บทที่17 เสื้อคู่หมวกคู่
1737 คำ
ไคโรเอานิ้วม้วนปลายผมของริษาเล่นเพลินๆเธอก้มลงมองหน้าเขานวดหัวให้เขาไปด้วย คุณไคโรซุปตาร์ระดับแถวหน้า เขานอนหนุนตักเธออยู่นะริษา
เขาหล่อแทบบ้าไปเลย ใครจะโชคดีเท่าเธอกันนะริษาที่ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ กลิ่นน้ำหอมเขาเซ็กซี่จัง
"มองขนาดนั้นจะจูบก็ได้นะพี่ไม่ว่าหรอก" ริษาทำหน้าเหลอหลาเขาหลับตาอยู่ทำไมรู้ว่าเธอมองเขากันเนี่ย
"ริษาแค่ดูว่าพี่หลับรึเปล่าค่ะ" เธอรีบพูดแก้เขิน
"พี่ก็ว่าจะหลับแล้ว แต่จะนอนตะแคงสักหน่อยก็ไม่กล้าขยับ เกรงใจมะลิ กำลังหลับสบายเชียว" ลูกสาวเขากำลังหลับสบายบนกล้ามท้องเขา จริงๆด้วยแถมมีเสียงกรนเบาๆออกมา ริษามองดูอดยิ้มไม่ได้
"เดี๋ยวหนูเอาหมอนให้ พี่ก็นอนสบายๆเถอะค่ะ ให้น้องมะลิไปนอนที่นอนของน้อง เดี๋ยวหนูอุ้มไปให้เองค่ะ"
"แล้วเราจะไปไหน" ไม่ไปไหนคะ จะนั่งอยู่แถวนี้ ง่วงก็มานอนด้วยกัน หนูไม่ง่วงค่ะ พี่นอนเถอะเดี๋ยวต้องไปทำงานอีก
"อืม"
สักพักไคโรก็หลับ น้องมะลิก็หลับ ริษาเตรียมอาหารง่ายๆให้เขาทานตอนเมื่อเที่ยง เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำ แล้วก็จัดการแต่งตัว ให้เรียบร้อยเตรียมตัวออกไปทำงานกับเขา
ได้เวลาก็มาปลุกเขา พร้อมกับปลุกลูกสาวให้ลุกขึ้นมาทานเปียก
"พี่จะขึ้นไปอาบน้ำนะ ริษาตามขึ้นมาล่ะ" ค่ะ
"น้องมะลิ เดี๋ยวหม่ามี้ไม่อยู่บ้านหนูอย่าดื้อนะ แล้วหม่ามี้จะรีบกลับนะคะ" จุ๊บ คนตัวเล็กกอดแล้วจูบเจ้าเหมียวไปหลายฟอดจนพอใจ แล้วเดินไปดูแด๊ดดี้ของมะลิต่อ
ริษาเดินเข้าห้องเขามา ไคโรยังถอดเสื้ออยู่ เขาใส่เครื่องประดับ พวกสร้อยแหวนกำไล
"ริษาวันนี้พี่จะใส่เสื้อตัวนี้ กับหมวก เราไปเอามาใส่ด้วย โมน่าคงจะเอามาให้เราด้วยนะถ้าพี่จำไม่ผิดว่าพี่สั่งแล้ว"
"มีค่ะ"
"งั้นก็ไปเปลี่ยน"
"ได้ค่ะ"
ริษาไปเปลี่ยนเสื้อแล้วก็หยิบหมวก ที่เป็นแบรนด์ของเขามาใส่ เสร็จแล้วเดินกลับมาที่ห้องเขา ไคโรยังถอดเสื้ออยู่ ริษารู้สึกขัดใจกับกางเกงที่โหลดต่ำของเขา จนอดใจที่จะพูดออกมาไม่ได้
"กางเกงพี่จะหลุดบนเวทีไหมคะ" เขาก้มลงมองกางเกงตัวเอง
"เป็นห่วงก็มาขยับเข็มขัดให้สิ" คนตัวโตพูดพร้อมหันหน้ามาหาเธอ พยักหน้าให้เธอเข้าไปขยับเข็มขัดให้เขา
"พี่ไคโรก็ขยับเองสิคะ" พี่ไม่ทำหรอกถ้าเราห่วงว่าจะหลุดก็มาขยับให้สิ เราเป็นคนดูแลพี่ไม่ใช่เหรอ
มาไม้นี้แล้วเธอจะไปยังไงกันละ เป็นผู้ดูแลศิลปินมันยากอยู่นะ ดื้อก็ดื้อ
"เร็วสิพี่จะใส่เสื้อแล้ว" ริษาเดินเข้าไปใกล้ๆเขาจับเข็มขัดพร้อมกับออกแรงดึงขยับให้แน่นขึ้น
"เสร็จแล้วค่ะ"
จุ๊บ!
"เอ๊ะ!"
