บทที่ 4 บ้านใหญ่ Vs. บ้านรอง
1259 คำ
บทที่ 4 บ้านใหญ่ Vs. บ้านรอง
“ อะไรนะ! ว่าไงนะ! ทำไมไม่ปรึกษากันก่อน สมรไม่ยอมนะคะคุณพี่ ” ทันทีที่ได้ยินจากปากผู้เป็นสามีว่าจะให้ลูกสาวเลือกลูกหนี้มาเป็นสามี เธอก็วิ่งเต้นทันที ใครจะยอม!
“ พี่บอกไปว่าไง ทบทวนดีๆสิ หูอะฟังบ้าง เอะอะก็โวยวายอย่างเดียว น่าเบื่อ! ”
“ ถึงจะเป็นแค่แผนซ้อนแผน ก็ไม่ได้ ยัยมิกิเป็นลูกเมียหลวงนะ จะให้ทำแบบนั้นได้ไง ” คนเป็นเมียไม่ยอมท่าเดียว เรื่องอะไรจะให้ลูกสาวได้ผัวเป็นคนจน เป็นลูกหนี้พ่อตัวเอง ไม่อายเขาตายหรือไง
“ ก็แค่แผน ถ้ายัยมิกิตาต่ำไปเอาเองอันนั้นก็ช่วยไม่ได้ พี่ก็แค่จะให้หล่อนรู้สึกอับอายแค่นั้น ”
“ คุณพี่ไม่เคยใส่ใจยัยมิกิสินะ ถึงไม่รู้นิสัยลูกอะ แต่ก็นะวันๆก็เอาแต่ลูกนังเมียน้อย เอาอกเอาใจกันใหญ่ ต่อไปคงได้ยกบ้านหลังนี้ให้เป็นแน่ ”
“ สมร! พี่ว่าหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ยิ่งพูดยิ่งลามปาม เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก ลูกพี่ พี่รักทุกคนเท่ากันหมดแหละ ”
“ ไม่ พี่เคยสัญญากับสมรว่าจะรักตามิวก้ามากกว่าใครไง ” เรื่องลูกคนเล็กไม่เท่าไหร่ แต่ลูกคนโต เธอจะไม่ยอม
“ นี่พี่ยังไม่แสดงออกอีกเหรอว่ารักตามิวก้ามากกว่าใคร ใครๆ ก็รู้ว่าพี่ลำเอียง สมรจะเอาอะไรอีก ”
“ เรื่องยัยมิกิ สมรไม่มีวันยอม สมรรู้ว่าพี่มาตินเอาแผนนี้มาจากนังเมียน้อยใช่ไหมล่ะ ทำไมถึงเห็นดีเห็นงามไปกับมันด้วย พี่ไม่อยากได้ตาโรมมาเป็นลูกเขยแล้วเหรอ ”
“ อยากได้สิ พี่คิดว่ามิกิคงไม่ยอมอับอายพี่น้องพองเพื่อนเพื่อจะไปเอาคนจนหรอก พี่เชื่อว่ามิกิจะนึกถึงคนที่พี่หาให้แน่นอน ”
“ สมรบอกเลยว่าถ้าพี่ยังทำตามแผนนั้น พี่พลาดแล้ว! ”
“ ลองดูไม่เสียหายหรอก ”
“ ไม่ได้ ไม่เอา ไม่ลอง ” เธอรู้ดีว่าลูกสาวดื้อรั้นสุดๆ
“ เป็นคำสั่งพี่ ใครจะกล้าขัดได้ ”
“ สมรไง เพราะสมรเป็นแม่ยัยมิกิ ”
“ แต่พี่เป็นพ่อ เรื่องของลูกพี่ก็สามารถบังคับได้ เอาเป็นว่ารอดูแล้วกัน ”
“ ถ้าเกิดไม่เป็นตามแผน พี่จะทำไง ”
“ เหอะ ถ้าลูกเราจะตาต่ำขนาดนั้น ก็ตามใจมัน! ” คนเป็นสามีพูดจบก็เดินออกจากห้องนอนไปทันที
นี่ถ้าไม่มาบอกธรุะสำคัญ เขาแทบจะไม่หาเรื่องใดๆ มาพูดมาปรึกษาเมียคนแรกเลย เพราะเธอขี้บ่น จุกจิก เขาไม่ค่อยชอบ คงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาหาเมียอีกคนเข้ามาเพราะแบบนี้ แต่จำใจต้องทนอยู่เพราะอำนาจพ่อตาค้ำจุนเขาอยู่เป็นเนืองๆ และธุรกิจหลายๆ อย่างที่มีพ่อตาร่วมหุ้นอยู่ด้วย เขาไม่อยากให้อำนาจและเงินทองไหลไปไหนด้วยเลยไม่อยากมีปัญหา
“ พี่มิกิ ชุดนี้พี่ให้โมเน่เหรอ? ”
“ อืม พี่ใส่แค่ครั้งเดียว พี่ไม่ชอบ ไม่อยากใส่แล้ว เอาไปเถอะ ” ผู้เป็นน้องสาวหน้าเจื่อนลงนิดหน่อยเพราะคิดว่าคนเป็นพี่สาวเอาของเหลือใช้มาให้ตนเพราะสมเพชเวทนา
“ พี่ให้เพราะพี่อยากให้ แกอย่าคิดมาก อีกชุดพี่ไม่เคยใส่ แม่ซื้อให้ พี่ไม่ชอบ พี่คิดว่าโมเน่ใส่แล้วน่ารักมากๆ ลองดูดิ ”
ฉันมองหน้าโมเน่ก็รู้ว่าเธอคงคิดมาก ก็เลยพูดปลอบออกไป
“ ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆ นะคะที่เอ็นดูหนู ”
