บทนำ
546 คำ
บทนำ
“ดูอะไรกันวะ” บีวาย...ชายหนุ่มรูปร่างขาวสูง ผมสีทองสว่างราวกับเปล่งแสงได้ มองเพื่อนๆ อีกสี่คนที่นั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ลอดแว่นตากรอบดำอันเป็นเอกลักษณ์พลางถาม
“ข่าวเจ้าหญิงอะไรสักอย่างหายตัวไปน่ะ ไม่รู้หายตัวไปหรือหนีไป” บีไอ...เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเกรียมแดดบอก
“ว่าแต่แกเหอะ...อาทิตย์หน้าก็จะถึงงานเทศกาลของโรงเรียนแล้ว ฉันยังไม่เห็นแกลงมือทำอะไรสักอย่างเลย” บีเอ็มผู้รูปหล่อ พ่อรวย เพลย์บอยตัวฉกาจเอ่ยถาม ในขณะที่กำลังดูสมุดรวมภาพนางแบบนู้ดของประเทศญี่ปุ่น
“ไม่ว่าง โทษที” บีวายตอบก่อนจะนั่งลงที่โซฟาสีแดงโอ่อ่าของตัวเองด้วยท่าทางเย่อหยิ่งดั่งเจ้าชาย
“รู้สึกว่า ม. 4 จะมีเด็กย้ายเข้ามากลางเทอมว่ะ ประวัติไม่ค่อยแน่ชัดเท่าไหร่” บีโอ...ชายหนุ่มผมสีเงิน นัยน์ตาดุดันเอ่ยขึ้น ก่อนจะชูกระดาษที่มีประวัติของคนที่เขาพูดถึงให้เพื่อนๆ ดู
“สวยดีนี่หว่า >_////<”
โป๊ก!
“หนวกหู” บีวายพูดขึ้นเสียงแข็งหลังจากปากระป๋องโค้กที่ยังไม่ได้เปิดใส่หัวบีเอ็ม
“ไอ้บีวาย! ไอ้เพื่อนชั่ว แค่นี้ต้องทำร้ายร่างกายกันด้วยเหรอวะ แง้ๆๆ TOT”
“ปัญญาอ่อน” เขาพึมพำอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเปิดหนังสือหน้าต่อไปอ่าน
“ทูลกระหม่อมเพคะ หม่อมฉันได้จัดการเรื่องโรงเรียนที่ดีและปลอดภัยที่สุดไว้ให้เจ้าหญิงเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เจ้าหญิงก็เสด็จไปเรียนได้เลยเพคะ”
ราชเลขาฯ ประจำตัวของ “เจ้าหญิงเมทาริเซีย ดาริบเฟียล ดารุชที่ 8” หรืออีกพระนามหนึ่งคือ “เจ้าหญิงมู่หลาน” ที่มีพระชนมายุเพียง 16 ชันษาเท่านั้นกล่าว มู่หลานพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ขอบคุณมากนะจ๊ะสเตล่า ฉันก็มีแค่เธอที่ไม่เคยทิ้งฉัน และเข้าใจฉันเสมอมา” มู่หลานบอกอย่างจริงใจ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน ที่เสด็จแม่ของเธอมาพูดเรื่องงานหมั้นระหว่างเธอกับเจ้าชายต่างแดนที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ดังนั้นเธอจึงหนีออกจากประเทศตัวเองมาหลบอยู่ที่ประเทศไทยก่อนถึงวันงานหมั้น ทำให้ตอนนี้รัฐบาลประเทศนอร์ก้าปั่นป่วนเป็นอย่างมาก
“ก็หม่อมฉันดูแลเจ้าหญิงมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์นี่เพคะ หม่อมฉันจึงรักและเทิดทูนเจ้าหญิงเหนือสิ่งอื่นใด สิ่งไหนที่ทำแล้วเจ้าหญิงทรงมีความสุข หม่อมฉันก็ยินดีและเต็มใจเป็นอย่างยิ่งเพคะ”
“ขอบใจมากนะ ขอบใจจริงๆ”
- ผู้เขียน
