"คุณภู หวานเจ็บนะ" วิรัศยาพยายามแกะมือแกร่งที่บีบข้อมือเธอแน่นจนเป็นรอยแดงให้เห็น ร่างบางขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามในตอนที่เห็นคนใจร้ายดึงเธอผ่านประตูห้องนอน รู้ได้ทันทีว่าตัวเองจะโดนอะไรต่อจากนี้ ด้วยความโกรธที่กำลังเกาะกินหัวใจเขาทำให้เธอนึกหวาดกลัว การแนบชิดที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เขาไม่มีทางอ่อนโอนให้เธอเหมือนที่ผ่านมาแน่ ต้องรุนแรงเหมือนกับครั้งแรกที่เขาทำกับเธอแน่นอน
"แค่นี้ยังน้อยไป ขึ้นไป!" ภูผากระตุกร่างบางให้หมุนเคว้งเซถลามาทางเบื้องหน้าก่อนจะเหวี่ยงเด็กสาวให้ขึ้นไปบนเตียงกว้างอย่างแรงจนเธอถึงกระเด้งกระดอน มือหนากระชากสาบเสื้อเชิ้ตตัวเองจนกระดุมร่วงกราวกลิ้งไปตามพื้นแข็ง ความแค้นความโมโหในจิตใจทำให้ไม่สนใจว่าเสื้อแบรนด์เนมที่สวมอยู่จะขาดวิ่นสักเท่าไร ก่อนจะเร่งปลดเข็มขัดแล้วรูดกางเกงยีนส์สีกรมท่าเข้มออกจากขายาวพร้อมกันกับกางเกงในคราเดียวกัน ลำท่อนใหญ่ยาวผงาดขึ้นชี้หน้าคนตรงหน้าราวกับก
