เช้าวันอาทิตย์ วรางคณาดูแลคุณย่ามนทาเสร็จเรียบร้อยแต่เช้า วันนี้น้องชายเธอเป็นคนมาส่งอาหาร วรางคณาเกี่ยงให้น้องชาย นำปิ่นโตไปให้หลายชายคุณย่า สายๆคุณสายธารคงจะมา ก็ดีถ้าน้องเขามา เธอจะได้กลับบ้าน จากนั้นก็ให้เขาจัดการกันเอง เพราะเธอต้องไปทำงานแล้ว
“สวัสดีครับพี่ธันวา ผมเอาอาหารมาส่งครับ แม่ทำมาให้คุณย่ามนทา และฝากมาให้พี่ด้วยครับ”
“ขอบใจนะว่าน แม่ไม่มาเหรอวันนี้” ธันวารู้สึกถูกชะตากับวรวิทย์มากกว่า วรางคณาผู้เป็นพี่สาว
“ไม่มาครับ แม่ลงสวน ลูกค้าสั่งผักสดเยอะมาก พี่ดูดีขึ้นนะครับ หลังเท้าก็ไม่บวมแล้ว”
“ใช่ ดีขึ้นมากเลย ว่าน พี่รบกวนหน่อยได้ไหม พี่อยากไปเยี่ยมย่า เอาข้าวไปกินกับย่าเลยก็ได้ ช่วยเข็นรถพาพี่ไปหน่อย”
“ได้เลยครับ ว่านลืมไปเลยนะครับ ว่าพี่กับคุณย่า ยังไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่มารักษาตัวที่โรงพยาบาล ”
วรวิทย์ช่วยเข็นรถพาธันวาไปที่ห้องคุณย่ามนทา ธันวาประคองปิ่นโตอาหารไว้บนตักอย่างร
