ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก
Ep.4(ความลับของหมอกันต์)
•โมรี•
"หมอโมคือหมอเจ้าของไข้ของผมในคืนนั้นใช่ไหมครับ !?"
หมอกันต์เอ่ยถาม หลังจากที่ลากฉันมาตรงซอกตึกของโรงพยาบาลที่ลับหูลับตาคน
ใจเย็นๆนะคะเบบี๋ ขอเตรียมความพร้อมก่อน นี่คือสิ่งที่ใจคิด
"ไอ้-อ่ะ-โอ-เอง(ใช่ค่ะโมเอง)"
ตัดมาสู่ความเป็นจริง ฉันส่งเสียงอู้อี้ตอบเขา ก็เขาน่ะยังไม่ได้เอามือที่ปิดปากฉันไว้ออกเลยน่ะสิ แต่ไม่เป็นไร มือหมอกันต์น่ะทั้งนุ่มทั้งหอมให้ปิดไว้ทั้งวันฉันก็ยอม
"ผมขอร้องอะไรหมอโมเรื่องนึงได้มั้ยครับ?"
หมอกันต์ถามพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนมาให้ ทำเอาฉันใจละลายเลยเหอะ แววตาของเขามันใสซื่อและน่าเอ็นดูเป็นที่สุด(เปล่าหรอก จริงๆมันคือสายตาอ้อนวอนต่างหากเล่า)
หมอกันต์จะขอโมเป็นแฟนใช่มั้ย แบบรักแรกพบ หรือไม่ก็บุพเพอาละวาดไง ไรงี้ แล้วหลังจากคืนนั้นหมอกันต์ก็ตามหาฉันจนเจอ แล้วย้ายมาทำงานที่นี่ อะไรประมาณนี้ (มโนไปอีกอีโม มโนต่อไป)
"โมตกลงค่ะหมอกันต์"
ด้วยความขี้ตู่ มโนเก่ง ทำให้ฉันรีบตบปากรับคำหมอกันต์ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาจนจบซะอีก
"อย่าบอกใครเรื่องคืนนั้นได้มั้ยครับ"
เพล้ง !!
". . . .หาาา !"
เหมือนได้ยินเสียงของหน้าตัวเองที่แหลกละเอียด
สรุปอีโมเพ้อเจ้อไปเอง
''หมอกันต์ว่ายังไงนะคะ โมได้ยินไม่ถนัดเลยค่ะ"
ฉันหันไปถามเขาเพื่อความแน่ใจ โธ่ !! นี่ไม่ได้จะขอฉันเป็นแฟนหรอกเหรอ
"ผมบอกว่า อย่าบอกเรื่องคืนนั้นกับใครนะครับ"
"ทำไมล่ะคะ?"
ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้ แต่หมอกันต์กลับขยับเข้ามาใกล้ฉัน พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาหา !
อร๊ายย ! จะจูบใช่มั้ย !? คราวนี้นี่ของจริงแล้วใช่มั้ยเบบี๋ !? นี่แหล่ะที่อีโมรอคอย(ความมโนยังมีต่อ)
"ถ้าผมบอกแล้ว หมอโมอย่าไปบอกใครนะครั้บ ผมขอร้อง ให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน นะครับ"
หมอกันต์ไม่ได้จะจูบอย่างที่ฉันมโน แต่กลับกระซิบที่ข้างหูของฉันแทนค่าาา แล้วพอเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันเท่านั้นแหล่ะ สายตาอ้อนวอน แววตาใสซื่อ หน้าตาน่าเอ็นดู แค่นี้อีโมก็ยอมจ่ะ ยอมแพ้ราบคาบเลย
"ดะ. . .ได้สิคะ โมจะเก็บเป็นความลับค่ะ"
ฉันตอบเขาเสียงสั่น มีความเขินด้วยนิดหน่อย ใกล้ขนาดนี้หัวใจพาลเต้นแรงจนรวนไปหมดแล้วเนี่ย(>_<)
"ผมเป็นโรคแพ้แอลกอฮอล์ในเครื่องดื่มครับ อาการก็อย่างที่หมอโมเห็นคืนนั้นแหล่ะ"
"หือ ? แพ้แอลกอฮอล์ !?"
ฉันทวนคำพูดหมกันต์อีกครั้งอย่างงงๆ พร้อมกับนึกย้อนไปถึงคืนนั้น
นั่นไม่ได้เมา !? แต่เป็นผลข้างเคียงของโรคเหรอ ??
•โมรี•