บทที่6 ปฏิเสธ
1557 คำ
"พี่พูดเรื่องอะไรคะ" ก็เธอดูชอบพี่ฟาโรห์ออก รึว่าไม่ใช่ แต่ถ้าเขามีแฟนแล้วละ แล้วแม่ฉันก็ดูจะชอบเธอมากด้วย ถ้าแม่ฉันไม่ชอบแฟนพี่เขาแต่ชอบเธออยากให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้แบบนั้นเธอจะโอเคไหม
"ริษาไม่คิดจะแย่งคนรักของใครอยู่แล้วค่ะ"
"งั้นเหรอ"
เสียงตอบแบบนั้นกับรอยยิ้มเหมือนเยาะหยันของเขา มันช่างทำให้อารมณ์โกรธของเธอเดือดพล่านขึ้นมาเลยเหมือนกัน เขาพูดเหมือนกับว่าเธออยากได้พี่ฟาโรห์ของเขามากจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถึงผู้ใหญ่จะสนับสนุนก็ตาม ถ้าเธอไม่ชอบไม่รักเธอก็จะไม่ยอมโดนจับคู่แบบนั้นเด็ดขาด
ริษาแสดงออกว่าไม่พอใจเขาออกมาอย่างชัดเจน เธอทำท่าจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเก็บไวน์
"พูดแทงใจดำรึไงถึงได้โกรธขนาดนั้น เธอคงแอบหวังอยู่เหมือนกันสินะ แบบนี้เข้าทางเลยสิท่า" ไคโรยังไม่หยุดพูดเสียงเยาะหยันเธอ ริษาหันมามองเขาอีกครั้ง สายตาเธอดูเอาเรื่องเขาแน่ๆถ้าเขายังไม่หยุด
"พี่ไคโรทำไมต้องหาเรื่องริษาด้วยค่ะ ริษาทำอะไรให้พี่ไม่พอใจนักหนาค่ะ ถ้าพี่คิดว่าริษาชอบพี่ฟาโรห์และดีใจที่คุณแม่พี่ชอบริษา อยากได้ริษาเป็นลูกสะใภ้ ริษาไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะคะ พี่ฟาโรห์ก็คงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับริษาเหมือนกัน พี่ไคโรสบายใจได้เลยค่ะ ริษาไม่อยากเป็นพี่สะใภ้พี่ไคโรหรอกค่ะ"
"งั้นเหรอ" เสียงทุ้มยังยียวนกวนเธอไม่หยุด แล้วสีหน้ายิ้มๆนั้นอีก เธอโคตรไม่ชอบเลย
"แล้วถ้าเป็นฉันละ?"
เธอหันมามองเขาอย่างแปลกใจ สีหน้ากับน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป คนตัวโตมองจ้องเธอเหมือนอยากได้คำตอบของเธอจริงๆ ไม่ได้คิดจะถามเธอเล่นๆ รึคิดจะแกล้งเธอ
"พี่หมายถึงอะไรคะ?"
"ก็หมายถึง ถ้าเธอมาเป็นแฟนฉันละ จะว่ายังไง ฉันก็เป็นลูกชายของคุณแม่เหมือนกัน เปลี่ยนจากพี่ฟาโรห์ มาเป็นฉันไคโร เธอจะว่ายังไงริษา"
เขาคงแค่อยากแกล้งเธอ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นคงซ่อนความขบขันเธอไว้แทบจะไม่อยู่ คงอยากหัวเราะเยาะเธอเต็มทีแล้ว ริษาได้แต่คิดค่อนขอดเขาในใจ แต่ทว่าเธอก็ไม่คิดจะยอมให้เขามากลั่นแกล้งเธอฝ่ายเดียวเหมือนกัน เอาแต่หาเรื่องกันอยู่ได้ สนุกนักรึไง คนตัวเล็กเชิดหน้าตอบเขาเสียงหนักแน่นว่า
"ถึงจะเป็นพี่ไคโร ริษาก็จะปฏิเสธค่ะ"
"ทำไมฉันดีไม่พอรึไง" คนตัวสูงจ้องหน้าคนสวยที่เพิ่งจะปฏิเสธเขาแถมมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
"ริษาไม่ชอบคนเจ้าชู้ค่ะ"
"อ่า! เธอคงชอบคนมีเจ้าของแล้วมากกว่า น่าจะตื่นเต้นดีเนอะ แบบลักกินขโมยกินอะไรแบบนั้น"
"เอ๊ะ! พี่ไคโร" เธอเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนใจ เม้มปากด้วยความไม่พอใจและโต้ตอบเขาไปอีกอย่างเพราะจะได้จบเรื่องขี้เกียจจะเถียงกับเขาเต็มทีแล้ว
"ใช่ค่ะริษาชอบคนมีเจ้าของแบบที่พี่ว่านั่นแหละค่ะ สนุกดี" พูดเสร็จคนตัวเล็กก็รีบเดินหนีเขาออกไป แบบไม่สนใจฟังอะไรจากเขาอีก
หมับ!
