ตอนที่ 6
826 คำ
“อีกครึ่งชั่วโมงผมจะกลับมา หวังว่าตอนนั้นคุณคงอ่านจบแล้ว”
“ได้ค่ะท่านประธาน”
แล้วหล่อนก็เห็นเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินตัวตรงออกไปจากห้องกว้าง
เมื่อประตูปิดสนิทลง หล่อนก็ถอนใจออกมาแรงๆ พร้อมกับถอดแว่นตาออก
“พระเจ้า... ทำไมเล่นละครเป็นผู้หญิงเรียบร้อย พูดน้อย มันอึดอัดแบบนี้นะ”
หล่อนบ่นอุบ ก่อนจะห่อปากหน้าย่น เมื่อสายตาเลื่อนมามองที่เอกสารสัญญา
“ทำไมมันเยอะแบบนี้นะ ใครจะไปอ่านหมดกันล่ะ สัญญาตอนเป็นนักแสดงยังไม่ยาวขนาดนี้เลย”
แต่หล่อนมีทางเลือกที่ไหนกันล่ะ
“อ่านก็อ่าน ยาวอะไรแบบนี้นะ ดูสิ ยาวตั้งหลายหน้า จะอ่านหมดไหมเนี้ย”
ขณะที่ไหมแก้วกำลังต่อสู้กับตัวอักษรในกระดาษอยู่นั้น ภายนอกรินรดาก็กำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้เป็นเจ้านาย
“ท่านประธาน... ไม่ถูกใจคุณไหมแก้วเหรอคะ”
“เอาตามตรงนะ ผมว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนเรียบร้อย แล้วเธอก็ไม่ใช่คนพูดน้อย และที่สำคัญแววตาของเธอบอกให้ผมรู้ว่าเธอดื้อรั้นไม่ยอมใครหน้าไหนทั้งนั้น”
บ้าจริง ทำไมท่านประธานอ่านไหมแก้วออกได้ละเอียดยิบแบบนี้นะ
รินรดาคิดในใจอย่างสยดสยอง ก่อนจะพยายามที่จะช่วยเพื่อน
“คือ... แต่ที่รินเห็น คุณไหมแก้วนี่เธอก็ดูเรียบร้อยดีนะคะ”
เมื่อเจ้านายยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมา รินรดาจึงใจคอไม่ดี
“เอ่อ... ท่านประธานหมายความว่าจะให้รินหาผู้หญิงคนใหม่เหรอคะ” รินรดาหน้าซีดเผือดด้วยความผิดหวัง
“ผมหมายความว่า ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้ ผมไม่เลือกผู้หญิงคนนี้แน่นอน”
“มะ... หมายความว่าท่านประธานตกลงรับคุณไหมแก้วใช่ไหมคะ”
“ครับ”
รินรดาฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัว จนฐิติพัฒน์อดแปลกใจไม่ได้
“คุณคงไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยใช่ไหมครับ”
“เปล่า... เปล่าค่ะท่านประธาน... ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเลยค่ะ”
หล่อนไม่รู้ว่าเจ้านายเชื่อคำแก้ตัวของหล่อนไหม เพราะเขาไม่แสดงความรู้สึกออกมา นอกจากออกคำสั่ง
“เย็นนี้ผมจะพาเธอไปพบคุณย่า คุณช่วยดูแลความเรียบร้อยของเธอด้วย”
“ท่านประธานหมายถึง...”
“เสื้อผ้าหน้าผม การแต่งตัว ผมไม่ต้องการให้คุณย่าคิดว่าผมไปลากผู้หญิงคนนี้ออกมาจากโบสถ์”
“อ๋อ... ได้ค่ะท่านประธาน เดี๋ยวรินจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”
ฐิติพัฒน์ผงกศีรษะขึ้นลงน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไป
“เฮ้อออ”
รินรดาถอนใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบเข้าไปหาไหมแก้วในห้องทำงานของฐิติพัฒน์ และก็พบว่าเพื่อนรักกำลังนอนหลับกรนเสียงดังอยู่กับเอกสารสัญญา
“ไหม... แกจะรอดไปได้สักกี่น้ำเนี่ย” รินรดายืนมือไปเขย่าเพื่อน จนไหมแก้วสะดุ้งตื่น และลืมตามอง
“อ้าว ริน แกมาได้ยังไง”
“หึ ฉันต้องถามแกมากกว่า แกอ่านสัญญายังไงให้หลับ หื้อ!”
“ฉัน... ฉันเจอตัวหนังสือเยอะๆ แล้วก็จะง่วงแบบนี้ แกก็รู้นี่นา”
รินรดากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจกับเพื่อน
“แก... ฉันจะทำยังไงกับแกดีเนี้ยไหมแก้ว”
“ฉันขอโทษ... ฉันจะพยายามไม่ทำเจ้านายของแกจับได้ก็แล้วกันนะ”
“ท่านประธานฉลาด เขาเดาว่าแกไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย แถมยังบอกว่าแกน่าจะเป็นคนพูดมาก ดื้อรั้นด้วย”
“ห๊า... ว่าไงนะ นี่เขาบอกแกเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ บอกฉันตอนที่เขาออกไปเมื่อกี้นี้อะ”
“ตายแล้ว... งั้นฉันก็ชวดงานนี้สิริน ค่าจ้างหนึ่งล้านบาทหายวับไปกับตาเลย... ฮือออ” ไหมแก้วหน้าถอดสี
“แต่แกยังโชคดีที่ท่านประธานต้องการผู้หญิงด่วน แกก็เลยได้งานนี้”
“ห๊า... ฉันได้งานนี้?!”
“ใช่ แล้วเย็นนี้แกก็ต้องไปพบคุณย่าของท่านประธานด้วย”
“ไปพบคุณย่าของเขาเหรอ... ฉันจะรอดไหมเนี่ย...” ไหมแก้วเริ่มใจฝ่ออีกครั้ง
“แกขึ้นหลังเสือแล้ว ลงไม่ได้แล้วล่ะไหม ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น และฉันเชื่อว่าแกทำได้” รินรดาจับมือของไหมแก้วบีบให้กำลังใจ
“ขอบใจมากนะริน ฉันจะ... จะไม่ทำให้แกเดือดร้อนเพราะฉันเด็ดขาด”
“ขอให้ทำให้ได้เถอะยะ” รินรดามองค้อนเพื่อน ก่อนจะปรายตามองสัญญา
“อ่านจบหรือยังล่ะ เดี๋ยวท่านประธานกลับมาก่อนหรอก”
“ฉันอ่านคร่าวๆ แล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก” แล้วไหมแก้วก็คว้าปากกามาเซ็นชื่อลงไปอย่างรวดเร็ว โดยที่รินรดาห้ามไม่ทัน
“นี่ไงเสร็จแล้ว”
“ไหม... แกควรจะอ่านก่อนสิ”
- ผู้เขียน
