เช้าวันรุ่งขึ้น
บนเตียงไม้เนื้อดีที่ผ่านศึกหนักมาอย่างโชกโชน มีสองร่างนอนกอดก่ายซุกกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ กว่ามู่เจินจะปล่อยให้หลี่น่าได้นอนก็เป็นเวลาย่างเข้ายามฟ้าสางอย่างที่เขาพูดเอาไว้ไม่มีผิด
ร่างหนารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนภรรยาที่อยู่ในอ้อมกอด เขานอนมองหน้านางด้วยใจที่เป็นสุข สองแขนกอดกระชับนางอันเป็นที่รักเอาไว้ด้วยความหวงแหน ก่อนที่แก่นกายจะถูกปลุกให้ตื่นชูชันขึ้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย เพียงแค่ถูกสัมผัสกับเนื้อนุ่มนิ่มของสตรีที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอด
" อื้อออ เอาออกไปเลยนะอาเจิน " หลี่น่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบ่นอุบอิบ เพราะถูกท่อนเนื้อเล่นงานนางทั้งคืน เช้ามายังจะมาทิ่มแทงเข้าตรงช่วงท้องแบนราบของนางอีก
" หึ ตื่นแล้วหรือ มันต้องการเจ้าอีกแล้วเจ้าจะยินยอมหรือไม่ ฟอดด " มู่เจินเอ่ยร้องขอต่อภรรยารัก ทั้งที่แก่นกายกำลังปวดหนึบอย่างหนักหน่วง หากเขาไม่ได้รับการปลดปล่อยคงต้องทรมานอยู่ไม่น้
