาให้น่ะครับ”
“ฉันไม่ดื่มกาแฟของนายหรอก”
“ทำไมล่ะครับ คิดว่าผมใส่ยาปลุกเซ็กซ์ลงไปหรือครับ” เขายิ้มล้อเลียนได้น่ามองอีกแล้ว
อัปสรสวรรค์กัดฟันกรอด ตั้งแต่เกิดมาหล่อนยังไม่เคยเจอใครที่ยั่วประสาทเก่งเท่ากับผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย
“ใช่ เพราะคนอย่างนายมันไว้ใจไม่ได้”
แทนที่พ่อเจ้าประคุณจะสะทกสะท้าน แต่เขากลับหัวเราะร่วน
“อย่างท่านประธานน่ะไม่จำเป็นต้องใส่ยาปลุกเซ็กซ์ลงไปหรอกครับ”
สายตาคมเข้มที่จ้องมองมาทำให้อัปสรสวรรค์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว
“แค่ผมจูบสักหน่อย ใช้ลิ้นกับท่านประธานสักนิด ร่างกายของท่านประธานก็อ่อนระทวย และก็ยอมให้ผมทำตามใจแล้วล่ะครับ”
“ไอ้คนปากเสีย!”
หล่อนโกรธจนลืมตัว ถลาออกจากโต๊ะ มาเผชิญหน้ากับคณพัทร
“ต่อให้นายเป็นผู้ชายคนเดียวในโลก ฉันก็ไม่มีวันอ้าขาให้นายทำอะไรหรอก จำใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย!”
“แต่ผมก็ทำไปแล้วนี่ครับ”
“นี่เอามือสกปรกของนายออกไปจากตัวฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
อัปสรสวรรค์สะบัดตัวแรงๆ เมื่อคณพัทรรวบร่างของหล่อนเข้าไปปะทะอกกว้างของเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คุณส้มเข้ามาจัดการนายเดี๋ยวนี้แหละ”
แทนที่ไอ้หื่นบ้ากามมันจะปล่อยหล่อน แต่เขากลับโน้มหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจสะอาดสะอ้านชัดเจน
ให้ตายเถอะ ร่างกายของหล่อนร้อนขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ปลายนิ้วแข็งแรงของคณพัทรที่กดอยู่บนเนินสะโพกมันส่งผ่านความอบอุ่นเข้ามาในตัวของหล่อนอย่างมากมาย
“ถ้าอยากให้คุณส้มรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ก็เชิญเลยครับท่านประธาน”
“นี่นาย... กำลังข่มขู่ฉันอยู่นะ”
“ครับ ผมกำลังทำอยู่...”
“ไอ้บ้า! นี่นายยอมรับหน้าตาเฉยเลยเหรอ ปฏิเสธบ้างก็ได้นะยะ”
คณพัทรหัวเราะร่วน ปากหยักสวยของเขาขยับใกล้เข้ามาอีก จนช่องว่างระหว่างปากของหล่อนกับปากของเขาแทบไม่เหลืออยู่แล้ว
หัวใจของหล่อนเต้นแรง
ทำไมเนื้อตัวถึงร้อนผ่าวแบบนี้นะ
“ผมกล้าทำ กล้ารับเสมอครับ ว่าแต่ท่านประธานเถอะ ทำอะไรไว้ กล้าๆ รับหน่อยสิครับ”
“ฉัน... ทำอะไร”
“ท่านประธานได้ผมแล้ว จะชิ่งหนีแบบนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”
หล่อนยิ่งอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หล่อนหูฝาดไปหรือเปล่า
“นี่... ฉันต่างหากไหมที่ต้องพูดแบบนั้นน่ะ”
“ก็ท่านประธานไม่ยอมพูด ไม่ยอมเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบ ดังนั้นผมก็เลยต้องเป็นฝ่ายเรียกร้องยังไงล่ะครับ”
“นี่นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่ หื้อ!”
อัปสวรรค์ตะโกนใส่หน้าอย่างหมดความอดทน
“นายต้องการทำงาน ฉันก็รับเข้ามาทำแล้วไง แต่ทำไมนายจะต้องมาคอยรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของฉันด้วย ต่างคนต่างทำงานไม่ได้หรือไง”
“เพราะผมไม่ได้ต้องการแค่งานยังไงล่ะครับ”
“อ๋อ นายต้องเงินสินะ เท่าไหร่ล่ะ จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย ฉันยินดีจ่ายไม่อั้น เพื่อแลกกับการที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้านายอีก”
“ทำไมครับ... หน้าของผมมันไม่น่ามองเหมือนผู้ชายที่ทำให้ท่านประธานดื่มจนเมาคืนนั้นหรือครับ”
“มันเรื่องของฉัน!”
- ผู้เขียน
