หล่อนล้มลงไปหาเขาทั้งตัว และก็บังเอิญเหลือเกินที่ปากแตะกันพอดิบพอดี
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ซึ่งก็ไม่ต่างเขาแม้แต่นิดเดียว
“เอ่อ... ขาฉันเป็นเหน็บน่ะ”
หล่อนหน้าแดงระเรื่อ รีบดันตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินกะเผลกออกไปนั่งที่โซฟา
ฐิติพัฒน์เป่าลมออกจากปากแรงๆ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าไปมา
“ตั้งแต่เจอคุณ ผมเหมือนเจอคนบ้าไม่มีผิด วุ่นวายชะมัด”
หล่อนเงยหน้ามองเขา และมองค้อนอย่างไม่พอใจ
“ตั้งแต่เจอคุณ ฉันก็รู้สึกเหมือนกับจะแข็งตายเหมือนกันนั่นแหละ ผู้ชายอะไรเย็นชาเหลือเกิน”
เขามองหล่อนตาดุ และยังไม่ได้พูดอะไรออกมา ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นเสียก่อน
“เข้ามา”
และก็เป็นรินรดานั่นเองที่เปิดประตูเข้ามา
“ริน...”
ไหมแก้วยิ้มกว้างอย่างดีใจเหมือนถูกล็อตเตอรี่หกสิบล้านบาท
“ไหม แกยังไม่กลับคอนโดเหรอ” รินรดาถามเพื่อนอย่างแปลกใจ
“ยัง ฉันเป็นห่วงแกไงล่ะ”
ไหมแก้วรีบเดินเข้าไปหาเพื่อน และจับมือรินรด
