เด็กน้อยรอลุงเมฆตามที่มารดาบอกไม่มีงอแงจนกระทั่ง เข็มของนาฬิกาเดินมาถึงเวลาสี่โมงเย็นของวัน หากแต่ประตูห้องพักกลับไม่มีใครเปิดเข้ามาทำให้คนป่วยเริ่มน้อยใจ
แม่เห็นแบบนั้นก็แอบสงสารขนาดลูกยังไม่รู้ว่าปลายเมฆคือพ่อยังติดขนาดนี้ ถ้าต่อไปรู้ว่าเขาคือพ่อแท้ๆ น้องหอมจะเป็นอย่างไร
“น้องหอมชอบลุงเมฆมากใช่ไหมคะ” ระฆังแก้วสอบถามลูกสาวในขณะที่ในใจคิดถึงใบหน้าของอดีตสามี ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ
“ค่า แต่ลุงเมฆไม่มาหาน้องหอม” พูดด้วยน้ำเสียงเครือสั่น เด็กป่วยเบะปากยามที่เงยหน้าขึ้นมาสบตามารดา ไหนว่าพอเข็มนาฬิกาอยู่ตรงเลขสี่น้องหอมก็จะได้เจอลุงเมฆ แล้วทำไมถึงไม่ได้เจอ
“เดี๋ยวก็มาหนูรอแป๊บนะคะ พ่อวินบอกว่าพรุ่งนี้หนูกลับบ้านได้ หนูอยากกลับบ้านไหมคะ”
คุณแม่พยายามหลอกล่อชวนคุยเรื่องอื่นแต่ไม่เป็นผล ดูเหมือนในใจของลูกสาวจะมีเพียงคนตัวโตที่ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน ถึงได้มาหาหอมรักช้ากว่าที่บ
