กรุงเทพฯ นนทบุรี ก็อยู่ใกล้ๆกัน แต่ธันวาขับรถช้ามาก วรางคณาไม่เข้าใจ ช่างเขาเถอะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้พบเจอพูดจากับเขา น่าเบื่อที่สุด
“เดี๋ยวฉันขับเข้าบ้านเองค่ะ ดึกแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”
“ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็ขับมาทั้งวันแล้ว ส่งให้ถึงบ้านจะเป็นไร บ้านก็อยู่ติดกัน ”
วรวิทย์มาเปิดประตูหน้าบ้าน เขาทำหน้าสงสัย ว่าทำไมพี่สาวนั่งอีกฝั่ง แล้วใครขับรถ วรางคณาไม่ได้บอกรายละเอียดกับแม่ บอกเพียงแต่ว่า แวะไปบ้านสายธาร
“สวัสดีครับพี่ธันวา ทำไมมาด้วยกันได้ครับ”
“บังเอิญเจอกันน่ะว่าน แม่ล่ะ” วรางคณาชิงตอบเสียก่อน
“แม่รออยู่ข้างบนครับ รอพี่วอย”
“เดี๋ยวพี่ขอน้ำกินสักแก้วนะว่าน ขับรถมาแล้วคอแห้ง”
“เชิญครับพี่ธันวา ทางนี้เลยครับ”
วรวิทย์รับกระเป๋าจากวรางคณา เดินนำหน้าธันวาเข้าบ้าน ปล่อยให้วรางคณายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทำไมเขาไม่รีบกลับบ้านเลย คิดอะไรอยู่กันแน่ วรางคณาเดินตามธันวากับน้องชายเข้าบ
