ขวัญใจนายอินทร์
อำเภอเมือง,จังหวัดนครศรีธรรมราช
"ร้อนจังวะแม่ก็ช้าจัง" ร่างสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มวัย๒๕ปีอย่าง 'นายอินทร์ ชินสีห์ ศิวาพร' ออกปากเอ่ยบ่นคุณนายแม่ของเขาที่กำลังเข้าไปดูดวงทำนายโชคชะตาให้กับเขาด้วยว่าในวันนี้เขาอายุครบ๒๕ปีที่เขาเชื่อกันว่าเป็นวัยเบญจเพสนั่นเอง
"นายอินทร์เข้ามาด้านในหน่อยลูก"
"ครับแม่" และเพราะอยากให้ผู้เป็นแม่สบายใจเขาก็เลยจำต้องแทรกตัวผ่านผ้าม่านสีเลือดนั้นเข้าไปในห้องทำนายของตำหนักหมอดูอย่างเสียไม่ได้
"ไอ้หนุ่มเอ็งมันหล่อเอาเรื่องวะ"
"แม่หมอ! จะน้ำลายสออีกนานไหม! สรุปแล้วดวงชะตาชีวิตของลูกฉันมันจะเป็นยังไงบ้าง" 'เจ้าเอย ชัยรัมภา หงสาศิโรคุณ' ผู้ซึ่งรักและหวงลูกชายเหนือสิ่งใดในโลกใบนี้เผลอตวาดใส่หน้าแม่หมอวัยกลางคนอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ
"ดวงชะตาลูกเอ็งยังไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงอย่างที่เอ็งเพ้อพกเอาไปเองตราบใดที่ลูกเอ็งไม่มีความรักจนกว่าช่วงวัยเบญเพสจะผ่านไป"
"แล้วถ้าเกิดผมบังเอิญไปตกหลุมรักใครเข้าละ" นายอินทร์ว่าทีเล่นทีจริงอย่างอยากจะรู้นักว่าแม่หมอเดาคนตรงหน้าตัวเองนี้จะหยิบยกลูกไม้อะไรมาให้เขาและแม่ได้ดูอีก
"ตายโหง"
พูดเพียงเท่านั้นแม่หมอวัยกลางคนก็หันหลังกลับในทันทีในขณะที่เจ้าเอยถึงก็กับร่ำไห้พรรณนาเพราะนึกไปถึงขั้นที่ว่าลูกชายเพียงคนเดียวของเธอมีอันเป็นอะไรไปแล้วนั่นเอง
"ไปกันเถอะครับแม่" เพราะรู้ดีว่าถึงจะเอ่ยขัดอะไรไปในตอนนี้คนดื้ออย่างแม่ก็ไม่คิดที่จะฟังแน่นอนอยู่แล้วสิ่งที่นายอินทร์พอจะทำได้ก็เลยมีเพียงการพยุงแขนเล็กของแม่กลับขึ้นรถไปเท่านั้น
"แม่หิวไหมครับ" โดยปกติเวลามีเหตุให้ออกมาธุระข้างนอกแม่ของเขามักจะต้องมีของกินอยู่ในปากอยู่เสมอด้วยว่าไม่ได้กินแล้วจะง่วงนอนนั่นเอง
"แม่ไม่หิว" ลูกชายเพียงคนเดียวอยู่ในช่วงวัยเบญจเพสแล้วจะให้แม่อย่างเธอมีอารมณ์มานั่งหาอะไรใส่ปากอีกหรือไร
"นายอินทร์"
"ครับ" ชายหนุ่มขานรับอย่างไม่หันมามองเพราะในตอนนี้เขากำลังตั้งใจมองเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาบิดมอเตอร์ไซค์แต่งซิ่งหนีดาบตำรวจสองคนที่ตามมาติดๆ อยู่ไกลๆ
"สวยจัง" นายอินทร์เลื่อนมือไปเพื่อหวังจะเปิดประตูเมื่อสังเกตได้ว่าสาวน้อยหน้ามนคนหน้าหวานนั้นได้ถูกดาบตำรวจจับกุมตัวได้แล้วเป็นที่เรียบร้อย
"นายอินทร์นั่นลูกจะไปไหน" เจ้าเอยเอ่ยถามบุตรชายอย่างใคร่รู้แต่ก็ไม่ทันได้ฟังลูกชายตอบโทรศัพท์มือถือของเธอก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาพอดิบพอดี
"หมวกไม่ใส่ท่อก็เสียงดังขับก็เร็ว" ดาบตำรวจคนหนึ่งท่องข้อกล่าวหาพร้อมด้วยก้มลงจดลงในใบสั่งอย่างตั้งอกตั้งใจในขณะที่ดาบตำรวจอีกนายกำลังใช้กุญแจล็อกล้อมอเตอร์ไซค์ของเธออยู่
"โถ่! ดาบขอร้องละน้ำอบรีบ"
"ชื่อน้ำอบเหรอครับ" นายอินทร์ที่ลอบฟังอยู่นานแทรกตัวเข้าระหว่างกลางดาบตำรวจที่กำลังจะยื่นใบสั่งให้หญิงสาว
"จ้ะหนูชื่อน้ำอบ" 'น้ำอบ อัญชลี ศรีบุญผึ้ง' เอ่ยตอบคำถามของเขาอย่างสุภาพและส่งรอยยิ้มอ่อนๆ ตามมารยาทมาให้เขาครั้งหนึ่ง
"หมื่นนึงเลยเหรอดาบ" นายอินทร์หันขวับไปทางดาบตำรวจที่เขียนใบสั่งอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก
"ก็..." คราแรกดาบกะว่าจะใช้สิทธิ์ในการเป็นตำรวจเพื่อกดขี่ผู้มาเยือนคนใหม่แต่เมื่อหันไปเห็นเป็นนายอินทร์ที่ยืนอยู่ดาบเองก็ถึงขั้นชะงักกึกอย่างไปไม่เป็น
