บทที่ 20
วางแผน
หลิวเฉินคังค่อยๆ ขยับตัวลงจากที่นอน สายตามองไปที่ร่างเล็กที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและน้องชายด้วยความรู้สึกหวงแหนอย่างแปลกประหลาด หากแต่มิใช่ความหวงแหนที่เกิดจากผู้เป็นน้องชาย แต่เป็นความหวงแหนที่เกิดจากความหวาดกลัว กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะต้องสูญเสียนางไป เขาเผลอขบกรามแน่นยามที่ตระหนักได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นระหว่างเขาและนางนั้นมิใช่เพราะความรักที่นางมีต่อเขา แต่เป็นเพราะสัญญาที่นางลงนามกับมารดา ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานหลับพริ้มอย่างอ่อนเพลียแล้วเริ่มวางแผนการ ริมฝีปากหนายกขึ้นเล็กน้อยยามที่แผนการเจ้าเล่ห์บางอย่างผุดขึ้นในความคิด
หากเขาและน้องรองกำหลาบนางได้ ลู่ฟางเหนียงย่อมไม่มีทางหนีหายไปที่ใด เห็นทีเขาคงต้องไปเยือนหอเทียนเหอสักหน่อยแล้ว
ลู่ฟางเหนียงลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในยามเช้าของอีกวัน ดวงตาหวานมองไปยังที่นอนด้านขวามือของตนที่ยามนี้ว่างเปล่าแล้วค่อยๆ ขยับตัวลุก