“ อืม เทอมนี้ ถ้าได้เกรดดีหน่อย พี่จะให้รางวัล แกอยากได้อะไรก็บอกมา ” เพราะความเอ็นดูไม่ใช่เส้แสร้ง ฉันเลยเอาใจนางหน่อย
“ ค่ะ ” คนเป็นน้องยิ้มแก้มปริ แต่ในใจกลับไม่รู้สึกยินดียินร้าย
ความรู้สึกในตอนนี้กลับกังวลกับแผนของแม่มากกว่า แม่เธอได้บอกว่า ให้เชื่อฟัง แล้วแม่จะพาแฟนหนุ่มของเธอเข้ามาอยู่บ้านนี้ โดยที่ไม่มีใครนึกหัวเราะเยาะเพราะแฟนหนุ่มของเธอมีฐานะต่ำต้อย แต่ไม่รู้ว่าแม่จะนำพาพี่เขามาด้วยวิธีไหน เธอไม่อาจจะรู้ได้ รู้แค่ว่าต้องอาศัยยัยมิกิที่เป็นพี่สาวคนล่ะแม่
“ คุณหนูมิกิคะ คุณผู้ชายเรียกหาค่ะ ” พี่พูลหญิงสาววัยกลางคนเป็นคนรับใช้ส่วนตัวมาตั้งแต่ฉันยังเล็ก เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น
“ อืม งั้นพี่ไปก่อนนะ ” ฉันพูดจบลุกขึ้นเดินออกไป แต่สวนทางกับเปรี้ยวซึ่งเป็นคนใช้ส่วนตัวของน้องสาวพอดี
ห้องโถงในบ้านใหญ่
“ มาแล้วเหรอ นั่งสิ ” คนเป็นพ่อกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ พูดขึ้น
ฉันก็นั่งลง สักพักโมเน่เดินเข้ามา ตามมาด้วยติดๆ คือพี่มีนาและพี่มิวก้ามาคนสุดท้าย เรียกรวมพี่น้องเหรอ แต่ขาดเจ้าแฝดอีกนี่น่า สักพักแม่ฉันก็เข้ามา ตามด้วยแม่เล็ก
ต่อหน้าพวกท่าน ฉันจะเรียกเมียคนรองของพ่อว่าแม่เล็ก พี่ชายฉันก็เช่นกัน ส่วนลูกๆ ของแม่เล็กก็จะเรียกแม่ฉันว่าแม่ใหญ่
ความจริงต่อหน้ากัน ทุกคนมักจะยิ้มให้แก่กัน แต่พอลับหลัง บ้านใหญ่บ้านรองมักแบ่งแย่งกัน ฉันนั้นไม่เท่าไรหรอก ไม่สนอะไรทั้งนั้น แต่ผู้เป็นแม่นี่สิ ไม่ยอมอย่างเดียว แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากเพราะต้องไว้หน้าผู้เป็นสามีด้วย ส่วนเรื่องบ้านรอง ฉันก็พอรู้มาว่าพี่มีนาเกลียดฉันจะตายแต่ต่อหน้ามักจะยิ้มแย้ม ลับหลังสาปแช่งต่างๆ นาๆ อันนี้ฉันได้ยินมาเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเป็นพี่น้องกันอยู่ นี่ขนาดภายในครอบครัวนะ มีแต่ความปวดหัวและซับซ้อน ฉันไม่อยากจะคิดให้เจ็บหัว เลยปล่อยผ่าน แต่ถ้าคนนอกบอกเลย ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต ไม่ไว้หน้าแน่นอน
“ พี่มาตินมีอะไรหรือเปล่าคะ เรียกมาเกือบครบคนเลย หรือจะให้สายใจเรียกเจ้าแฝดมาด้วยคะ ” แม่เล็กพูดขึ้นทันที
“ ไม่ต้องหรอก สองคนนั้นเรียนพิเศษ ปล่อยไปเถอะ เอาคนที่มีอยู่แล้วกัน ” คนเป็นพ่อพูดขึ้น
“ ถ้าจะคุยเรื่องที่เราคุยกันสองคน ควรคุยกันแต่พวกบ้านใหญ่นะ จะเรียกคนบ้านรองมาทำไมกัน! ” แม่พูดขึ้นทันที
“ ทุกคนต้องรู้และเป็นพยาน มิวก้าแกไปพาคนพวกนั้นมา ” พ่อพูดกับแม่จบหันไปพูดกับพี่มิวก้าต่อ
“ ครับพ่อ ” พี่มิวก้ารับคำแล้วออกไปนอกห้อง ส่วนฉันก็นั่งนิ่งๆ เฉยๆ ไม่รู้ว่าพ่อจะทำอะไร
‘ แอ๊ด ’ ประตูเปิดอีกครั้ง พี่มิวก้าก็เดินเข้ามา ตามมาด้วยผู้ชายอีกหลายๆ คนเดินตามเข้ามา ทุกคนที่นั่งอยู่ก็หันมองตาม ฉันกะจะละสายตาจากคนพวกนี้แต่ก็ไปเตะตาเข้ากับคนสุดท้ายพอดี เขามาทำไม? คงไม่ใช่มาหาฉันหรอกนะ!
“ รุ่นพี่! ” ผู้ชายคนดังกล่าวพูดขึ้นเมื่อเห็นฉัน แล้วพูดเสียงดังอีก พร้อมชี้นิ้วมาทางฉัน ทุกคนก็หันมามองเป็นตาเดียว
?_________?
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
