ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน พยายามจะประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกของคนเมาให้เดินไปที่รถ แต่เจ้าหล่อนไม่ให้ความร่วมมือเลย
“อารายยยย... ปล่อยเลยนะ... ฉันจะดื่มต่อ เอาตา... กีล่ามา... เอามา... ดื่มมมม”
“ผู้หญิงบ้า”
ฐิติพัฒน์ถอนใจแรงๆ ก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงรถยนต์คันเล็กของหญิงสาว เขาก็ต้องคว้าหากุญแจรถในกระเป๋าสะพายของหล่อนอย่างยากลำบากกว่าจะหาเจอ
เมื่อเปิดรถได้ เขาก็แทบจะโยนร่างของไหมแก้วเข้าไปในรถเสียให้ได้ จากนั้นก็ต้องคาดเข็มขัดให้กับหล่อน โดยที่ใบหน้าแทบชนกัน
“นี่ผมทำเวรทำกรรมหนักอะไรเอาไว้นะ ถึงต้องมาเจอคุณเนี้ย ไหมแก้ว”
แม้จะบ่น แม้จะไม่พอใจ แต่กระนั้นก็มีอะไรบางอย่างในใจที่ทำให้เขาทอดทิ้ง หรือทำเฉยเมยต่อหล่อนไม่ได้
เขามองดวงหน้านวลที่กำลังแดงก่ำของคนที่นอนบ่นพึมพำอยู่ชั่วอึดใจ ก็ปิดประตูรถให้ และก็เดินอ้อมรถขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถในเวลาต่อมา
“คุณริน