เขาฉวยจังหวะที่คนตัวเล็กเงยหน้าพูดกับเขา จุ๊บลงไปที่ปากอิ่ม
"ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ" ไคโรพูดออกมายิ้มๆ แล้วเดินไปหยิบเสื้อมาใส่
ริษาทำหน้างอใส่เขา
"อะไรก็พี่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ"
"ก็เห็นอยู่ว่าพี่ตั้งใจ"
เขาเลิกคิ้วมองเธอพร้อมกับเดินเข้ามาหา จับคางเล็กไว้ โน้มตัวลงไปจูบปากอิ่ม อย่างดูดดื่ม
"แบบนี้สิถึงเรียกว่าตั้งใจ"
ริษามองสบตาเขาแก้มแดงปลั่ง เขามองเธอยิ้มๆอย่างพอใจ ยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา
"ยังมีเวลาสักยกก่อนไหม" เขาชวนขึ้นมาดื้อๆ ริษารีบเดินออกจากห้องเขาอย่างรวดเร็ว ไคโรหัวเราะลั่น เดินตามเธอออกมา
"คนสวยแด๊ดดี้จะไปทำงานแล้วนะครับ วันนี้ต้องพาหม่ามี้ไปด้วย หนูอยู่กับพี่ซอยอนนะครับ แล้วแด๊ดดี้จะรีบกลับ"
เมี๊ยว!
เจสันเดินเข้ามาช่วยริษา ถือของ ไคโรเดินมากอดคอเธอ พากันเดินออกมาจากบ้าน
"ริษาลิปสติกเราติดปากพี่รึเปล่า"เขาทำเป็นแกล้งกระซิบถามเธอ เพราะตั้งใจจะแกล้งเล่น เขาเช็กตัวเองก่อนออกจากห้องเรียบร้อยแล้วว่าไม่ติด ริษาเงยหน้ามองปากเขา
"ไม่ติดค่ะ สลิปสติกของหนูรุ่นจูบไม่หลุดค่ะ" ดีแฮะไว้จูบอีกนะ เขาเบะปากทำหน้ากวนๆใส่เธอ คนตัวเล็กถึงกับแก้มแดง แต่ต้องรีบปรับสีหน้าเพราะกลัวเจสันสังเกตเห็น
ทั้งคู่เข้ามานั่งในรถ ริษาส่งแก้วกาแฟให้เขา
"มีข้าวผัดนะคะพี่จะทานเลยไหม" ซาวด์เช็กเสร็จค่อยกิน ขอแซนด์วิชก่อน
"คุณริษาครับเพลงคุณไคโรดังมากเลยนะครับ นี้ถ้าผมเปิดวิทยุรับรองต้องมีเพลงคุณไคโร แน่นอนครับ" เจสันชวนเธอคุย
"ลองเปิดหน่อยสิคะ" เจสันเปิดวิทยุ มีคลื่นที่เปิดเพลงเขาจริงๆ เห็นไหมครับดังจริงๆ
"พอเลยเจสันเลิกอวยฉัน เงินเดือนยังไม่ขึ้นให้หรอก"
"งั้นปิดเลยครับ"
ริษาหัวเราะ
"คุณริษาร้องได้รึยังครับ" เจสันยังชวนเธอคุยต่อด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดี
"ริษาร้องได้ทุกเพลงค่ะ เต้นได้ด้วยนะคะ" ไคโรได้ยินแบบนั้นถึงกับหันมามองหน้าเธอเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
"หนูเป็นแฟนคลับพี่นะคะ" เธอบอกเขาอย่างอารมณ์ดี
"เดี๋ยวจะเต้นโชว์ให้ดู" ทำไมทำหน้าแบบนั้นละคะ พี่ลืมไปแล้วเหรอ ว่าตอนเด็กๆหนูไปเรียนเต้นเป็นเพื่อนพี่
"อืม!จริงด้วย ตอนนั้นเขาไม่อยากไปเรียนเพราะเขิน พี่ฟาโรห์ก็ไม่ยอมไปด้วย คุณแม่เลยสมัครให้ริษาไปเรียนไปเพื่อนเขา เธอเต้นเก่งกว่าเขาอีก"
"ตอนนี้ยังเต้นได้งั้นเหรอ" ได้สิคะ เวลาไปhang outกับเพื่อนหนูเต้นออกจะบ่อย
"งั้นคืนนี้เต้นให้ดูหน่อย" คำพูดนี้คนตัวโตกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
"ถึงแล้วครับ" เจสันจอดรถ ไคโรจับมือริษาลงจากรถ การปฏิบัติตัวของเขาดูเป็นปกติสบายๆไม่ได้ระวังตัวอะไร
โมน่าที่มารออยู่เดินเข้ามาหาทั้งคู่ พาทั้งคู่ไปที่ห้องพักศิลปิน
