"เมายัง" วินหย่อนตัวนั่งลงข้างฉัน ไม่พอยังเอาแขนมาโอบไหล่ฉันเอาไว้เหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ สายตาของเขาที่มองฉันหยาดเยิ้มเหมือนจะเมามาก ๆ
ฉันหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ปกติเขาจะไม่กล้าทำแบบนี้ต่อหน้าเพื่อน ถ้าไม่ใช่เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคน เขาแทบจะไม่แสดงอาการอะไรให้ใครรู้เลย
"นิดหน่อย" ตอนนี้เพื่อนหลายเมากันมากแล้ว คงไม่ได้มีใครสนใจ ส่วนลี่ตอนนี้เมาจบฟุบหลับกับโต๊ะ
“…” เขาเงียบไม่พูดอะไรออกมาแขนยังคงพาดไว้บนบ่าเล็กของฉัน
"เมาก็ไปนอนได้แล้วไป" ฉันพูดขึ้นแล้วหันหน้าหนี
“…”
"อ๊ะ!" ฉันตกใจกับการกระทำของเขาจึงรีบหันไปมองแล้วยกมือขึ้นมาแตะที่แก้มของตัวเอง
วินใช้โอกาสตอนเผลอแอบหอมแก้มฉันแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันเลยต้องหันไปมองมันอย่างไม่เข้าใจ แต่เขากลับยิ้มตอบกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อะแฮ่ม ๆ " เสียงกระแอมไอของใครสักคนดังขึ้นขัดจังหวะที่เราทั้งสองคนกำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่ จนฉันต้องละสา