"ขอโทษครับคุณหนูนายอินทร์ พอดีไอ้สาธิตมันเขียนเลขศูนย์เกินมาตัวหนึ่งครับ" กล่าวจบดาบตำรวจอีกคนที่เอ่ยแก้ต่างให้เพื่อนตำรวจด้วยกันก็รีบจดใบสั่งพร้อมเปลี่ยนค่าปรับใหม่เป็นหนึ่งพันบาทถ้วนในทันที
"เอาไป" นายอินทร์ยื่นแบงค์เทาไปให้ดาบตำรวจหนึ่งไป "ปลดล็อกล้อด้วย"
"ครับๆ คุณหนูนายอินทร์"
"ขอบคุณค่ะ" น้ำอบยกมือขึ้นไหว้หนุ่มรุ่นพี่อย่างนึกขอบคุณก่อนจะล้วงมือลงในกระเป๋าและยื่นแบงค์เทายับยู่ยี่กลับคืนให้นายอินทร์
"น้ำอบไปก่อนนะจ๊ะ" น้ำอบที่กำลังจะนำเงินจำนวนนั้นเพื่อไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับพี่สาวที่ล้มรถมอเตอร์ไซค์เพราะสุนัขตัดหน้าก็ได้แต่น้ำตาตกในแต่ก็ยังเลือกที่จะส่งยิ้มให้กับนายอินทร์ที่ยังคงจ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา
"ไม่เอาหรอก" นายอินทร์ยัดเงินลงในมือเล็กนั้นและบังคับมือเธอให้กำเอาไว้เพื่อเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องคืน
"มันยับเหรอจ๊ะ" น้ำอบเอ่ยถามตาใสแป๋ว ดูแล้วเขาคงจะเป็นลูกคุณหนูเป็นแน่เงินยับยู่ยี่ของเธอเขาคงจะไม่อยากรับ
"โถ...แม่คุณ" ทำเอาหัวอกหัวใจของหนุ่มวัยเบญจเพสถึงกับอ่อนระทวยด้วยหลงเสน่ห์ของเธอเข้าให้แล้ว
"ถามได้ไหมครับว่าจะรีบไปไหน"
"ไอ้นางอายมันล้มรถจ้ะหมาตัดหน้ามันน้ำอบเลยรีบจะเอาตังค์ไปจ่ายค่ารักษาให้มัน"
"นางอาย อชิรญา ศรีบุญผึ้งรึเปล่า" นายอินทร์เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเป็นคนเดียวกันกับเพื่อนสนิทของตนสมัยเรียนช่างกลด้วยกัน
"ใช่จ้ะ" น้ำอบเอ่ยตอบอย่างไม่คิดอะไรด้วยว่าพี่สาวของเธอเป็นถึงนางเทพีอำเภอ การที่คนตรงหน้าจะรู้จักก็นับว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
"ไว้ผมจะไปหาที่บ้านนะครับพอดีวันนี้ผมรีบ ฝากบอกไอ้อายด้วยนะครับว่าไอ้อินทร์คิดถึง"
ไม่รอให้หญิงสาวได้ตอบอะไรกลับมานายอินทร์ก็รีบหันหลังวิ่งออกไปเพราะแม่ของเขากดแตรรถเรียกเขามาได้สักพักแล้ว
"ไม่รู้ว่าคุณเป็นใครแต่น้ำอบขอบคุณนะจ๊ะ" น้ำอบว่าตามหลังนายอินทร์ไปอีกครั้งก่อนจะเลิกสนใจชายหนุ่มและสตาร์ทรถคันเก่งของตัวเองเพื่อมุ่งหน้าไปหาพี่สาวตามที่ได้ตั้งใจไว้ในทันที
"ใคร! ลูกรู้จักมันด้วยเหรอนายอินทร์" เจ้าเอยถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงจิกกัดอย่างเห็นได้ชัดด้วยว่าเธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับน้ำอบตั้งแต่แรกเห็นนั่นเอง
"แม่ครับ พูดจาไม่น่ารักเลย" นายอินทร์ดุแม่ของตัวเองอย่างไม่จริงจังนัก "อินทร์ไม่รู้จักน้องเขาหรอกครับแต่อินทร์รู้จักพี่สาวของน้องเขาเพราะเราเคยเรียนช่างกลด้วยกัน"
"ช่างหัวเรื่องเพื่อนสมัยเรียนอะไรนั่นเถอะ" เจ้าเอยบอกปัดอย่างไม่อยากจะสนใจ "อย่าไปยุ่งกับมันอีกก็พอมันเป็นสก๊อยลูกก็เห็น"
"แม่ครับอินทร์ว่า...
"ออกรถนายอินทร์ แม่จะกลับบ้าน! เอาแต่ไปสนใจอะไรไม่รู้เสียเวลาชีวิตแม่จริงๆ ลูกเห็นไหม" เจ้าเอยกล่าวขัดอย่างไม่อยากจะฟังลูกชายพร่ำเพ้อถึงเด็กสาวอะไรนั้นอีก ถ้าหากเธอขอพรอะไรได้หนึ่งข้อในตอนนี้สิ่งที่เธอจะขอเห็นทีจะเป็นขออย่าให้ลูกชายของเธอได้บังเอิญไปเจอกับเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นครั้งที่สอง
"แม่ครับ!"
"ออกรถนายอินทร์! เดี๋ยวนี้!"
"เฮ้อ! ครับแม่..."
เอาแล้วนายอินทร์แม่แกเขาไม่ปลื้มน้องน้ำอบอ่ะ