"น้องๆมาถึงกันรึยัง" คุณซีวอนกับคุณดาเนียลมาถึงแล้วค่ะ ไคโรพยักหน้ารับรู้
"งานมีกี่วันค่ะ" ริษาเอ่ยถามเขาเมื่อเข้ามาข้างในห้องพัก สามวัน พี่ต้องมาเล่นทั้งสามวัน ริษาพยักหน้าเข้าใจ
ก็อกๆ "เข้ามาสิ" ซีวอนเปิดประตูเข้ามา
"พี่ครับ" มาทำไมไม่ไปอยู่ห้องนายละวะ ก็ผมเหงา เป็นเด็กรึไงวะ ไคโรส่ายหัวยิ้ม
"ซีวอนนี่ ริษา คนดูแลฉัน" โอ๊ะ! คนดูแลต้องสวยเบอร์นี้เลยเหรอครับพี่
"สวัสดีครับคุณริษา"
ก็อกๆ
เจอาร์ ดาเนียล จองฮุน นาบี เข้ามาพร้อมกัน
"จริงๆเลยเข้ามากันหมด" ไคโรบ่นน้องๆ
"ทุกคนๆ นี่คุณริษา คนดูแลส่วนตัวของพี่ไคโร"
ซีวอนเป็นคนแนะนำ ริษากับเพื่อนๆเขา ริษายิ้มให้ทุกคน
ไคโรนั่งลงใกล้ริษา
"คนดูแลยังไงใส่เสื้อคู่หมวกคู่กันซะด้วย" เจอาร์กระซิบจองฮุน
"พี่ได้ยินนะเจอาร์" แหมพี่ไคโรก็ผู้ดูแลพี่สวยจังเลยครับ ริษานั่งมองคนนั้นที่คนนี้ทีแล้วก็มองคนข้างๆ
"อ่า ทุกคนพูดภาษาอังกฤษกันนะ" เขาออกคำสั่งกับน้องๆเพราะเข้าใจริษา
"ได้ครับ/ค่ะ"
"คุณริษา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเจอาร์ ผมจองฮุน ผมดาเนียล นาบีค่ะ ผมซีวอนครับ ทุกคนแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษอย่างเป็นทางการกับเธออีกครั้ง"
"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเหมือนกันค่ะ"
"คุณริษาเป็นคนไทยใช่ไหมครับเจอาร์ชวนเธอคุย" ใช่ค่ะ
"พวกนายเลิกสัมภาษณ์คนดูแลฉันแล้วก็กลับไปห้องพักตัวเองได้แล้ว ห้องโน้นกว้างมาแออัดอยู่ทำไมห้องนี้"
"พี่ก็ไล่จังแฮะ" นายบ่นอะไรจองฮุน เปล่าครับไปกันพวกเรา ทุกคนพากันเดินออกจากห้องไป
"พี่ไคโรทำไมไล่น้องๆไปแบบนั้นละคะ" หนวกหูแต่ละคนพูดไม่หยุด ไคโรพูดจบล้มตัวลงนอนบนตักนุ่มของริษา
"พี่ไคโรจะมานอนหนุนตักที่นี่ทำไมค่ะ" ทำไมที่ไหนอยากนอนก็นอนได้ ก็เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ช่างเขาสิใครจะสน
ไคโรนอนเปิดโทรศัพท์เล่นเฉยไม่สนใจฟังคำเตือนของเธอ เธอเห็นรูปพักหน้าจอของเขา เป็นรูปเขาตัดผมทรงสกินเฮด เขาตัดทรงนั้นตอนไหนกันนะ เหมือนเธอจะเคยเห็นแต่จำไม่ได้ว่าตอนไหน
"พี่ค่ะรูปนั้น" หืม รูปพักหน้าจอของพี่ อ๋อทำไมเหรอ พี่ตัดผมทรงนั้นตอนไหน
"ปีที่แล้ว ถ่ายมิวสิกเพลงmonster แล้วรูปนี้ก็ตอนถ่ายแบบให้แบรนด์LV ไหนบอกว่าเป็นแฟนคลับพี่ทำไมไม่รู้" ก็เคยเห็นค่ะแต่ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่
"หนูชอบนะคะ"
"ชอบพี่"
"ชอบพี่ตัดผมทรงสกินเฮดต่างหาก" ไคโรยิ้มจับมือเรียวมาวางบนแผงอกเขา
"ให้ตัดอีกไหมถ้าเราชอบ" ไม่เป็นไรค่ะพี่ต้องทำงาน จะมีปัญหาเรื่องงานรึเปล่าค่ะ ไคโรยิ้ม
"แต่ตัดทรงนั้นสาวกรี๊ดเยอะนะ เป็นที่รู้จักกับผมทรงนั่นแหละ แต่คุณแม่บ่นยับเลย" ริษาหัวเราะ
ก็อกๆ โมน่าเดินเข้ามา
"คุณไคโรค่ะ สแตนด์บายค่ะ เตรียมซาวด์เช็กค่ะ"
"อืมไปสิ ริษาออกไปดูไหม" ไปค่ะ
- ผู้เขียน