"ว่าฉันแล้วจะเดินหนีงั้นเหรอ" เขาจับแขนเล็กไว้แน่น
"ริษายังไม่ได้ว่าอะไรพี่สักหน่อย" เธอว่าฉันเจ้าชู้ ก็ถ้าไม่ใช่พี่ก็ไม่ต้องรับสิคะ เธอเป็นเด็กอวดดีตั้งแต่เมื่อไหร่
"ปล่อยค่ะ ริษาเจ็บ" ไม่ปล่อยเธอขอโทษฉันมาก่อน
"ไม่ค่ะ ก็พี่ว่าริษาก่อน" ก็เธอไปยุ่งกับผัวชาวบ้านเองช่วยไม่ได้ก็ต้องพูดกันตรงๆ และเธอก็ยอมรับออกมาเองแล้วด้วย
"งั้นก็ถือว่าหายกัน ปล่อยค่ะ"
"ไม่ปล่อยขอโทษฉัน ถ้าเธอไม่ขอโทษฉัน ฉันจะลงโทษเธอเองนะริษา" คนตัวเล็กพยายามแกะมือเขาออกจากแขนเธอ มองสบตาเขาสายตาของไคโรบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอ
"พี่จะมาโกรธคนอื่นได้ยังไงในเมื่อพี่เป็นคนเริ่มก่อน รึพี่ไม่พอใจที่ริษาปฏิเสธพี่ แล้วทำไมริษาจะปฏิเสธพี่ไม่ได้ในเมื่อพี่เป็นแบบนี้ ถ้าให้เลือกระหว่างพี่กับพี่ฟาโรห์ ยังไงริษาก็เลือกพี่ฟาโรห์ ไม่มีทางที่ริษาจะเลือกคนเจ้าอารมณ์แบบพี่ไคโรหรอก"
"ปล่อยนะ"
ปากดีฉิบหายขนาดรู้อยู่ว่าเขากำลังโกรธปากเล็กๆนั้นก็ยังขยับเถียงเขาไม่หยุด สุดท้ายไคโรทนไม่ไหว โน้มหน้าลงไปบดขยี้ริมฝีปากนั้นให้หยุดพูด ด้วยจูบของเขา โดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป แค่อยากสั่งสอนคนตัวเล็กให้รู้จักหลาบจำซะบ้าง
เขาจูบไม่หยุด บดขยี้ปากเล็กซ้ำๆ อย่างหยุดตัวเองไม่ได้ จนมือเล็กทุบที่ไหล่แกร่ง เพราะเขาจูบโดยที่ไม่ปล่อยช่องว่างให้เธอได้หายใจเลย
เขาผละออกมองสบตาคนตัวเล็ก มือเรียวผลักเขา พร้อมกับเงยหน้ามองสบตาเขา น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ปากเล็กช้ำบวมเจ่อ
"ปล่อยนะ"
"หึ! ฉันจูบเธอถึงกับร้องไห้เลยเหรอ ดีใจขนาดนั้นเลย" พี่เป็นบ้ารึไง
"ถ้ายังไม่เลิกด่าฉันเธอได้โดนอีกแน่" คนตัวเล็กเม้มปาก ยอมเงียบลง เพราะเริ่มจะกลัวเขาขึ้นมาแล้ว
"ขอโทษฉันได้รึยัง" ไคโรก้มลงมาถามริมฝีปากแทบจะชิดแก้มเธอ
"ขอโทษค่ะ"
เขายอมปล่อยแขนเธอ ริษาเช็ดน้ำตารีบเดินออกไปจากห้องเก็บไวน์อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะคว้าตัวเธอไว้อีก
เมื่อกี้ยัยเด็กนั่นปฏิเสธเขา แถมยังบอกว่าเขาเจ้าชู้ เชอะใครจะสนเธอกัน แม่อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ทำไม ดื้อจะตาย ไคโรคิดแล้วยังรู้สึกโมโห
จูบแค่นี้ทำเป็นร้องไห้ น่ารำคาญ กล้าดียังไง มาบอกว่าเขาเจ้าชู้ แล้วคำพูดอวดดีพวกนั้นอีก
ริษารีบเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ถ้าคุณแม่รึใครเห็นว่าเธอร้องไห้เป็นเรื่องแน่ๆ เธอรีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วออกมาจากห้องน้ำ ก็ยังมิวายเจอเขาอีก คุณแม่อยู่ไหนนะ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านไปให้พ้นหน้าเขาซะที
ริษาเดินเลี่ยงไปนั่งข้างนอกเพราะไม่อยากเห็นหน้าไคโร คนทุเรศ เอาแต่ใจ ปากร้าย ไม่รู้แฟนคลับพวกนั้นชอบเขาไปได้ยังไง นิสัยจริงๆของเขามันโคตรทุเรศ จะมีใครรับรู้แบบเธอบ้างนะ
"ริษาทำไมมานั่งตรงนี้" พี่ฟาโรห์ คือริษามานั่งรับลมค่ะ รับลมอะไรรับยุงมากกว่าไปเถอะไปนั่งในบ้าน ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟาโรห์ เดี๋ยวคุณแม่ก็คงจะออกมาแล้วค่ะ ริษารอท่านตรงนี้ดีกว่าค่ะ
"ไม่ได้ไปรอในบ้านเถอะ" ฟาโรห์จับมือเล็กจูงเธอเข้ามาในบ้าน กี่งลากกึ่งจูงเธอมาในห้องรับแขก
"อ้าว! ไคโรมานอนบ้านได้ใช่ไหมวันนี้" ครับพี่
ปากเขาตอบพี่ชายแต่ตามองมือพี่ชายที่กุมมือเล็กไว้ ริษามองสบตาคมพร้อมดึงมือเธอออกจากมือพี่ฟาโรห์ เงยหน้ายิ้มบางๆให้ฟาโรห์
"ริษา ขอไปนั่งตรงนั้นดีกว่าค่ะ จะไปเล่นกับเจ้าลูกชิ้น" เธอรีบออกตัวไปนั่งไกลๆ คนที่เอาแต่มองเธอด้วยสายตาที่ทำให้ชวนขนลุก ฟาโรห์พยักหน้ายิ้มให้พร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ
"พรุ่งนี้มีงานไหม" เขาหันไปถามน้องชาย เพราะเท่าที่รู้ส่วนมากถ้าเดินทางมาแบบนี้น้องจะมีงานทุกวัน
"มีครับ ยาวยันดึกเลย แล้วพี่ออกไปไหนมา"
"พาสาวไปทานข้าว" ฟาโรห์บอกน้องยิ้มๆ ไคโรยิ้มกริ่ม
"คุณแม่รู้ยัง" ยังเลยพี่ยังไม่ได้บอก จริงจังแค่ไหนครับ คนน้องถามคนพี่อย่างอารมณ์ดีเมื่อรับรู้ว่าพี่มีแฟน
"อยากแต่งพรุ่งนี้เลย" ไคโรถึงกับหัวเราะชอบใจในคำตอบของพี่ชาย
"แสดงว่าสวยมากผมชักอยากเจอแล้วสิ" เออเอาไว้ค่อยเจอ แล้วนายเห็นบอกออกสื่อว่าอยากมีแฟน ผมก็อยากตลอดนั้นแหละ ฉันรู้
"ผมหมายถึงอยากมีแฟนครับ" ก็เออไงฟาโรห์หัวเราะ
"อย่างนายน่าจะมีเข้ามาให้เลือกเยอะอยู่นะ" ก็มีแหละแต่อยู่ไม่นานสักคน เบื่อไม่อยากเริ่มใหม่บ่อยๆ
"เอาน่า บทมันจะมีเดี๋ยวมันก็มีเอง เนื้อคู่อยู่ไม่ไกลหรอก เชื่อพี่" ไคโรยิ้มบางๆยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งอุ้มเจ้าเหมียวเล่นกับมันอยู่
- ผู้เขียน
