พี่อินทร์กลัวตก
1203 คำ
บทที่3) พี่อินทร์กลัวตก
"เสื้อน้ำอบคงจะเล็กไปสักหน่อยนะจ๊ะ" น้ำอบยื่นเสื้อยืดสีขาวบางของตัวเองไปให้นายอินทร์ที่ในตอนนี้ท่อนบนเปล่าเปลือยด้วยว่าเสื้อของเขาอาบไปด้วยรอยเลือดแล้วนั่นเอง
"ใส่ของฉันก็ได้" นางอายเอ่ยแทรกและตั้งท่าจะดึงเสื้อของน้ำอบกลับคืน
"ไอ้นางอายอย่าขี้เหนียว! อีกอย่างแกน้ำหนักแค่สี่สิบโลคงไม่มีเสื้อที่ใหญ่พอให้พี่อินทร์เขาใส่ได้หรอกนะ"
"จริงจ้ะน้ำอบ" นายอินทร์ยกยิ้มอย่างผู้ชนะและดึงเสื้อที่นางอายแย่งไปสวมใส่อย่างรวดเร็ว
"พอดีเลยจ้ะน้ำอบ" นายอินทร์ว่าพลางส่งสายตาเป็นประกายไปให้น้ำอบ
"กินข้าวกันเถอะจ้ะน้ำอบพี่อินทร์หิวแล้ว"
"ใครชวนมึงไอ้อินทร์"
"ไอ้นางอายเสียมารยาท" น้ำอบติติงผู้เป็นพี่สาวอย่างเหลืออดเหลือทนก่อนจะแยกตัวไปจัดโต๊ะกินข้าวให้นายอินทร์
ครู่ต่อมา
"รอนานหน่อยนะจ๊ะพี่อินทร์ พอดีน้ำอบเข้าครัวไปเจียวไข่มาเพิ่มนะจ้ะเผื่อพี่อินทร์ทานกับข้าวของบ้านน้ำอบไม่ได้"
ก็เขาดูเป็นผู้ชายลุคคุณหนูเอาเสียขนาดนั้นผัดคะน้าปลาเค็ม,น้ำพริกผักลวกกะทิ ของบ้านเธอเขาคงจะทานไม่ได้เป็นแน่แท้
"ขอบใจจ้ะอันที่จริงพี่อินทร์กินหมดแหละจ้ะ"
นางอายที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับแอบคว่ำปากให้กับเพื่อนสนิทด้วยรู้ดีว่านายอินทร์นั้นเป็นคนเลือกกินและกินยากมากแค่ไหน
"ข้าวจ้ะพี่อินทร์" น้ำอบส่งยิ้มหวานมาให้นายอินทร์และไม่ลืมที่จะจัดช้อนส้อมมาให้เขาหนึ่งคู่แทนที่จะเป็นช้อนสั้นเหมือนกับเธอและนางอาย
"ทานให้อร่อยนะจ๊ะพี่อินทร์"
"จะทานแล้วนะจ๊ะ" นายอินทร์มองจานอาหารตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตนี้อย่างชั่งใจว่าถ้าหากกินเข้าไปแล้วเขานั้นจะอาเจียนออกมาหรือไม่ แล้วถ้าเป็นเช่นนั้นน้ำอบจะมองว่าเขาดัดจริตหรือเปล่า
มือสั่นๆ เลื่อนๆ ไปตักผัดคะน้าปลาเค็มก่อนจะส่งเข้าปากตัวเองไปอย่างระมัดระวัง
"เป็นยังไงบ้างจ๊ะพี่อินทร์" น้ำอบยกมือขึ้นมาประสานกันอยู่ระหว่างอกอย่างลุ้นระทึกหลังได้เห็นนายอินทร์สวาปามผัดคะน้าปลาเค็มของเธอเข้าปากไปแล้ว ในขณะที่นางอายก็พยายามกลั้นขำเอาไว้จนตัวโก่งด้วยรู้ดีว่าอย่างไรเสียไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์เพทุบายคนนี้มันก็จะต้องอาเจียนออกมาอย่างแน่นอน
"อร่อยจัง!" ดวงตาคมที่เคยปิดลงเพราะต้องกลั้นใจทานอาหารที่ไม่เคยแตะมาก่อนในชีวิตถึงกับเบิกโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าปลาชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่คลุกอยู่กับผักคะน้าใบเขียวมันจะอร่อยได้ถึงขนาดนี้
เพี๊ยะ!
"ไอ้อินทร์กูป่วยอยู่นะ!" นางอายที่โดนนายอินทร์ตีเข้าตรงข้อมือหลังจากที่เธอกำลังจะตักผัดคะน้าปลาเค็มมาทานเช่นเดียวกันตวาดใส่เพื่อนหนุ่มอย่างเริ่มโมโหและพอที่จะรับรู้ในชะตากรรมของตัวเองอยู่บ้างแล้วว่าในวันนี้คงจะอดกินผัดคะน้าปลาเค็มของโปรดเป็นแน่นอน
"รอกูแปบนึงเพื่อน" นายอินทร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวและกลับมาพร้อมขวดซอสแม็กกี้ที่อยู่ในมือ
"อ่ะของมึง"
"ไอ้อินทร์กูเพื่อนมึงนะ! เพื่อนมึงเลยนะเว้ย!"
แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่นางอายก็ยังยินยอมที่จะกินข้าวราดซอสแม็กกี้แต่โดยดี
"เพื่อนห่าอะไรย้ายโรงเรียนหนีไม่ส่งข่าวคราว"
น้ำเสียงติดน้อยใจนั้นทำเอาคนที่กำลังกินข้าวราดซอสแม็กกี้ถึงกับน้ำตาซึม เพราะเธอไม่เคยคิดที่บอกนายอินทร์มาก่อนว่าแม่ของเขาได้กระทำกับเธออย่างไรบ้างในตอนที่นายอินทร์ไม่อยู่นั่นเอง...
"พอดีตอนนั้นน้ำอบป่วยจ้ะ" น้ำอบที่พอจะรับรู้ถึงปัญหาที่ทำให้พี่สาวต้องย้ายที่เรียนเอ่ยแทรกขึ้น "ก็เลยต้องลำบากไอ้นางอายมันย้ายไปเรียนในที่ที่ค่าเทอมถูกลงมาหน่อยนึงนะจ้ะ"
"ทำไมมึงไม่บอกกู" หากแต่นายอินทร์ก็ยังรู้สึกน้อยใจไม่หาย
"กูเพื่อนมึงรึเปล่าไอ้อาย"
"กูขอโทษ" นางอายว่าเสียงแผ่วพร้อมด้วยน้ำตาหยดใสที่ร่วงเผาะลงมาบนหลังมือ
"ไอ้อาย"
"มึงจะกินไหมข้าวไม่กินกูกินหมดอดไม่รู้ด้วยนะ" นางอายปัดมือของเพื่อนหนุ่มที่จะยื่นมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอออกและเอ่ยปากขู่นายอินทร์อย่างจงใจ
"กินสิวะอย่าแม้แต่จะคิดที่จะแย่ง" และมันก็ได้ผลเสียด้วย
ช่วงสายๆของวันเดียวกัน
"ไอ้นางอายวันนี้ฉันจะไปทำงานแล้วนะ" หลังจากที่แยกไปแต่งตัวเพื่อให้เพื่อนคู่ซี้ได้ปรับความเข้าใจกันสักพักจนแน่ใจว่าทั้งคู่เข้าใจกันแล้วน้ำอบจึงค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง
"ทำงานที่ไหนจ๊ะน้ำอบ" นายอินทร์จ้องเขม็งไปยังกางเกงยืดขาสั้นโชว์เรียวขาสวยที่คู่มากับเสื้อยืดสีขาวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
"ไอ้น้ำอบวันนี้แดดมันร้อน ฉันว่าแกเปลี่ยนไปใส่กางเกงขายาวเถอะ" และนางอายก็พอจะสัมผัสถึงความไม่พอใจของนายอินทร์ได้
"ใส่กางเกงขายาวมันก็ยิ่งร้อนกว่าเดิมสิไอ้นางอาย" น้ำอบบ่นอย่างเริ่มรำคาญในท่าทีแปลกๆ ของพี่สาว ก็โดยปกติหล่อนเคยออกปากบ่นถึงเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เสียที่ไหนกันละ
"ไอ้น้ำอบ!"
"เออๆ ก็ได้แล้วก็เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันสักทีมันน่ากลัวแกเข้าใจไหม"
"พี่อินทร์มีอะไรเหรอจ๊ะ" น้ำอบที่กำลังควบอยู่บนโนวาแดช 125 คู่ใจเอ่ยถามนายอินทร์ที่เดินตามเธอมาติดๆด้วยความสงสัย
"พี่อินทร์ซื้อมาให้จ้ะ" นายอินทร์ว่าพลางยื่นหมวกกันน็อกลายคิตตี้สีชมพูหวานแหววไปให้น้ำอบพร้อมด้วยสองตาหวานเชื่อมที่ยังคงจดจ้องใบหน้ารูปไข่นั้นอย่างไม่ละสายตา
"ขอบคุณจ้ะ" น้ำอบยื่นมือไปรับก่อนจะสวมใส่มันอย่างไม่อิดออด "พี่อินทร์จะไปไหนจ๊ะ?"
เสียงหวานๆ เอ่ยท้วงอย่างตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ แขกผู้มาเยือนก็ขึ้นมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเธอ
"ไปทำงานยังไงละจ๊ะ" นายอินทร์ตอบเสียงใสก่อนจะตีเนียนสวมกอดเอวคอดนั้นและยกคางขึ้นมาทาบไว้กับไหล่มนของนาง
"พี่อินทร์ขอกอดหน่อยนะจ๊ะพี่อินทร์กลัวตก"
"ได้สิจ๊ะ" น้ำอบตอบกลับอย่างใส่ซื่อด้วยคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ซ้อนจะต้องยึดเกาะอยู่กับคนขับ
ระยะทางประมาณหนึ่งกิโลเมตรนิดๆ ทำเอาหัวใจของคนคิดไม่ซื่อถึงกับพองฟูเมื่อคิดว่าหญิงสาวนั้นคงจะมีใจให้เขาเช่นเดียวกัน
อินทร์เอาจริงละเด้อทุกคน
- ผู้เขียน
