หลี่น่าควบม้าไปตามทางด้วยใจที่บอบช้ำ นางมิได้โกรธที่มู่เจินพาสตรีนางนั้นเข้ามาในเรือน
และยิ่งมิได้โกรธที่เขาทำร้ายนาง แต่ความเสียใจเดียวที่หลี่น่ามีคือทุกคนเลือกที่จะใช้วิธีนี้กับนาง
หลี่น่าไม่ใช่คนโง่ถึงขั้นมองไม่ออกว่าทุกคนมีเรื่องปิดบังที่ไม่สามารถบอกนางได้
ยิ่งสาวใช้นางนั้นเอ่ยข่มขู่มู่เจินอยู่ตลอดเวลา มันทำให้หลี่น่ารับรู้ได้ว่ามีบางเรื่องที่ไม่ชอบมาพากล
ดังนั้นนางจึงได้ลองเอ่ยถึง เรื่องที่นางเห็นทั้งสองนัดพบกันที่ข้างหอชมจันทร์ ทุกอย่างจึงกระจ่าง
เมื่อมู่เจินเลือกที่จะทำร้ายนาง เพื่อไม่ให้นางพูดสิ่งนั้นออกมา
" หึ! ข้าไม่คู่ควรต่อความเชื่อใจของพวกเจ้าขนาดนั้นเลยหรือ เหตุใดจึงต้องผลักไสข้าออกมาเพียงลำพัง "
น้ำเสียงเย้ยหยันสั่นเครือออกจากปากกระจับ หยดน้ำตาร่วงหล่นอาบใบหน้ารูปไข่ด้วยใจที่แตกสลาย
' นายหญิง ท่านจับเชือกให้ดีเถิด ข้าจะเร่งฝีเท้าพาท่านกลับจวนให้เร็วที่สุด '
' ขอบใจ
